همه چیز درباره چراغهای راهنمایی

در سراسر کشورها، چراغ راهنمایی با کمک سیگنال ای هوشمند  زمان توقف (قرمز) ، کند شدن حرکت (زرد) یا ادامه مسیر (سبز) را مشخص می کنند. این چراغ های راهنمایی به حفظ نظم در جاده ها کمک می کند.

به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب،  در حالی که اکنون تقریبا همه ما با چراغهای راهنمایی آشنایی داریم اما این چراغها از روز نخست تا کنون تغییراتی قابل توجه را پشت سر گذاشته اند.

استفاده از چراغ راهنمایی در سیستم های ریلی ریشه در سالهای نخست 1800 دارد. مهندسان طراحی حرکت قطار به روشی نیاز داشتند تا بدانند چه موقع باید لوكوموتیوهای خود را متوقف كنند و چه زمانی حرکت كند شود. قرمز برای توقف انتخاب شد زیرا بیشتر مردم آن را با چیزی که احتمالاً خطرناک یا جدی باشد ارتباط می دهد. (مهمتر از همه ، قرمز دارای طولانی ترین طول موج بر روی طیف رنگ است و از مسافت های بیشتری دیده می شود ، به اپراتورها اجازه می دهد که زودتر کند شوند.) آنها همچنین از یک چراغ سفید استفاده می کردند تا نشان دهند که یک ترن می تواند برود و چراغ سبز نیز هنگام حرکت را مشخص می کند.

این کار کرد ادامه داشت تا زمانی که  مشخص شد اگر یکی از لنزها خاموش شود باعث سردرگمی می شود و یک چراغ سفید را نشان می دهد که نتیجه ای خطرناک دارد. برای مثال ، اگر یک فیلتر قرمز آسیب دیده باشد ، یک چراغ سفید را می بینید و فکر می کند که امن نیست. برای جلوگیری از این مشکل ، رنگ سفید از بین برده شد و رنگ زرد به آن اضافه شد تا نشان دهنده احتیاط باشد.

در انگلیس ، سیستم راه‌آهن برای چراغ راهنمایی اتخاذ شد ، حتی اگر از لحاظ فنی هیچ ترافیکی در وسایل نقلیه وجود نداشته باشد. درعوض ، مردم نگران واگن های اسب بودند که در سطح شهر حرکت و برای عابران پیاده خطرناک بودند. جان پیک نایت ، مدیر راه آهن متوجه این مسئله شد و به پلیس متروپولیتن لندن گفت که یک راه حل ارائه دارد که شامل یک چرغ راهنمایی است که افسران به شکل دستی چراغ را روشن و خاموش می کنند و در نتیجه می توانند جلوی رانندگی را بگیرند یا حرکت در یک مسیر را کند کنند اما پس از ظهور خودروهای بنزینی ، این سیستم دوام چندانی نداشت.

با این حال ، در اوایل دهه 1900 ، مشخص بود که باید کاری مؤثر انجام شود. در سال 1913 ، سال معرفی فورد مدل T ، بیش از 4000 تلفات در جاده ها رخ داد ، بسیاری از آنها به دلیل برخورد در تقاطع ها بود. ایالات متحده برای اجرای ترافیک از روش اجرای قانون استفاده و در نهایت از سیستم برقی استفاده کرد. این سیستم از رنگ زرد استفاده نکرد ، و مأموران ترجیح می دادند سوت بزنند تا رانندگان بدانند سیگنال در حال تغییر است. تا سال 1920 این روش ادامه داشت تا این که یک افسر پلیس دیترویت به نام ویلیام ال پوتز سیستم سه رنگی  قرمز ، زرد و سبز را ابداع کرد.