این روزها و پس از شیوع ویروس کرونا در برخی کشورهای جهان، سلبریتی‌ها در دو کشور چین و کره‌جنوبی بدون اینکه اقدام به نق‌زنی کنند به یاری دستگاه‌هایی رفته‌اند که در خط مقدم مقابله و مبارزه با این معضل هستند.
رفتار این قشر در مقایسه با برخی سلبریتی‌ها در ایران می‌تواند درس‌آموز باشد. همین سال گذشته بود که حمید فرخ‌نژاد بازیگر ایرانی عنوان کرده بود ۸۰ میلیون ایرانی فدای یک تار موی پسرم و این را بگذارید کنار واکنش هنرمندانی مانند جکی چاون یا کارگردان کره‌ای فیلم اسکاری «انگل» که بدون اظهارنظرهای طلبکارانه و عوام‌فریبانه آنچه از دستشان برمی‌آید را برای ادای دین به جامعه و هموطنانشان انجام می‌دهند.
هیچ کدام از چهره‌های مشهور در این کشورها در این وانفسا درصدد خودنمایی برنیامدند، هیچ کس فرصت را برای کاسبی و دلالی از طریق تبلیغ کالا یا دارویی مثلاً شفابخش مهیا ندید. چهره‌ها در این کشورها نشان دادند که آرامش و مصلحت جامعه برایشان بر هر چیزی رجحان دارد.
آنها هم می‌توانستند بازار طعنه و کنایه و مچ‌گیری راه بیندازند و از این طریق با روان جامعه بازی کنند، اما چنین نکردند.
رفتارهای غیرمسئولانه قاعدتاً در میان همه سلبریتی‌های ایرانی رواج ندارد و صرفاً شلوغ‌بازی تعدادی از این افراد که اتفاقاً از سواد و دانش کمتری برخوردارند، فضای جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ افرادی که درباره هر چیز نظر می‌دهند و در این اظهارنظرهای اغلب غیرکارشناسانه بعضاً تحقیرملی و بی‌ثبات کردن روانی جامعه موج می‌زند.
به یاد بیاوریم که در جریان زلزله دو سال پیش و تنها چند ساعت پس از آن فاجعه دردناکی که روحیه همه ایرانی‌ها را جریحه‌دار کرد، یکی از سلبریتی‌های وطنی از خانه‌هایی که صرفاً دیوارشان تخریب شده بود به عنوان طویله یاد کرد و بعدها و پس از کشته شدن یک روحانی به دست یکی از اراذل همدان معلوم شد که قاتل تحت تاثیر توئیت یکی از همین سلبریتی‌ها که اساساً ماهیتی دروغ داشت، دست به جنایت زده بود و بعدتر معلوم شد آن سلبریتی نیز تحت تاثیر یک سلبریتی دیگر دست به انتشار آن توئیت ساختگی زده بود.
حالا که خبر می‌رسد در کشورهای دیگر سلبریتی‌ها به شدت در مقابله با یک معضل ملی مسئولانه عمل می‌کنند خوب است که همتایان ایرانی ایشان هم کمی از این مسئولیت‌شناسی درس بگیرند.
