بر اساس مطالعه‌ای جدید که توسط پژوهشگران انگلیسی انجام شده است، افرادی که تنها زندگی می‌کنند و بنابراین ارتباط اجتماعی کمی دارند، احتمال افتادن و آسیب دیدن بیشتری در خانه دارند.
به گزارش سرویس خواندنی‌های انتخاب، محققان بریتانیایی داده‌های گزارش شده درباره زمین خوردن یا به عبارتی افتادن افرادی که به بیمارستان مراجعه کرده اند را بررسی کرده اند. این بررسی مربوط به سقوط حدود ۱۳۰۰۰ نفر از افراد ۶۰ ساله و بالاتر است.
بر اساس پژوهش آن‌ها افراد تنها تقریباً ۲۰ درصد بیشتر از افرادی که با یک دوست یا خویشاوند زندگی می‌کنند، خطر سقوط و افتادن روی زمین را گزارش کرده اند. به نظر می‌رسد انزوای افراد روی کاهش توانا‌هایی شناختی و حرکتی افراد موثر است. اگرچه این داده‌ها بین سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۷ جمع آوری شده است، محققان نگرانی‌هایی در مورد اثرات افزایش انزوای اجتماعی ناشی از کرونا در سال جاری دارند.
به گفته محققان، زندگی با شخص دیگر و تماس مکرر اجتماعی ممکن است با شناسایی ریسک‌های مشکل در خانه، خطر سقوط را کاهش دهد. آن‌ها حدس می‌زنند که قرنطینه و اقدامات فاصله اجتماعی در نتیجه همه گیری کرونا ممکن است باعث افزایش سقوط در افراد مسن شود. به طور کلی، بیش از ۵۰ درصد از شرکت کنندگان گزارش کرده اند که در دوره مطالعه سقوط کرده اند، در حالی که ۹ درصد به علت آسیب‌های بدنی ناشی از این سقوط‌ها در بیمارستان بستری شده اند.
پس از محاسبه عوامل اقتصادی اجتماعی و سبک زندگی، افرادی که به تنهایی زندگی می‌کنند ۱۸ درصد بیشتر از کسانی که با یک دوست یا بستگان زندگی می‌کنند، خطر سقوط را نشان می‌دهند. افرادی که کمترین ارتباط اجتماعی را داشتند ۲۴ درصد بیشتر احتمال سقوط را گزارش می‌کردند.
یک توضیح احتمالی دیگر این است که تعامل اجتماعی با همسر، سایر اعضای خانه یا افراد جامعه حس هدف را در فرد افزایش می‌دهد یا استرس را کاهش می‌دهد، که در نتیجه می‌تواند خطر سقوط آن‌ها را کاهش دهد. از طرف دیگر، افرادی که ارتباط اجتماعی کمتری دارند ممکن است کمتر به فعالیت بدنی بپردازند و بنابراین در معرض خطر افتادن قرار بگیرند.
