قرنطینه می‌تواند مثل یک بمب ساعتی روابط خانوادگی را نابود کند؛ چگونه این بمب را خنثی کنیم؟

النور گوردون اسمیت در گاردین نوشت: این روزهای قرنطینه برای بعضی از مردم به شدت ناراحت‌کننده است، طوری که مثل یک بمب ساعتی هر لحظه ممکن است منفجر شوند. من نگرانم که با بیشتر شدن مدت زمان این قرنطینه رفتارهای بد و تندی بین همه چه در محله، سر کار، خیابان و غیره بیشتر شود. حال پرسش این جا است که چگونه در این زمان حساس از درگیری با هم اجتناب کنیم؟

اولین کاری که دهها زوج بعد از پایان قرنطینه در ووهان انجام دادند، طلاق گرفتن از هم بود. برخی دیگر از فرزندان از خانه والدین خود بیرون رفتند و قسم خوردند که دیگر با آن‌ها کاری ندارند. من فکر می‌کنم بسیاری از ما می‌ترسیم که قرنطینه باعث فروپاشی نزدیک‌ترین روابط ما با عزیزانمان شود.

نیازی نیست حتما من به شما بگویم که شرایط چقدر سخت است. مشکل اینجاست که در حال حاضر وقتی می‌گوییم اوضاع فعلی سخت است این نوعی امیدواری در ما برای آینده ایجاد می‌کند، اما پرسش این جا است این اوضاع فعلی دقیقا چقدر طول می‌کشد؟

معمولاً می‌توانیم مسائل عاطفی را تا زمانی که ورزش می‌کنیم، می‌خوابیم، غذا می‌خوریم یا به نوعی سرگرم هستیم کنار بگذاریم، اما انجام چنین کاری برای مدت طولانی ساده نیست. بنابراین باید راهی برای انجام دو کار به طور هم زمان پیدا کنیم: صادقانه بگویم که این همه‌گیری به لحاظ احساسی و روانی ما را فرسوده کرده بنابر این باید راهکاری بیش از این پاسخ که این بحران موقت است بیابیم.

یک نکته مهم این است که اجازه سخنان تحقیر و یا توهین آمیز را ندهید. عصبانیت، ناامیدی، اندوه، سرزنش بله، اما هرگز نباید تحقیر و توهین بشنوید. به طور کلی توهین و تحقیر را از خانه خود دور نگه دارید، اختلاف طبیعی است، اما اجازه ندهید که این اختلاف باعث نابودی خانواده‌تان شود. وقتی مردم با شما صحبت می‌کنند و شما از این اظهارات شگفت زده می‌شوید به جای واکنش تند نشان دادن فقط قدم بزنید. شگفت زده شدن ما از برخی اظهارات نشان می‌دهد که این موضوع می‌تواند برایمان ناراحت کننده باشد.

تمرکز بر راه‌هکارهای حل اختلاف نظر می‌تواند نقطه قوت بزرگی برای ما باشد. ما در درک عکس العمل‌های دیگران در مواقع بحران خیلی خوب نیستیم و تا زمانی که آنها به ما چیزی نگویند قادر به درکشان نیستیم. با این حال این یک واقعیت است که ما گاهی واکنش متفاوتی از خود نشان می‌دهیم. مثلا شاید نتوانید یک سری رفتارهای مادرتان را تحمل کنید. شاید اصرارهای روزانه همسرتان به نظر سختگیری بیش از حد برسد. اما اگر خوب توجه داشته باشیم می‌توانیم به نکات مثبت زندگی توجه کنیم اینکه همسرمان برایمان غذا درست می‌کند یا همراهمان است، پس می‌توانیم به خاطر همین‌ها شکرگزار باشیم. در صورت شکرگزار بودن آنها نیز احتمالا در برابر واکنش‌های ناگهانی ما از خودشان واکنشی نشان ندهند. این همه گیری فرصت خوبی برای همراهی با افرادی است که ممکن است لزوما مهارت شما را نداشته باشند.

و صحبت کنید. ما باید با یکدیگر حرف بزنیم. اگر مردم نتوانند مستقیماً آنچه را که می‌خواهند بر زبان بیاورند و به دیگری بگویند، در این صورت افراد دیگر این کار را کرده و با دستکاری اظهارات ما را به دیگران منتقل می‌کنند. پس بهتر است خودمان بدون واسطه خواسته‌مان را مطرح کنیم. گفتگو و درخواست صادقانه را تمرین کنید. به یکدیگر امید تزریق کنید تا گفتگوهایتان مفید باشد.

همه ما می‌خواهیم خودمان و افرادی را که دوست داریم نزدیک خود داشته باشیم، مأموریت این نیست که همدیگر را دوست داشته باشیم، بلکه باید عاشق همدیگر باشیم، کاری که به غایت دشوار است. پس صبر کنید.