ماجرای مومیایی کردن اجساد از جذاب‌ترین ماجرا‌های دوران باستان محسوب می‌شود و از دید بسیاری از افراد مرموز است. مصریان باستان معتقد بودند که روح فرعون برای سفر به زندگی دوباره به یک کالبد نیاز دارد. به علاوه، اگر اجازه داده می‌شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد، روح محکوم می‌شد که تا ابد به تنهایی بگردد. مصری‌ها می‌خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان دیگر مطمئن باشند، جایی که بر اساس اعتقاد آن‌ها حاکم می‌توانست امنیت مردمش را تا ابد تضمین کند. به همین دلیل آن‌ها شیوه خاصی را به نام مومیایی کردن ابداع کردند که پیکر فرعون و نیز اعضای خانوادهٔ او و اشراف برگزیده را که اجازه ورود به جهان زیرین را داشتند، حفظ می‌کرد.

به گزارش سرویس خواندنی‌های انتخاب، نام مومیایی‌ها با مصر باستان گره خورده است. اما بسیاری از ما اطلاعات زیادی درباره مومیایی‌ها نداریم:

در مومیایی کردن اجساد در مصر باستان، گاهی از پیاز و موم عسل برای پر کردن حفره‌های بدن استفاده می‌شد. برای مثال از پیاز برای ساخت چشم‌های کاذب استفاده می‌شد

مصری‌ها مقادیر زیادی کتان را برای مومیایی کردن بدن استفاده کردند. برای مثال کتان روی بدن یک مومیایی از سلسله یازدهم مومیایی‌ها حدود (۸۴۵ متر مربع) بود. درواقع این حجم از کتان برای پوشاندن سه زمین تنیس کافی است

پادشاه رامسس دوم اولین مومیایی است که گذرنامه ورود به جهان دیگر را دریافت می‌کند. در گذرنامه وی، شغل او به عنوان "پادشاه" ذکر شده است

در طی مومیایی کردن در مصر باستان، اندام‌های داخلی از طریق برش طولانی در سمت چپ بدن برداشته می‌شدند

در دوران قرون وسطای اروپا مومیایی‌ها به عنوان دارو تقاضای زیادی داشتند. به عنوان مثال، اروپایی‌ها مومیایی را جوشانده و از روغن‌های حاصل از این کار برای درمان کبودی، درد معده و تعداد بیشماری از بیماری‌های دیگر استفاده می‌کردند

محبوب‌ترین مومیایی جهان به احتمال زیاد ولادیمیر لنین است. میلیون‌ها بازدید کننده از مسکو از مومیایی وی دیدن کرده اند

در مصر باستان، الهه‌ای به نام Meretseger، از مقبره پادشاهان حفاظت می‌کرد. این الهه به شکل یک مار کبرا است. طبق افسانه ها، او هر دزدی را که دست به مقبره زده بود، کور یا مسموم می‌کرد

در طول مومیایی کردن، مصریان باستان تمام اندام‌های داخلی به جز قلب را از بین می‌بردند. آن‌ها اعتقاد داشتند که شخص براساس قلب قضاوت می‌شود

توتنخامون تنها مومیایی سلطنتی است که با تمام گنجینه‌های با ارزش خود دست نخورده کشف شده است

مصریان باستان انواع مختلفی از حیوانات، از جمله گربه‌ها، قوچ، الیاس، شاهین، تمساح، موش، موش، مارمولک و حتی تخم مرغ را مومیایی می‌کردند

دزدی و تجاوز به حریم مقبره‌ها موضوع رایجی بود، اما در صورت گرفتار شدن مهاجمان مقبره در مصر باستان، آنان دچار مرگ وحشتناکی می‌شدند. آن‌ها فلک می‌شدند و سپس بر روی چوبی تیز قرار می‌گرفتند

تفاوت بین یک مومیایی و اسکلت در این است که یک مومیایی هنوز برخی از بافت نرم خود مانند مو، ماهیچه یا پوست را در خود دارد. مومیایی‌ها فقط از مصر نیستند. آن‌ها از سراسر جهان آمده اند و در همه قاره‌ها یافت شده اند. بیش از یک میلیون مومیایی در مصر یافت شده است

مرغوب‌ترین مومیایی که تاکنون پیدا شده است، زنی به نام شین زویی است. او همچنین به عنوان بانوی دای شناخته می‌شود، او بیش از ۲، ۰۰۰ سال پیش درگذشت، اما هنوز هم دارای تمام اندام‌های داخلی، پوست نرم و مو‌های خودش بود. گروه خونی او نوع A. است و اندام‌های بدن او انعطاف پذیر بود

کلمه "مومیایی" از کلمه موم گرفته شده است. اخیرا گونه جدیدی از زنبور عسل کشف شده در اکوادور به عنوان "زنبور مومیایی" لقب گرفته است، زیرا طعمه‌های خود را مانند مومیایی‌ها می‌پیچد

کالبد شکافی مومیایی‌ها نشان می‌دهد که افراد باستان رنج بسیاری از بیماری‌های مدرن، مانند گرفتگی شریانها، سرطان متاستاتیک پروستات، سوء تغذیه، عفونت‌های دستگاه گوارش، سل، زخم معده، آبله و سینوزیت را تجربه کرده اند

در مصر باستان، ماده اصلی فرآیند مومیایی کردن ناترون (نوعی نمک) بود که برای خشک کردن بدن استفاده می‌شد. در مصر باستان حدود ۴۰ روز طول کشید تا بدن مومیایی شود. در طی این مدت، بدن به دلیل اثرات رطوبت بخش مومیایی، ۷۵ ٪ از وزن اصلی خود را از دست داد

ماموران مومیایی کردن اجساد در مصر باستان روغن‌ها و رزین‌های مختلفی را بر روی جسد می‌مالیدند، به احتمال زیاد با این کار، هم از تجمع حشرات بدن جلوگیری می‌شده و هم از بوی نامطلوب تجزیه پیشگیری می‌شده است

پادشاه چارلز دوم معتقد بود که گرد و غبار مومیایی به عظمت وی کمک می‌کند، بنابراین او گرد و غبار را روی پوست خود مالید

مصریان حدود ۳۴۰۰ سال قبل از میلاد ساخت مومیایی را آغاز کردند. در حدود ۲۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، آن‌ها فهمیدند که برداشتن اندام‌های داخلی بدن باعث کند شدن روند تجزیه می‌شود

لرد کارنارون مقبره پادشاه توت را در سال ۱۹۲۳ کشف کرد. مرگ وی چند هفته پس از کشف ین مقبره شایعه "نفرین مومیایی" را افزایش داد