پائولا ج دوبریانسکی معاون سابق وزیر امور خارجه آمریکا در امور جهانی (2001–2009) ، عضو ارشد پروژه آینده دیپلماسی در مرکز علوم و امور بین المللی بلفر دانشگاه هاروارد و معاون رئیس مرکز استراتژی اسکوکرافت شورای آتلانتیک در «نشنال اینترست» نوشت: در طول پنج سال گذشته نشنال اینترست چندین جلسه هم اندیشی در حوزه سیاست خارجی برگزار کرده است. در دوره ی سپتامبر /اکتبر 2015، تمرکز این نشست‌ها عمدتا بر یافتن پاسخی برای این پرسش بود که اصلا "هدف آمریکا چیست؟" و سپس در ژانویه تا فوریه 2017، مانند اکنون، این سوال مطرح شد که خوب، "برنامه بعدی پس از انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا چه خواهد بود؟"
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در پاسخ به سوال "حالا چی؟" برای سال 2021، دوباره از همان نکات اساسی‌ای که قبلاً گفته‌ام بهره می‌گیرم. هدف از اعمال قدرت آمریكا، كه شامل مولفه‌های نظامی، اقتصادی، دیپلماتیک، عقیدتی، حقوقی و فرهنگی می‌شود، محافظت از كل منافع امنیت ملی ما است. بر این اساس، در سال 2017، با توجه به اینکه در عرصه بین المللی شاهد بحران‌های منطقه‌ای و جهانی بودیم، من به رئیس جمهور توصیه کردم استراتژی ای به کار گیرد که نخست به طور واضح اصول سیاست خارجی آمریکا را توضیح دهد و سپس نشان دهد که چرا حمایت از منافع حیاتی ملی لزوما به رهبری جهانی آمریکا نیاز دارد.
استراتژی امنیت ملی دولت ترامپ که در دسامبر 2017 تدوین شد به خوبی مفهوم رقابت استراتژیک با چین و روسیه را به عنوان الگوی سازمان دهنده سیاست خارجی آمریکا بیان کرده بود. سیاست‌های فعلی و پیش بینی شده پکن و مسکو به دنبال تضعیف منافع امنیت ملی آمریکا است، روسیه و چین هر دو به دنبال دور کردن متحدان ما و عامل بی ثباتی در سراسر جهان می‌شوند، بنابراین ضروری است که برای سال 2021 و بعد از آن، پاسخ مناسب آمریکا به هر یک از این چالش‌ها پیش بینی شود. ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که رقابت استراتژیک با چین و روسیه ادامه یابد و حتی تشدید هم بشود به همین خاطر نحوه مقابله با این تهدیدها باید محور اصلی سیاست خارجی آمریکا باشد.
در سمپوزیوم " بعد از این چه؟" نشنال اینترست در سال 2017، من از ادامه رهبری آمریکا در سطح بین‌المللی، تعامل با متحدان و بازدارندگی شدید در مقابل دشمنان حمایت کردم. برای این منظور، با توجه به محدودیت منابع و تهدیدهای شدید موجود، آمریکا باید برخی مسئولیت‌های خودش را تنفیذ کند. طی چهار سال گذشته، ما متحدان خود در ناتو را متقاعد کردیم که 130 میلیارد دلار به بودجه دفاع مشترک ما اختصاص دهند و متعهد شوند که 400 میلیارد دلار تا سال 2024 در این سازمان هزینه می‌کنند. این سیاست به منظور تقسیم مسئولیت‌ها بایستی ادامه یابد.
بروس استوکس، در مقاله‌ای برای چتم هاوس با عنوان «رای دهندگان آمریکایی نسبت به واقعیت‌های سیاست خارجی، بی اعتمادی از خود نشان می‌دهند»، آمده است که بسیاری از آمریکایی‌ها معتقدند كشورهای دیگر از آمریکا سواری مجانی می‌گیرند ... بر اساس نظرسنجی‌ها با اغماض تنها یك سوم یعنی 35 درصد مردم كار با متحدان را برای مقابله با چالش‌های جهانی در اولویت قرار می‌دهند و فقط 31 درصد می‌گویند كه بهبود روابط با متحدان باید در پنج سال آینده اولویت اصلی سیاست خارجی واشنگتن باشد.
همچنین باید به خاطر داشته باشیم که، از زمان تأسیس ناتو، اتحاد ما با دوستانمان هم چالش های شدید داخلی و هم خارجی را تحمل کرده، اما سرانجام توانسته با رهبری، عزم راسخ و هماهنگی نزدیک بر آنها غلبه کند. ما در سال 2019، هفتادمین سالگرد ناتو را جشن گرفتیم. در طول این هفت دهه، ناتو نشان داده که اتحادی ضروری بوده که قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی جمعی آن بی نظیر است. ادامه تعامل ما البته با تقسیم اختیارات امری ضروری است.
