احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح طلب نوشت: "صدا و سیما" می‌دانست که استاد محمدرضا شجریان هنرمندی بی‌بدیل است. و حتماً می‌دانست که او در بین اقشار و طبقات مختلف جامعه محبوبیت کم‌نظیری دارد. و به طور قطع، از بیماری لاعلاج استاد و احتمال وفاتِ او در هر لحظه نیز بی‌خبر نبود. و قاعدتاً می‌دانست که پس از رحلت او، هر چند به اکراه ناچار است خرده احترامی به مقام بلندِ او بگذارد و اندک تجلیلی به عمل آورد! و بی‌شک می‌دانست که پس از سال‌ها بایکوتِ نام و تصویر استاد، این خرده احترام و تجلیلِ پس از مرگ، نزد دوستداران استاد فقید، سخت سبک و زشت و زننده و فرصت‌طلبانه می‌آید و آنها را علیه صدا و سیما برمی‌انگیزد!
همایون شجریان گفت: به ما قول داده اند مراسم تشییع در مشهد راحت‌تر خواهد بود. ای کاش همه مردم حضور داشتند اما به تشخیص کسانی که در این مورد تصمیم می‌گیرند، حالا به نوعی کارشان را انجام می‌دهند، ممانعت شد از حضور آنها. ای کاش همه سلامت باشند و این مراسم باعث نشود کسی خدای نکرده دچار آسیب بشود.
پس با این همه دانسته‌های بدیهی، چرا صدا و سیما دقیقاً همین مسیر را رفت؟ و چرا در زمان حیات استادِ فقید از دامنه بایکوتِ سفت و سخت‌اش علیه او قدری نکاست تا پوشش رسانه‌ای ناچیزِ خبرهای مربوط به وفات وی، این همه رسوا و زشت جلوه نکند؟
دستگاهی که تا بدین پایه به خشکی و جمود و تعصب دچار شده است که امکان هیچ پیشگیری و انعطافی حتی برای حفظ منفعت و آبروی خود ندارد، ادعایش در مورد خنثی‌سازی تبلیغات صدها شبکه حرفه‌ای و غیر‌حرفه‌ای خارج از کشور واقعاً که شاهکار است
