زلاتان: هیچ یک از ۱۲ توپ طلای سوئدی‌ام را با توپ طلای فرانس فوتبال عوض نمی‌‌کنم!/ کاناواروی دیوانه با موتورش مرا در ناپل می‌چرخاند

ستاره سوئدی تیم فوتبال میلان می‌گوید اینکه موفق به کسب توپ طلا نشده برای او مهم نیست و بهترین هم‌تیمی‌هایش را هم معرفی کرد.

 

به گزارش خبرگزاری تسنیم، زلاتان ابراهیموویچ در بخشی دیگر از گفت‌و‌گویش با نشریه اسپورت‌ویک درباره ناکامی‌اش برای کسب توپ طلا به عنوان مهمترین جایزه فردی دنیای فوتبال صحبت و تیم منتخب بهترین بازیکنانی که در کنار‌شان بازی کرده است را معرفی کرد.

 

زلاتان ابتدا به کارهایی که طی چند روز تعطیلی اخیرش به مناسبت فرا رسیدن کریسمس انجام داد اشاره داشت و گفت: من این روزها بابانوئل هستم و به همه فرزندانم هدیه می‌دهم. دو تا در سوئد دارم و 25 تا در میلانلو (زمین تمرینی میلان).

 

ایبرا سپس درباره عملکرد و نتایج خوب تیمش در این فصل صحبت کرد و اظهار داشت: ما در این فصل کم باخته‌ایم (میلان در سری A هنوز نباخته است). اما نمی‌دانم که این به لطف حضور من در این تیم است یا نه. وقتی من به میلان برگشتم این تیم دوازدهم بود. همه فکر می‌کردند که کار تمام است اما در عوض ما به رده‌های بالای جدول رسیدیم و الان هم باید به همین روند ادامه دهیم. من برای تمام باشگاه‌هایی که در آنها بازی کرده‌ام احترام قائلم اما میلان جایی است که احساس می‌کنم در خانه‌ام هستم. زمانی که به میلانلو می‌‌آیم، عجله‌ای برای بازگشت به خانه‌ام ندارم چون احساس می‌کنم که همانجا خانه‌ام است. از همان روز اولی که به میلان آمدم هم این حس را داشتم. آدریانو گالیانی و سیلویو برلوسکونی (مدیر اجرایی و مالک پیشین باشگاه میلان) به من می‌گفتند:«اینجا خانه خودت است، هر کاری دوست داری انجام بده اما باید برای ما نتیجه بگیری».

 

ستاره سوئدی روسونری سپس به ناکامی‌اش برای کسب توپ طلا اشاره داشت و تأکید کرد: زمانی که بچه بودم، می‌خواستم یک فوتبالیست کامل شوم. می‌خواستم در هر چیزی بهترین باشم. الان بازیکن کاملی هستم  و به همین دلیل هم خاص هستم. من 12 بار توپ طلای سوئد را برده‌ام و حاضر نیستم هیچ یک از آنها را با توپ طلای فرانس فوتبال عوض کنم. جوایزی که برده‌ام ثابت می‌کنند که من در دوران بازی‌‌ام ثبات داشته‌ام. بازیکنان زیادی را دیده‌ام که در جام‌های‌جهانی، جام ملت‌ها یا لیگ قهرمانان خوش درخشیده‌اندو یک سال بعد محو شده‌اند. من اما همیشه در اوج بوده‌ام و این یک موفقیت تصادفی نیست. قهرمانی ماده مخدر من است. توضیح دادنش سخت است اما زمانی که در زمین فوتبال هستم فقط و فقط به بردن فکر می‌کنم. 95 درصد بازی‌هایی که در تمرینات‌مان انجام می‌دهیم را برده‌ام. این یک دروغ نیست.اگرچه می‌دانم که شاید ماده مخدر واژه مناسبی نباشد. افرادی که به مواد مخدر رو می‌آورند ضعیف هستند. من برای آنهایی که همه چیز دارند و با مصرف این مواد خودشان را می‌کشند، احترام قائل نیستم. افرادی هستند که هیچ چیزی ندارند، در خیابان‌ها شب و روزشان را سپری می‌کنند اما هرگز تسلیم نمی‌شوند چون قوی هستند.

 

زلاتان در ادامه تیم منتخبی از ستاره‌هایی که در تیم‌‌های متخلف در کنارشان بازی کرده یا آنها را به عنوان الگو قبول داشت را معرفی کرد و گفت: من این یازده نفر را به خاطر قدرت یا علاقه‌ای که به آنها دارم انتخاب می‌کنم و بعضی از آنها به من چیزهایی آموختند. جان‌لوئیجی بوفون را به عنوان دروازه‌بان انتخاب می‌کنم. در یوونتوس کنار او بازی کردم. آن یوونتوس تیم خاصی بود و من از آن دوران خاطرات فوق‌العاده‌ای دارم. آن زمان جوان بودم و همه با من طوری رفتار می‌کردند که من الان با بازیکنانم جوان میلان رفتار می‌کنم. بازیکنان یوونتوس چیزهای فراوانی برای آموختن به من داشتند. مکسول را به عنوان دفاع چپ انتخاب می‌کنم که دوست من است. بعد آلساندرو نستا و فابیو کاناوارو برای مرکز خط دفاعی. فابیو دیوانه بود. او مرا با موتورش دور شهر ناپل می‌چرخاند. آن موقع جوان بودم و تجربه زیادی نداشتم. او و لیلیان تورام اما کوه تجربه بودند. دوست داشتم که الان می‌توانستم در کنارشان بازی کنم.

 

ستاره سوئدی روسونری افزود: مایکون دفاع راست تیم من است. وقتی او به اینتر پیوست، کسی فکر نمی‌کرد که آنقدر‌‌ هم بازیکن خوبی باشد اما خودش ثابت کرد که همین طور است. بعد از این‌ها پاول ندود، مرد شماره یک. او بیش از هر شخص دیگری به پیشرفت من کمک کرد. زمانی که او را دیدم تازه فهمیدم کارهایی که تا آن زمان انجام می‌دادم کافی نبوده است. او همیشه در حال تمرین بود، مانند یک ماشین. برای میانه میدان، پاتریک ویرا و ژاوی را انتخاب می‌کنم که دو قهرمان بودند.ایبرا در یوونتوس با ویرا و در بارسلونا با ژاوی بازی کرد هرچند عمر هم‌تیمی بودنش با هر یک از این دو بازیکن طولانی نبود.

 

او ادامه داد: تیم بارسلونایی که من به آن پیوستم واقعاً قدرتمند بود. شش ماه اول حضورم در آنجا فوق‌العاده بود اما بعد از آن دیگر احساس خوبی نداشتم و این هم به خاطر مربی‌اش بود (پپ گواردیولا). برای مابقی پست‌های تیمم هم انتخاب آسان است. زین‌الدین زیدان به عنوان هافبک دفاعی و رونالدو نازاریو و دیه‌گو مارادونا هم به عنوان مهاجم. مارادونا بهترین بازیکن تمامی ادوار بود، حتی بهتر از من. خودم هم می‌توانم سرمربی این تیم باشم. چه کسی می‌داند. شاید من هم یک روز مربیگری کردم.