دو پیشنهاد دیگر که من در سال 2017 ارائه دادم مربوط به تعهد آمریکا برای حفظ نظم بین المللی پایدار و مبتنی بر قانون بوده است. من در همان سال اشاره کردم که توان اقتصادی و دفاعی عنصر کلیدی قدرت آمریکا در سطح جهان هستند. در این زمینه، سرمایه گذاری سیاسی و اقتصادی که در هند و اقیانوس آرام انجام داده‌ایم در حال به ثمر نشستن است. امروز آمریکا گفتگوی امنیتی چهار جانبه با استرالیا، ژاپن و هند را به سطح وزرا ارتقا داده، این مجمع تلاش می‌کند با اقدامات چین برای ایجاد سلطه منطقه‌ای مقابله کند. این مجمع همچنین بحث گسترده‌ای را در مورد بیماری‌های همه گیر و زنجیره تامین در آسیا و نیوزیلند، کره جنوبی و ویتنام آغاز کرده است. در سال 2021، ما باید بر این هم ترازی قوی کشورهای اقیانوس آرام که هدف مشترک آنها مقابله با فعالیتهای خصمانه چین است، تلاشی مصاعف کنیم.
در خاورمیانه، ایجاد روابط دیپلماتیک بین اسرائیل و کشورهای حاشیه خلیج فارس از جمله امارات و بحرین باید پیشرفت بیشتری داشته باشد. این تحول تاریخی فرصتی منحصر به فرد برای تحکیم صلح، تقویت رشد اقتصادی و گسترش توافق ابراهیم با دیگر کشورها از جمله عربستان فراهم می‌کند. بدون شک ادامه روند صلح اعراب و اسرائیل یک وزنه مهم برای مقابله با اقدامات هژمونی طلبانه ایران در سراسر خاورمیانه خواهد بود.
اما بعدش چی؟ همانطور که در ژانویه و فوریه 2017 اشاره کردم، برخی از قرن بیست و یکم به عنوان قرن آمریکایی یاد می‌کردند که واقعا هم هیچ دلیلی وجود ندارد که این طور نباشد.
پائولا ج دوبریانسکی معاون سابق وزیر امور خارجه آمریکا در امور جهانی (2001–2009) ، عضو ارشد پروژه آینده دیپلماسی در مرکز علوم و امور بین المللی بلفر دانشگاه هاروارد و معاون رئیس مرکز استراتژی اسکوکرافت شورای آتلانتیک در «نشنال اینترست» نوشت: در طول پنج سال گذشته نشنال اینترست چندین جلسه هم اندیشی در حوزه سیاست خارجی برگزار کرده است. در دوره ی سپتامبر /اکتبر 2015، تمرکز این نشست‌ها عمدتا بر یافتن پاسخی برای این پرسش بود که اصلا "هدف آمریکا چیست؟" و سپس در ژانویه تا فوریه 2017، مانند اکنون، این سوال مطرح شد که خوب، "برنامه بعدی پس از انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا چه خواهد بود؟"
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در پاسخ به سوال "حالا چی؟" برای سال 2021، دوباره از همان نکات اساسی‌ای که قبلاً گفته‌ام بهره می‌گیرم. هدف از اعمال قدرت آمریكا، كه شامل مولفه‌های نظامی، اقتصادی، دیپلماتیک، عقیدتی، حقوقی و فرهنگی می‌شود، محافظت از كل منافع امنیت ملی ما است. بر این اساس، در سال 2017، با توجه به اینکه در عرصه بین المللی شاهد بحران‌های منطقه‌ای و جهانی بودیم، من به رئیس جمهور توصیه کردم استراتژی ای به کار گیرد که نخست به طور واضح اصول سیاست خارجی آمریکا را توضیح دهد و سپس نشان دهد که چرا حمایت از منافع حیاتی ملی لزوما به رهبری جهانی آمریکا نیاز دارد.
استراتژی امنیت ملی دولت ترامپ که در دسامبر 2017 تدوین شد به خوبی مفهوم رقابت استراتژیک با چین و روسیه را به عنوان الگوی سازمان دهنده سیاست خارجی آمریکا بیان کرده بود. سیاست‌های فعلی و پیش بینی شده پکن و مسکو به دنبال تضعیف منافع امنیت ملی آمریکا است، روسیه و چین هر دو به دنبال دور کردن متحدان ما و عامل بی ثباتی در سراسر جهان می‌شوند، بنابراین ضروری است که برای سال 2021 و بعد از آن، پاسخ مناسب آمریکا به هر یک از این چالش‌ها پیش بینی شود. ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که رقابت استراتژیک با چین و روسیه ادامه یابد و حتی تشدید هم بشود به همین خاطر نحوه مقابله با این تهدیدها باید محور اصلی سیاست خارجی آمریکا باشد.
