الی لیک از روزنامه نگاران تندرو در «بلومبرگ» نوشت: رئیس جمهوری که عاجزانه به دنبال پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری است، در موقعیت خوبی برای مذاکره نیست.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در حالیکه در جلسه جمع آوری کمک های مالی به ستادش در نیوجرسی صحبت می کرد، گفت که در صورت انتخاب مجدد در ماه نوامبر، طی چهار هفته، توافق هسته ای جدیدی را با ایران منعقد خواهد کرد. به نظر می رسد، این موضع گیری ترامپ در واقع یک سر و صدای روتین رئیس جمهوری است که تصور می کند باید اسمش بر روی کوه [مشهور] راشمور حک شود و تا ابد باقی بماند. از سوی دیگر، اظهارات ترامپ در عین حال، هم خطری را مورد دوره دوم او نشان می دهد و هم حقیقتی را در مورد ایران، برجسته می کند.
ابتدا به خطر دوره ی دوم ریاست جمهوری ترامپ می پردازیم. ترامپ همواره کمپین فشار حداکثری خود را به عنوان تلاشی برای وادار کردن تهران به تن دادن به شرایط مورد نظر واشنگتن و ایجاد وضعیت بهتری توضیح داده است. به خودی خود، هیچ مشکلی در این ادعای ترامپ وجود ندارد. توافق هسته‌ای سال 2015 که توسط رئیس جمهور پیشین آمریکا یعنی باراک اوباما با ایران منعقد شد، ضعیف بود. محدودیتهای اساسی در مورد فناوری و مقیاس برنامه غنی سازی ایران نیز با گذشت زمان منقضی شد.
کمپین ترامپ به طور پیوسته فشار بر ایران را افزایش داد و راه های گریز در تحریم های ایالات متحده علیه ایران را بست. در همین حال، ایالات متحده در نظر دارد قطعنامه ای برای تمدید تحریم تسلیحاتی علیه ایران که در ماه اکتبر منقضی می شود، تصویب کند.
ترامپ اما همچنان درگیر خودستایی است و نسبت به دستیابی به یک پیروزی دیپلماتیک در رابطه با ایران ابراز ناامیدی کرده است. همانطور که جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی آمریکا در خاطرات خود در سال جاری نوشت، ترامپ تمایل داشت که معامله ای را با ایران شکل دهد و آن را به عنوان یک موفقیت بزرگ معرفی کند، حتی اگر توافق جدید به شدت نقص داشته باشد.
اکنون به موضوع واقعیتی در مورد ایران می پردازیم. گفتنی است، سیاستمداران کهنه کار دولت باراک اوباما و متحدان اروپایی آمریکا به شدت با سیاست فشار حداکثری ترامپ مخالفت کردند. آنها از معامله هسته ای سال 2015 با ایران دفاع می کنند و می گویند که سیاست فعلی ترامپ راهی برای دستیابی به معامله بهتر با ایران نیست.
با این وجود، باید گفت که سیاست ترامپ دقیقاً همان رویکردی است که اوباما علیه ایران در پیش گرفته بود، اگرچه وی از آن با عنوان فشار حداکثری یاد نمی کرد. مهم اینکه، دولت و کنگره آمریکا پس از کشف یک مرکز غنی سازی اورانیوم مخفی در ایران در سال 2009، تحریم ها را با گذشت زمان در یک رویکرد قمارگونه علیه تهران افزایش دادند تا ایرانیان را به پای میز مذاکره بکشانند.
رأی دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری آینده ی آمریکا با یک تردید مضاعف روبرو هستند. همان قدر که نگران هستیم، ترامپ به چه توافقی ممکن است با ایران دست یابد، همچنین این نگرانی هم وجود دارد که در صورت روی کار آمدن جو بایدن ممکن است او به راحتی به توافقی که ترامپ از آن خارج شد، بازگردد.
اما به نظر می رسد بایدن بیشتر از چیزی که پیش بینی می شود در این مورد با احتیاط برخورد کند. در همین ارتباط باید گفت که کمپین بایدن متعهد نشده است که بدون قید و شرط به توافق هسته ای ایران بازگردد. بایدن طی سخنانی خطاب به نیویورک تایمز تصریح کرده است که اگر ایران به تعهدات هسته ای خود عمل کند، ایالات متحده مجدداً به توافق هسته ای سال 2015 باز می گردد. وی همچنین گفته است که بازگشت واشنگتن به توافق، یک نقطه آغاز کار در کنار همپیمانان در اروپا و دیگر قدرت های جهانی برای گسترش محدودیت های هسته ای این توافق نامه خواهد بود.
برای رأی دهندگانی که از موضع سخت ترامپ علیه ایران حمایت کرده اند، این رویکرد بایدن یک دو راهی بوجود می آورد: در واقع این سوال پیش می آید که چه کسی معامله بهتری با ایران برقرار خواهد کرد. رئیس جمهور دمدمی مزاجی که علاقه کمی به جزئیات و سیاست ها نشان داده است یا معاون رئیس جمهور سابق که دولت او در وهله اول مذاکره ای ضعیف را با ایران سامان داد. به عبارت دیگر، باید انتخاب کنید که می خواهید به شیطانی که قبلاً شناخته بودید رأی دهید یا شیطانی که به تازگی او را شناخته اید.
