الکسیس مادریگال در نشریه آتلانتیک نوشت: تاریخ به عنوان یک رشته، از بایگانی‌ها بیرون می‌آید. وقتی از بایگانی صحبت می‌کنیم منظورمان چیزی کاملا متفاوت از کتابخانه است. كتابخانه‌ها حاوی دانش‌هايي هستند كه در كتاب‌ها و رسانه‌هاي ديگر جمع شده است در حالی که بایگانی‌ها جایی هستند که مجموعه‌ای از مقالات و نوشته‌ها، معمولاً درون یک بخش داخلی از یک کتابخانه ذخیره شده‌اند: به عنوان مثال، مقالات ناتانیل هاثورن در کتابخانه عمومی نیویورک یا گروه ضبط 31 که شامل مجموعه ای از اسناد دولت فدرال از دهه 1930 تا دهه 70 میلادی در بایگانی ملی می‌شود، همه جزو این دسته هستند. معمولاً یک بایگانی حاوی اطلاعاتی از افراد و مؤسسات نزدیک به آن است. مثلا، بایگانی سیلیکون ولی در استنفورد همه چیز از برنامه های تجاری آتاری گرفته تا مکاتبات بنیانگذار اچ‌پی، ویلیام هیولت را در خود جای داده است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: در حالی که با دیجیتالی شدن دانش، کتابخانه‌ها به بازیگران اصلی تبدیل شده‌اند، بایگانی‌ها به طور کلی در مقابل این روند دیجیتالی شدن مقاومت کرده‌اند. آن‌ها هنوز هم تقریباً به شکل قدیم کاغذی هستند و همانطور که رابرت کارو می‌گوید برای دستیابی به اطلاعات مورد نیاز چاره‌ای نیست که ساعت‌ها و روز‌ها به آنجا بروید و کاغذ ورق بزنید، کاری که کمتر مردم، وقت، پول و یا تحمل انجام آن را دارند.
با خودتان اسمارت فون یا دوربین عکاسی دیجیتال ارزان ببرید. مورخان به جای خواندن مقالات هنگام بازدید از بایگانی، می‌توانند از اسناد عکس بگیرند و بعدا آن‌ها را مطالعه کنند. یان میلگان، مورخ دانشگاه واترلو متوجه این گرایش در بین همکارانش شد و رفتار 250 مورخ را مورد بررسی قرار داد. از این تعداد تقریباً نیمی مقام رسمی داشتند و نیمی دیگر با توجه به کارشان، در بایگانی بودند. نتایج به دست آمده رفتار عادی‌ای را نشان می‌داد. در حالی که تعدادی از محققان حدود 23 درصد كمتر از 200 عکس گرفته بودند، حدود 40 درصد دیگر برای آخرین پروژه اساسی خود بیش از 2هزار عکس گرفتند.
انگیزه‌های ساده و روشنی برای عکس گرفتن از اسناد وجود دارد. عکسهای دیجیتالی هزینه تحقیقات بایگانی را کاهش داده و به فرد امکان می‌دهد اسناد به مراتب بیشتری را در طول مثلا یک ساعت بررسی کند. بنابراین شما در بایگانی فقط لازم است ایستاده و مدام عکس بگیرید. برخی از محققان عکسهای خود را در گوشی آیفون یا یک نرم افزار به نام تروپی ذخیره و ویرایش می‌کنند. برخی مانند الکس ولرسین، مورخ موسسه فناوری استیون برای این کار از دوربین دیجیتال و روش استاندارد استفاده کرد. من خودم شخصا، از امکانات ویژه دراپ باکس استفاده می‌کنم تا آن‌ها را پی‌دی‌اف کنم، سپس این اطلاعات را در نرم افزار مورد علاقه‌ام که مخصوص نوشتن و ویرایش است یعنی اسکرونر قرار می‌دهم.
اگرچه به نظر می‌رسد شیوه‌های گردآوری داده‌ها برای مورخان تغییرات بعضا اندکی داشته و آن‌ها همچنان مقاله‌ها را به شیوه سنتی می‌خوانند اما شیوه های مدیریت اطلاعات تغییرات محسوسی داشته که اتفاقا به مورخان کمک هم می‌کند. همانطور که میلگان می‌گوید، علم تاریخ تغییر شکل یافته چرا که ابزار این رشته در حال تغییر است.
