غلامرضا بنی اسدی: آنچه در ردیف کفر تعریف شده است نا امیدی از رحمت خداوند است والا به برنامه و عمل برخی‌ها امید بستن شاید اگر نه به کفر بلکه به یاس منجر شود که خود می تواند بستر ساز خیلی از مسائل باشد. مثل همین امید بستن به این که دولت دست کارگران باز نشسته تامین اجتماعی را بگیرد. اینکه در افزایش حداقل نه فقط حقوق که «سبد حقوقی» به سبد حقوقی شاغلان نگاه کند. این که بدهی اش را بپردازد به تامین اجتماعی و زمینه‌ساز همسان‌سازی حقوق شود و خیلی اینکه های دیگر. به تلخی باید گفت قصه کارگرانِ باز نشسته و تامین اجتماعی و دولت شده ماجرای کسی که پول می دهد تا برای خود ارباب بخرد.

اربابی که برایش تصمیم بگیرد! اربابی که به تغییر نگاهش به رعیت هم نمی توان چندان امید داشت. میزگرد آقایان علی دهقان کیا رئیس و علی اکبر عیوضی عضو هیئت مدیره کانون بازنشستگان تامین اجتماعی، که خبرش در رسانه ها همین امروز دوشنبه 25 فروردین منتشر شد این را می گوید. فقط به همین بخش از خبر توجه کنیم در می یابیم که در بر همان پاشنه ای قرار است بچرخد که در سال‌های پیش می‌چرخید؛ "بن بازنشستگان از ۴۸ هزار تومان به ۶۰ هزار تومان، حق اولاد از ۱۲ به ۱۵ هزارتومان، حق مسکن از ۲۲ هزار تومان به ۳۰ هزار تومان، حق همسر از ۵۹ هزار تومان به ۶۰ هزار تومان" افزایش خواهد یافت!

یعنی با این ارقام می‌شود چیپس و پفک و خروس قندی خرید که اگر افزایش نمی‌دادند سنگین‌تر بود. اوقات‌تان تلخ نشود لطفا اما بدانید و بدانند همه که کارگر، در طول 30 سال خدمت، به ازای حقوقی که می‌گیرند، 30 درصد را به حساب تامین اجتماعی واریز می‌شود که اگر در جای دیگری سرمایه‌گزاری می‌کردند روزگارشان این نبود که هست. حداقل آقای خویش می‌ماندند بعد از این که به سال‌های خدمت با پس‌انداز کارگر و کارگزار دیگران بودند.

آنان اما این پول را می ریزند و اختیارش هم از دست‌شان خارج می‌شود و به دست دولت‌ها می‌افتد. بسان قلک پر پولی که به دست کسی بیفتد که هیچ برایش زحمت نکشیده لذا برنامه ریزی شان هم می‌شود همان ماجرای باد آورده که باد خواهد برد.

 بعد از انتشار یادداشت "آقای روحانی! به داد بازنشستگان تامین اجتماعی برسید" که بازتاب فراوانی هم داشت، تنی چند از بازنشستگان- علاوه بر آنانی که کامنت زیر پست گذاشته بودند- در تماس با نگارنده به نکات متعددی اشاره داشتند از جمله این که «ما یک عمر کارگری کردیم و تابع قانون کار بودیم وشورای عالی کار برای میزان دستمزد‌مان تصمییم می گرفت که یک ضلعش نمایندگان کارگران بودند. عیدی به این روش می گرفتیم و سبد معیشت و مسکن و اولاد و... به آن اندازه برمی داشتیم اما بازنشست که می شویم برای همه چیز مان دولت تصمییم می گیرد حتی اندازه معده بچه هامان!»

نکته دیگر که بر آن تاکید داشتند این بود  که در تعیین دستمزد کارگران، نمایندگان کارگری حضور دارند و نقش‌آفرین‌اند در اینجا هم به همان سیاق رفتار شود؟ توجه داریم که در شورای دستمزد قرار است از کارفرما- البته به ازای کار- بگیرند و به کارگر بدهند.

 اما در ماجرای بازنشسته ها، قرار است از پس انداز خودشان، از جیب خودشان بردارند و به خودشان بدهند و در این میان برای دستی که از این جیب به آن جیب می کند هم حقوقی بگذارند اما....اما می رسیم به این جا که نه حقوق کارگر بازنشسته با کارمند و کارگر شاغل تراز می‌شود و نه حتی خدمات بیمه تکمیلی تامین اجتماعی‌ها با بازنشستگان دیگر صندوق ها نسبتی دارد. بگذریم، از رحمت خدا نا امید نیستیم و این بار می‌خواهیم در باره دل بستن به تصمیم درست دولت هم به خودمان امید بدهیم به ویژه که علیرضا محجوب نماینده مجلس از گشوده شدن دوباره بحث در باره افزایش دستمزد کارگران گفته است. شاید در این میان هم گوشه چشمی به کارگران بازنشسته که صاحبان اصلی تامین اجتماعی هم بیفتد. البته شاید...

غلامرضا بنی اسدی: روزنامه‌نگار