در سمپوزیوم " بعد از این چه؟" نشنال اینترست در سال 2017، من از ادامه رهبری آمریکا در سطح بین‌المللی، تعامل با متحدان و بازدارندگی شدید در مقابل دشمنان حمایت کردم. برای این منظور، با توجه به محدودیت منابع و تهدیدهای شدید موجود، آمریکا باید برخی مسئولیت‌های خودش را تنفیذ کند. طی چهار سال گذشته، ما متحدان خود در ناتو را متقاعد کردیم که 130 میلیارد دلار به بودجه دفاع مشترک ما اختصاص دهند و متعهد شوند که 400 میلیارد دلار تا سال 2024 در این سازمان هزینه می‌کنند. این سیاست به منظور تقسیم مسئولیت‌ها بایستی ادامه یابد.
بروس استوکس، در مقاله‌ای برای چتم هاوس با عنوان «رای دهندگان آمریکایی نسبت به واقعیت‌های سیاست خارجی، بی اعتمادی از خود نشان می‌دهند»، آمده است که بسیاری از آمریکایی‌ها معتقدند كشورهای دیگر از آمریکا سواری مجانی می‌گیرند ... بر اساس نظرسنجی‌ها با اغماض تنها یك سوم یعنی 35 درصد مردم كار با متحدان را برای مقابله با چالش‌های جهانی در اولویت قرار می‌دهند و فقط 31 درصد می‌گویند كه بهبود روابط با متحدان باید در پنج سال آینده اولویت اصلی سیاست خارجی واشنگتن باشد.
همچنین باید به خاطر داشته باشیم که، از زمان تأسیس ناتو، اتحاد ما با دوستانمان هم چالش های شدید داخلی و هم خارجی را تحمل کرده، اما سرانجام توانسته با رهبری، عزم راسخ و هماهنگی نزدیک بر آنها غلبه کند. ما در سال 2019، هفتادمین سالگرد ناتو را جشن گرفتیم. در طول این هفت دهه، ناتو نشان داده که اتحادی ضروری بوده که قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی جمعی آن بی نظیر است. ادامه تعامل ما البته با تقسیم اختیارات امری ضروری است.
دو پیشنهاد دیگر که من در سال 2017 ارائه دادم مربوط به تعهد آمریکا برای حفظ نظم بین المللی پایدار و مبتنی بر قانون بوده است. من در همان سال اشاره کردم که توان اقتصادی و دفاعی عنصر کلیدی قدرت آمریکا در سطح جهان هستند. در این زمینه، سرمایه گذاری سیاسی و اقتصادی که در هند و اقیانوس آرام انجام داده‌ایم در حال به ثمر نشستن است. امروز آمریکا گفتگوی امنیتی چهار جانبه با استرالیا، ژاپن و هند را به سطح وزرا ارتقا داده، این مجمع تلاش می‌کند با اقدامات چین برای ایجاد سلطه منطقه‌ای مقابله کند. این مجمع همچنین بحث گسترده‌ای را در مورد بیماری‌های همه گیر و زنجیره تامین در آسیا و نیوزیلند، کره جنوبی و ویتنام آغاز کرده است. در سال 2021، ما باید بر این هم ترازی قوی کشورهای اقیانوس آرام که هدف مشترک آنها مقابله با فعالیتهای خصمانه چین است، تلاشی مصاعف کنیم.
در خاورمیانه، ایجاد روابط دیپلماتیک بین اسرائیل و کشورهای حاشیه خلیج فارس از جمله امارات و بحرین باید پیشرفت بیشتری داشته باشد. این تحول تاریخی فرصتی منحصر به فرد برای تحکیم صلح، تقویت رشد اقتصادی و گسترش توافق ابراهیم با دیگر کشورها از جمله عربستان فراهم می‌کند. بدون شک ادامه روند صلح اعراب و اسرائیل یک وزنه مهم برای مقابله با اقدامات هژمونی طلبانه ایران در سراسر خاورمیانه خواهد بود.
اما بعدش چی؟ همانطور که در ژانویه و فوریه 2017 اشاره کردم، برخی از قرن بیست و یکم به عنوان قرن آمریکایی یاد می‌کردند که واقعا هم هیچ دلیلی وجود ندارد که این طور نباشد.
