جشنواره «لومیر» فرانسه اعلام کرد امسال به برادران داردن جایزه‌ای افتخاری خود را اهدا می‌کند.
به نقل از ورایتی، ژان‌پی‌یر و لوک داردن فیلمسازان بلژیکی جایزه لومیر افتخاری ۲۰۲۰ را در جشنواره لومیر دریافت خواهند کرد.
این جشنواره که هر سال پاییز در لیون فرانسه برگزار می‌شود به تجلیل از استادان سینما و فیلم‌های کلاسیک می‌پردازد.
سال پیش این جایزه به فرانسیس فورد کاپولا اهدا شد تا به جین فوندا، وونگ کار-وای، مارتین اسکورسیزی، پدرو آلمادوار، کلینت ایستوود و کوئنتین تارانتینو بپیوندد که قبلاً این جایزه را دریافت کرده بودند.
این جایزه در حین برگزاری جشنواره لومیر امسال به برندگانش اهدا می‌شود. برتران تاورنیه و تیری فرمو رییس جشنواره کن به عنوان روسای انستیتو لومیر فرانسه، بنیان‌گذاران این جشنواره هستند.
جشنواره لومیر که به عنوان یکی از بزرگ‌ترین گرامیداشت‌ها از فیلم کلاسیک در جهان محسوب می‌شود و هر سال حدود ۲۵۰ هزار مخاطب دارد، از ۱۰ تا ۱۸ اکتبر (۱۹ تا ۲۷ مهر) برگزار خواهد شد.
برادران داردن با تشکر از دریافت این جایزه از این جشنواره به عنوان فستیوالی یاد کردند که ایجاد کننده دیالوگی بین میراث جهانی سینما و مخاطبان امروزی است، دیالوگی که در هیچ کجای دیگر جریان ندارد. آنها در خاتمه افزودند: دراز باد عمر سینما! دراز باد عمر زندگی!
این دو برادر سال ۱۹۹۹ اولین نخل طلای کن خود را برای «روسِتا» دریافت کردند و این جایزه را بار دیگر در سال ۲۰۰۵ با «بچه» بردند. آنها جوایز دیگری از کن نیز برده‌اند که شامل بهترین فیملنامه، سه جایزه ویژه داوران و جایزه بهترین کارگردانی سال پیش برای «احمد جوان» بوده است.
سال ۲۰۱۵ ماریون کوتیار نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را برای بازی در فیلم این دو برادر با عنوان «دو روز، یک شب» دریافت کرد.
این دو علاوه‌بر کارگردانی تهیه‌کنندگان قابلی هم هستند و ۶ یا ۷ فیلم هر سال می‌سازند. از محصولات اخیر آنها در این زمینه می‌توان به تهیه فیلم «برادران سیسترز» ساخته ژاک اودیار، «وزیر» ساخته پی‌یر شولر و «فارغ التحصیل» ساخته کریستین ونگیو اشاره کرد.
برتران تاورنیه کارگردان نامدار و رییس انستیتو لومیر از اهدای این جایزه به برادران لومیر به‌عنوان یک لذت ناب یاد کرد و از شور و شوق آنها، سازگاری‌شان که یادآور اورول است، همدلی فوق‌العاده‌ای که دارند، خودداری از دیکته‌های تکراری برای فروش و گیشه تجلیل کرد و افزود فیلم‌های این دو به کشف زندگی کسانی می‌پردازند که قربانی بحران‌ها می‌شوند، قربانی جهانی‌سازی، زندانیان بی شکیبایی مذهبی، بینوایان ویکتور هوگو و مقاومت به شیوه خود: خشونت، بی‌دست و پایی یا ظرافت.
