صادق زیبا کلام شور انتخاباتی را مختص شهرهای کوچک دانست و نه تهران.

استاد دانشگاه تهران ضمن حضور در کافه خبر در مورد پیش بینی حضور مردم در انتخابات مجلس نهم اظهار داشت : شور انتخابات مجلس عمدتا در روستاها، شهرستانهای کوچک و مناطق دور افتاده بوده و بهترین شاهد این مدعا انتخابات مجلس هشتم در اسفند سال 86 است. در تهران در اسفند سال 86 ، حدود شش میلیون نفر واجد شرایط بودند و می توانستند برای رای دادن پای صندوق های رای بروند. در آن انتخابات ،بالاترین رایی که نمایندگان تهران بدست آوردند متعلق به آقایان دکتر حداد عادل ، دکتر احمد توکلی و دکتر علی مطهری بود که حدود 600 تا 700 هزار تا رای آوردند که در واقع 10 درصد از رای واجدین شرایط بود. مابقی که به طرز وحشتناکی رای پایینی را کسب کردند. آقای حمید رسایی حدود 215 هزار رای آورد. برای من همواره سوال بوده که ایشان چگونه می تواند به این ده تا 13 میلیون نفر جمعیت تهران نگاه کند و بگوید که من نماینده شما هستم. چون اگر ایشان توانسته بود رای پنج درصد از واجدین شرایط را بدست بیاورد باید 300 هزار رای را کسب می کرد اما واقع مطلب این است که حتی پنج درصد از واجدین شرایط هم به ایشان رای ندادند و صرفا دو تا سه درصد واجدان شرایط به اقای رسایی رای دادند . همچنین آقای روح الله حسیسنیان حدود 260 تا 270 هزار رای ، خانم فاطمه آلیا حدود250 هزار رای و خانم زهره الهیان حدود 230 هزار و آقای دکتر کوچک زاده هم همین اندازه ها رای آوردند. بسیاری از نمایندگان تهران با دو تا سه درصد از رای واجدان شرایط وارد مجلس شدند و حدود 97 درصد از مردم تهران اصلا به آنها رای ندادند .

وی افزود : البته در شهرستان های کوچک و مناطق دور افتاده تر میزان مشارکت خیلی بالاتر بود . به طور مثال در ایذه و باغملک به دلیل رقابتی که بین دو ناحیه است که نماینده باید از محل ما باشد حدود 70 تا 80 درصد رای دادند. در تفرش و آشتیان نیز رقایت بسیار بالا است چون آنجا هم یک نماینده می خواهند که اگر نماینده تفرشی باشد همه به او رای می دهند یا همچنین در مورد نماینده از شهر آشتیان ،همه مردم آشتیان به او رای می دهند . یعنی در این دست مناطق مسایل و رقابتهای سیاسی نیست که تعیین کننده هستند بلکه رقابت ها و مسایل قومی، طایفه‌گی، خانوادگی و محلی هستند که باعث می شوند تا رای دهندگان به پای صندوق های رای بروند. رای دادن متاسفانه در کشور ما خیلی مبانی سیاسی ، حزبی و تشکیلاتی ندارد. لازمه تغییر در نوع رای دادن این است که باید احزاب قوی تر شوند زیرا عوامل قومیتی و خانوادگی عامل رای دادن در بسیاری از حوزه ها است. اما در تهران و تبریز و شیراز به این صورت نیست متاسفانه در شهرهای بزرگ بیست درصد از مردم بپای صندوق های رای می روند و مابقی یعنی بعضا تا 80 در صد رای دهندگان اساسا در انتخابات شرکت نمی کنند. در حالی که اگر انتخابات حزبی شود رقابت جدی خواهد شد و مردم بر اساس شناخت نسبت به تشکل ها و احزاب بزرگ ملی به نامزدهای حزبی رای می دهند.