من زمان زیادی را در بایگانی گذرانده‌ام و این مکان دیگر برای من تبدیل به یک عبادتگاه مقدس شده است. شما بعد از ورود به قسمت بایگانی وسایل خود را در کمد مخصوص قرار می‌دهید و فقط لپ تاپ، تلفن همراه، قلم را پیش خود نگه می‌دارید. شما هنگام ورود بازرسی می‌شوید و طبق قانون باید یکسری قوانین و مقررات را رعایت کنید. اتاق‌های بایگانی زیبا هستند، هیچ کس آن جا حرف نمی‌زند، گویی که همه در یک مأموریت مخفی هستند. گاهی باید دستکش سفید دست کنید چرا که اسناد و کتاب‌های موجود در آن مکان همه قدیمی هستند. هنگام خروج، دوباره بازرسی می‌شوید تا ثابت شود اسنادی را خارج نکرده‌اید، این جا کاغذ از طلا هم با ارزش‌تر است!
همانطور که والرسین می‌گوید، فلسفه این نوع از بایگانی امروز تغییر یافته به معنای واقعی کلمه رنگ و بوی متفاوتی به خود گرفته است. برای مورخینی که توان مالی زیادی ندارند یا اینکه نمی‌خواهند از خانواده دور باشند، ایده‌آل این است که بایگانی نزدیک محل زندگی خود بیابند، چیزی که شاید غیرقابل تحقق باشد. حالا اما با امکانات جدید سفرها کوتاه‌تر و در نتیجه هزینه‌ها کمتر شده به اضافه اینکه بایگانی‌ها به نظر در دسترس‌تر می‌رسند.
به عبارت دیگر با امکانات و شرایط فعلی طیف گسترده‌ای از افراد قادر به تاریخ‌نگاری خواهند بود. میلگان انتظار دارد كه این امر منجر به فراگیر شدن فعالیت های علمی در سطح گسترده‌تر شود. این تغییر همچنین امکان تحقیقات بیشتر برای افراد مختلف را فراهم می‌کند.
همچنین ممکن است دیجیتالی شدن فعالیت‌های بایگانی به نحوی که گفته شد به افراد غیرحرفه‌ای هم امکان تاریخ‌نگاری دهد. تیم هیچکاک، مورخ دانشگاه ساسکس، در این باره معتقد است: دیجیتالیزه شدن، تحقیقات تاریخی را به نوعی دموکراتیک کرده و فضایی را برای افراد ایجاد کرده که می‌توانند از تاریخچه جامعه خود آگاه شوند. این تغییرات مطمئنا شکل نگارش را هم تغییر می‌دهد. میریام پاول، نویسنده چندین کتاب بر اساس اطلاعات بایگانی، اکنون تمام اطلاعات مورد نیازش را در کامپیوتر بر روی وورد یا به شکل عکس ذخیره می‌کند.
افزایش دسترسی دیجیتال به اسناد مقدمه‌ای برای تغییر تاریخ است. والرستین هم در مورد این تغییرات و امکان عکس گرفتن از اسناد می‌گوید: این تغییر شیوه حتی سؤالاتی را که می‌پرسید را تغییر خواهد داد. نگاهی به کتاب سال‌های وبا نوشته چارلز روزنبرگ که در آن، وی چگونگی پوشش خبری سه روزنامه در نیویورک در مورد وبا را بررسی می‌کند، اطلاعات جالبی به ما می‌دهد. ولرستین می‌گوید: چارلز سالها در این زمینه کار کرد. شما می توانید با استفاده از پرو‌کوئست، می‌توانید منابع مختلفی را طی یک روز در دسترس داشته باشید.
این کتاب که والرستین آن را عالی و بزرگ می‌داند شاید اعتبار عمومی خاصی نداشته باشد، اما کسی که در همان موضوع مشغول به تحقیق است، می‌تواند حوزه تحقیقاتی‌اش را گسترش دهد و اطلاعات بسیاری در مورد مثلا وبا کسب کند.
اگر یک بازدید از بایگانی تنها به یک مورخ اجازه دهد تا پنج، ده یا بیست برابر آنچه که دارد اطلاعات کسب کند، انتظارات از نحوه کارکرد بایگانی افزایش می‌یابد. پاتریک مک کری، مورخ دانشگاه سانتا باربارا، با نگاه کردن به اندازه پرونده های خود برای چندین کتاب مختلف، میزان افزایش اسناد و مدارکی را که در طول زمان جمع‌آوری کرده بود، برآورد کرد. او در این باره به من گفت: اسناد جمع‌آوری شده من برای کتاب تلسکوپ غول پیکر که در سال (2004) منتشر شده تنها 9.7 مگابایت است. کتاب تماشای ماه که در سال 2008 چاپ شده 2 گیگ و کتاب دیگرم که برای سال 2012 است 10 گیگ حجم گرفته است، نکته جالب اینکه او برای جدیدترین کتاب‌اش تاکنون 77 گیگ اطلاعات جمع‌آوری کرده است.
