فراز نوشت: حالا که تبِ داغِ ویروس کرونا، طیف گسترده تری از مردم را درگیر کرده دیگر نمی توان بحران های جدی این بیماری فراگیر را در پستو پنهان کرد. به همین دلیل جامعه دوباره به تکاپو افتاده و مسئولان نیز مجبورند این وضعیت را جدی بگیرند. قربانیان کرونا در ایران رکورد شکستند و همین رکورد کشور را در جهان به رتبه سوم آمار مرگ و میر رساند؛ بحرانی که شوخی بردار نیست و باید فکر اساسی به حال آن شود. وضعیت که به نظر می رسد کشور را در آستانه دورِ دوم قرنطینه و برخی مشاغل را در آستانه تعطیلی قرار دهد. در این میان سینما، یکی از حوزه هایی است که به دلایل مختلف بیشتر در معرض کنار گذاشته شدن قرار دارد در حالی که مشاغل پر خطر بی شماری هستند که کماکان در حال کارند و کمتر از سینما در معرض تعطیلی قرار دارند.
کالای فرهنگی اولویت نیست؟!
علیرغم آن که بعد از نزدیک به چهارماه تعطیلی کرونایی سینماها، بالاخره سینماها باز شده‌اند و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی پذیرای مخاطبان هستند ولی به دلیل افزایش شیوع کرونا، همچنان گاه و بی گاه شایعاتی درباره تعطیلی مجدد سینماها شکل می گیرد؛ در این اوضاع اکران آنلاین هم که بنا بود مجالی باشد برای جبران ضرر و زیان کرونایی سینما به دلیل قاچاق مجازی به جایی نرسیده است. در صورت تحقق این شائبات، بیش از ۵ هزار سینماگری که بخش اعظم مشاغل آن ها در وزرات کار ثبت نشده و یا مشکلات بیمه دارند ، با توقف تولید و تعطیلی دوباره رسما به قهقرا می روند. باید از متولیان سینما پرسید، با توجه به افزایش ابتلا به کرونا، جز توزیع یک سبد کالای حداقلی در یافت آباد، در این مدت چه تمهیداتی برای آینده این قشر در نظر گرفته اند؟!آن ها که بنای تعطیلی سینماها را دارند چرا به دنبال تعطیلی نهادهای بودجه‌خوار سینمایی نیستند؟ نمی‌شود که سالن سینما به‌عنوان حلقه اصلی ارتباط با مخاطب تعطیل باشد و ارگان هایی که به‌نام سینما، بودجه‌های میلیاردی می‌گیرند همچنان باز باشند. واقعیت این است که سینما یک مقوله فرهنگی است نه اقتصادی و در این وضعیت بحرانی، سینما اگر خود دچار بحران نشود می‌تواند به مثابه یک راه‌حل فرهنگی به میدان بیاید. یادمان باشد که هر بحران اقتصادی در ذات خود با بحران‌های روحی و روانی همراه است و سینما می‌تواند دست‌کم در تقویت روحیه مردم و تلاش برای حفظ امید در آن‌ها مؤثر باشد. سینما به مثابه یک کالای فرهنگی فقط مصرف نمی‌شود بلکه مصرف آن نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت است که سودش به شکل ملموس و کوتاه‌مدت قابل محاسبه و ارزیابی نیست.
ضرری بیش از ۲۰۰ میلیارد برای سینما!
طبق برآورد تحلیل گران اقتصاد سینما، این صنعت طی این چند ماه، حداقل بالای ۲۰۰ میلیارد تومان از کرونا لطمه خورد. از طرفی تقریبا غیر از سینماهای حوزه هنری که دولتی بودند، بسیاری از سینماهای بخش خصوصی و پردیس های سینمایی جز پردیس کوروش، تعدیل نیرو داشتند. «علی سرتیپی»، مدیر سینما «کوروش»، در مصاحبه ای با فرهیختگان ، ضرر این پردیس سینمایی را حدود ۸ میلیارد تومان اعلام کرد. «سجاد نورورزی»، مدیر پردیس سینمایی «آزادی» نیز در گفتگویی با «فراز» ، ضرر این پردیس سینمایی را تا پایان خرداد چیزی حدود ده میلیارد تومان برآورد کرد.
سینمای پساکرونا، تقابل بین دغدغه فرهنگی و زندگی!
