وقتی در مورد ماسک‌زدن صحبت می‌کنیم، اولین سوالی که باید به آن پاسخ دهیم این است که اصولا هدف از این کار چیست؟
پاسخ این است: ویروس کرونای جدید در ترشحات دستگاه تنفسی فوقانی مبتلایان وجود دارد؛یعنی از طریق عطسه، سرفه یا هنگام صحبت‌کردن از فاصله نزدیک با فردی که مبتلا است به افراد دیگر می‌رسد. بنابراین اگر کسی بیمار است (حتی اگر علایمی نداشته باشد) ویروس در دستگاه تنفسی فوقانی او وجود دارد و از طریق راه‌هایی که ذکر شد، همراه با ریزقطرات از دهان یا بینی او خارج شده و...
می‌تواند روی مخاط بینی و چشم و دهان کسانی که در فاصله کمتر از یک و نیم متری او قرار دارند قرار بگیرد و آنها را بیمار کند. بنابراین برای اینکه این ریزقطرات گرفتاری ایجاد نکنند دو گروه هستند که باید ماسک بزنند؛ اولین گروه بیماران هستند. در این مورد باید گفت حتی کسانی که هنوز علایم بیماری را ندارند هم می‌توانند ناقل ویروس باشند اما شدت انتقال آن کمتر از کسانی است که علایم دارند و با عطسه و سرفه ویروس را به خارج پرتاب می‌کنند.
بنابراین اولین گروهی که ماسک می‌زنند باید بیماران باشند،به خصوص آنانی که علایم دارند و قدرت انتشارشان بالاتر است.دومین گروه کسانی هستند که از بیماران مراقبت می‌کنند،مانند مادری که فرزندش کرونا دارد و مجبور است از او مراقبت کند و هنگام دارو یا غذا دادن باید به او نزدیک شود.
استفاده از ماسک توسط افراد سالم فقط در مواقعی که اجبارا در مراکز تجمع به ویژه در مترو و اتوبوس حضور پیدا می‌کنند و نمی‌توانند فاصله دو متری را از سایرین (مسافران) حفظ کنند ضرورت دارد. ولی ماسک‌زدن توسط افراد سالم در فضای آزاد هنگام پیاده‌روی ضرورتی ندارد و به علت نقشی که در ایجاد بازار سیاه در فروش ماسک ایفا می‌کند می‌تواند برای جامعه مشکل‌آفرین باشد.
استفاده از ماسک توسط افراد سالم در صورتی که ناقل ویروس باشند، می‌تواند از انتقال ویروس از آنها به سایرین جلوگیری کند اما ماسک در جلوگیری از انتقال ویروس از دیگران، در صورتی که رعایت فاصله دو متری رعایت نشده باشد، نقش چندانی ندارد.
اعتماد
