محمد فرج در المیادین نوشت: درست است که ونزوئلا بزرگترین ذخایر نفت جهان را در اختیار دارد، اما در شرایط تکنولوژیکی سختی قرار دارد که مانع از پالایش آن به نحو مطلوب و تبدیل آن به مشتقاتش نظیر بنزین و ... می شود. این موانع فنی، ماجرای کوتاهی دارد که در این جا به بیان آن می پردازیم:
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در سال 2002، معارضان ونزوئلایی توانستند با هماهنگی ایالات متحده، حوزه نفت در کاراکاس را فلج کنند. امری که علاوه بر توقف حرکت نفتکش های ونزوئلا در دریا، موجب تعطیلی تمام سازمان های تکنولوژیکی شد که شرکت نفت ونزوئلا بر آن استوار بود.
پیام آمریکا واضح بود: تلاش برای به زانو درآوردن حکومت ونزوئلا، از طریق ممانعت از استخراج نفت و انتقال آن و در ادامه، از بین رفتن منبع اصلی درآمد در اقتصاد ونزوئلا و شوراندن مردم علیه نظام حاکم، به دلیل تعطیلی نظام حمل و نقل و کمبود شدید فرآورده های نفتی لازم برای فعالیتهای مختلف، به دلیل کاهش استخراج نفت.
در آن زمان، رسانه ها به حضور مهندسی ایران در این کشور برای از سرگیری فعالیت شرکتهای بزرگ نفتی ونزوئلا، توجهی نکرده و این مهم را پوشش ندادند. موج اخیری که در ونزوئلا ایجاد شده است نیز هدفی غیر از آنچه در سال 2002 بود، ندارد. ایالات متحده همچنان به دنبال ایجاد مشکل برای حکومت ونزوئلاست. اما این بار، برنامه آمریکا، برداشتن گام دوم در راستای تعطیلی تولید نفت و پالایش آن، از طریق ممانعت از رسیدن مواد شیمیایی لازم برای تولید بنزین و یا جلوگیری از رسیدن دیگر ابزارهای لازم و فشار بر شرکتهای جهانی است که قصد کمک به ونزوئلا در این زمینه را داشته باشند. اما ونزوئلا بدون فراورده های نفتی، با خود آن چه خواهد کرد؟
"Citgo" یک شرکت ونزوئلایی است که مقرّ آن در ایالات متحده بوده و نقش اصلی آن، پالایش نفت و تبدیل آن به بنزین است. در جریان یک عملیات سرقت سازمان یافته، این شرکت رابطه خود را با شرکت مادر که در ونزوئلا قرار دارد، قطع کرده و عواید این شرکت، به نفع اقتصاد آمریکا و گوایدو، ذخیره شد، امری که به معنای ریشه کنی استقرار ونزوئلا، بدون هزینه کردن مستقیم و تنها با استفاده از اموال یک شرکت تاریخی و مهم آن است.
در همین راستا، ایران 5 نفت کش را به سمت ونزوئلا فرستاد، که دربردارنده دو راه حل برای بحران این کشور است: یک راه حل سریع برای کاستن از تبعات مستقیم و یک راه حل طولانی مدت، که راه حل اول، رساندن سوخت لازم به ونزوئلا برای بازگرداندن حیات به صنعت آن کشور است و همچنین، ابزارهای لازم برای راه اندازی بخش های مربوط به قطعات و مواد شیمیایی. در این جا باید در نظر داشته باشیم که نفت در کشورهای مختلف جهان از یک کیفیت برخوردار نیست، اما مواد و قطعاتی که ایران برای ونزوئلا می فرستد، برای ونزوئلا مناسب ارزیابی شده است.
حرکت نفت کش های ایرانی به سمت ونزوئلا، درسهای مهمی به جهانیان داد که مهمترین آنها عبارتند از:
-زمانی که ملتها ثروت های خود را در اختیار داشته باشند و راه استفاده از آن و شیوه های انتقال تولیداتشان را بدانند، تحریم های امریکا تاثیر خود را از دست می دهد. تحریمهای اقتصادی، بر صنعت و تکنولوژی های علمی اثرگذار است اما هنگامی که اهرم های فشار آمریکا از دستش گرفته شود، قدرت تاثیر گذاری تحریم ها به تحلیل می رود.
-بازی رسانه ها و تلاش آنها برای ضعیف نشان دادن حکومت ونزوئلا در اداره کشور، تنها بخشی از جنگ علیه این کشور است، چرا که تعطیلی صنعت تولید سوخت، به معنای نرسیدن سبزیجات و میوه ها از مزارع کشاورزی به دست مردم و همچنین، توقف حضور پزشکان و بیماران در بیمارستانهاست.
-قوانین مربوط به تحریم ها، گزینشی است. زمانی که دولت امریکا شرکتهایی که در بخش نفت ونزوئلا فعالیت داشتند را بیرون کرد، به شرکت شیفرن اجازه داد طرحهایی که از قبل با شرکت نفتی ونزوئلا داشت را پیش ببرد.
امروز، جهان مخالف با ایالات متحده امریکا، شبکه خاصی از نهادهای علمی و تولیدی را به راه انداخته است، امری که سیطره ایالات متحده بر دیگر کشورها، براساس دلار را غیر قابل اجرا می کند.