کمتر از ۲۰ روز است که از بازگشایی سینماها پس از چهار ماه تعطیلی می‌گذرد، اما بعضی سینماها هنوز کار خود را آغاز نکرده‌اند و با رویه فعلی برخی سینماداران معتقدند حتی اگر دستور به تعطیلی سینماها هم داده نشود، با افزایش آمار مربوط به کرونا، سینماها خود به خود رو به تعطیلی خواهند رفت. در این میان میزان فروش فیلم ها نیز می تواند سرنوشت سینمای ایران را برای آینده روشن کند. سه فیلم اول جدول اکران، به ترتیب «شنای پروانه»،«خوب، بد، جلف ۲» و «یادم تورا فراموش» است. «شنای پروانه» ساخته محمد کارت و محصول «فیلمیران» پس از دو هفته اکران و فروش ۱۰۲ هزار و ۸۴۷ بلیت، تا این لحظه فروشی معادل ۱ میلیارد و ۷۴۰ میلیون تومان داشت. در سطر دوم جدول اکران، فیلم «خوب، بد، جلف ۲» ساخته پیمان قاسم خانی، با مجموع ۲۰ روز اکران، حدود ۸۳۲ میلیون تومان فروش داشته است. «یادم تورا فراموش» ساخته علی عطشانی نیز، پس از ۲۰ هفته اکران، ۱۱۷ میلیارد و ۲۹۴ میلیون تومان فروش داشت.
فروش آنلاین هم به داد سینما نرسید!
در آینه آمار، دو فیلم اول اکران آنلاین یعنی «خروج» و «طلا» روی هم رفته بیش از چهار میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان فروش را پشت سر گذاشتند که با وجود تعطیلی سینماها به رونق این صنعت و برگشت آنی سرمایه سینماگران منجر شده است. از طرفی با توجه به معیارهای تعیین تعداد تماشاگر در شبکه نمایش خانگی و در نظر گرفتن ۲/۵ تماشاگر به ازای هر بلیت، طبق برآوردی که مهر انجام داده است، در مجموع بیش از ۷۰۰ هزار تماشاگر این ۲ اثر را به کمک طرح اکران آنلاین تماشا کرده‌اند. به این ترتیب، مانند اکران عمومی، اکران مجازی نیز انحصاری شد. جالب‌تر اینکه برخلاف فیلم «خروج» که در همان ۲۴ ساعت ابتدایی اکران، گزارش اولیه‌ای از استقبال مخاطبان و میزان فروش بلیت منتشر شد، برای فیلم‌های «طلا» و دیگر فیلم‌های دیگر تا به امروز عرضه شده در سینما آنلاین شامل «زیر نظر»، «مهمان‌خانه ماه‌نو»، «تیغ و ترمه»، «کشتارگاه» و «بهت» تا به امروز هیچ گزارش مجزایی منتشر نشده است.اما آن چه معاون ارزشیابی سازمان سینمایی عنوان کرده است، برای فیلم «خروج» علیرغم اینکه شب اول سرقت شده بود، حدود صد و هفتاد هزار یوزر بلیت تهیه کرده بودند که نزدیک به سه میلیارد تومان فروش از طریق اکران آنلاین را نتیجه می‌دهد. یا مثلا فیلم «زیرنظر» در همین حدود یعنی صد و شصت، هفتاد هزار بلیت فروخته است. فیلم «طلا» بیش از دو میلیارد فروش داشته و فیلم «تیغ و ترمه» تا چندین روز قبل ۳۰۰ میلیون تومان فروش داشته است. این آمار نشان می‌دهد که نمایش آنلاین با تمام مسائلی که داشته برای بسیاری از فیلم‌ها مفید بوده است. علاوه بر این در فروش آنلاین درصد بیشتری(۷۰ درصد) از فروش فیلم به فیلمساز رسیده و در عین حال صاحبان آثار نگرانی برای کف فروش، مسائل سانس و … ندارند. در پایان این کشاکش برای بودن یا نبودن سینما، باید گفت گاهی سینما آخرین پناه انسان درمانده است تا با غرق شدن در دنیای رؤیاها کمی از تلخی واقعیت‌ها فاصله بگیرد و به نقطه آرامش برسد. سینما کارخانه رؤیاسازی است و زمانی که بحران‌های اقتصادی، رؤیاهای انسان را به کابوس بدل می‌کند، سینما می‌تواند با تولید رؤیا و امکان رؤیاپردازی، مانع مرگ رؤیاهای انسان شود.
