در مورد حق کارگر و فوریت حیاتیِ رسیدگی به معیشت بازنشستگان

غلامرضا بنی اسدی: "مجلس دهم در واپسین روز‌های حیات خود، سه شنبه هفته گذشته، طرحی را با امضای ۸۰ نماینده، تحویل هیئت رئیسه داد که قرار است بر اساس آن تامین اجتماعی از منابع موجود و در اختیار خود پروژه همسان‌سازی حقوق بازنشستگان را تامین و تا پایان برنامه ششم توسعه، عملیاتی کند.

" این لُبِ خبری بود که رسانه‌ها در روز‌های گذشته بدان پرداختند. این هم یعنی همین مجلس دهم هم در واپسین روز‌های حیاتِ خویش، صدای کارگران بازنشسته را شنیده و "مصائبِ مظاعفِ " بازنشستگانِ تامین اجتماعی را دریافته است. این خود امتیازی است برای مجلس دهم و خدا کند در همین جلسات باقی مانده از عمر مجلس بدان بپردازند و اگر نشد، کرسی نشینانِ یازدهم با اولویت آن را به قانون تبدیل کنند.

این برای کارگرانِ شاغل که مولد‌ترین قشر و نیوی پیشرات توسعه و تولید هستند هم امید بخش است. آنان وقتی ببینند مسئولان برای فردای شان برنامه ریزی بر اساس کرامندی و حرمت گذاری و انصاف و عدالت دارند، امروز، با همه توان کار می‌کنند و جامعه از حاصل آن برخوردار می‌شود. اما اگر خدای نکرده ببیند که فردای او را به فردا‌های دورتر حواله می‌دهند و روزگارِ پیشکسوتانش از این که هشت شان در گروی "نُه" باشد هم فراتر رفته است و شش و پنج و چهار از این سو و ده و یازده و دوازده از آن سو همچنان در گروی" نُه" است، انگیزه‌ای برای انجام کاری که باید، نخواهد داشت.

به گمانِ من حرکت در مسیر راهبردِ حیاتیِ "جهش تولید" هم به این اقتضا، امضا خواهد گذاشت که کارگر باید امروز و فردای خود را روشن ببیند تا خود را هزینه توسعه توانمندی‌ها و رونقِ ساخت و جهش تولید کند. آن طور که رضایی، نماینده مجلس توضیح می‌دهد، این طرح تعیین تکلیف می‌کند که تأمین اجتماعی از "منابع موجود" باید همسان سازی حقوق بازنشستگان را اجرایی کند.

نه این که منتظر بماند تا این دولت و دولت‌های بعدی، بدهی خود را به این سازمان بپردازند تا از آن محل برای همسان سازی اقدام کند. چیزی که معلوم نیست کی اتفاق بیفتد و در زمانِ پرداختِ بدهی، آن رقم، چه قدرتِ خریدی داشته باشد. همین امروز به جرات می‌توان گفت: براساس شرایط بازار، قدرت خرید طلبِ ۲۵۰ هزارمیلیاردی تامین اجتماعی از دولت، بیش از ۱۰ برابر فروکاسته شده است.

به آمار‌های کاغذی کاری نداریم. واقعیت قیمت‌ها را در کفِ بازار باید دید و بازار داوریی چنین دارد که از "الآن" تا "الآن" از ارزش پولِ ملی یعنی از ارزش همان ۲۵۰ هزارمیلیارد تومان، کاسته می‌شود. این نماینده مجلس معتقد است حتی اگر دولت بدهی خود را به تامین اجتماعی پرداخت هم نکند این سازمان "باید" حقوق بازنشستگان را از "منابعِ موجود" ترمیم کند و مطالبات خود را که از دولت وصول کرد، در بخش‌های دیگر هزینه کند. یعنی کسی نباید همسان‌سازی را به چشم "گروگان" برای باز پس گرفتن مطالبات نگاه کند بلکه با منابع فعلی باید کار را شروع کرد و برای گرفتن مطالبات هم به جد اقدام کرد.

دولت چه دولتِ دوازدهم و چه سیزدهم که از سال دیگر خواهد آمد هم باید "حقِ کارگران" را با در نظر گرفتن اولویتِ عدالت و فوریتِ حیاتیِ رسیدگی به معیشتِ بازنشستگان، در اول فهرست برنامه‌های خود قرار دهند. این به عدالت و انصاف و خردِ مردم داری نزدیکتر است. برای گشایش افق‌های تازه برای فردا‌های موفق نیز هم..

غلامرضا بنی اسدی: روزنامه‌نگار