روزنامه اینترنتی فراز نوشت: دکتر «پرویز کردوانی» درباره طرح توسعه صنایع آب بر در مرکز ایران می گوید
شرکت فولاد مبارکه اصفهان از اجرای برنامه توسعه این شرکت خبر داده است. طرحی با حجم سرمایه‌گذاری یک میلیارد یورویی و جذب ۲۰ هزار نیروی کار.
شاید در نگاه اول این طرح، طرحی برای اشتغال‌زایی به نظر بیاید، اما با توجه به کمبود آب و وضعیت بحرانی آلودگی هوا در استان اصفهان، طرح توسعه فولاد مبارکه نه تنها سلامت مردم بلکه محیط زیست را نیز به خطر می‌اندازد. «حمیدرضا عظیمیان» روز 20 آذر سال جاری و پس از بازدید وزیر صنعت، معدن و تجارت از طرح‌های توسعه شرکت فولاد مبارکه در جمع مدیران این مجتمع صنعتی گفته است که« اجرای این این برنامه شامل طرح‌هایی نظیر طرح نورد گرم ۲ فولاد مبارکه، افزایش ۱.۵ میلیون تُنی فولاد هرمزگان، سفید دشت، اردکان و ورق خودرو کاشان خواهد بود.»
حال با اجرایی شدن این طرح توسعه اما سوالات جدی در همی باره مطرح شده است. پرسش هایی مثل این که آیا بهتر نبود این صنعت در دل کویر ایجاد نشود و به کنار دریا منتقل شود؟ آیا دست هایی در کار است که ترجیح می دهند با صرف هزینه های گزاف آب را به کویر منتقل کنند؟ منافع کدام گروه و جریان چنین نسخه اقتصادی را برای ایران رقم می زند؟ عطاالله آیت اللهی، دبیر شورای رسته آب جامعه مهندسین مشاور، پیش از این در این باره گفته بود که: «دو گزینه برای استقرار صنایع در کنار معادن مطرح است. درباره معادن ناگزیریم که آب را به آنها برسانیم، اما صنایع وابسته به معادن، می توانند با توجه به نتایج ارزیابی ها و مطالعات اقتصادی، تعیین تکلیف شوند.»
دکتر «پرویز کردوانی»، کارشناس منابع آب و پدر علم کویر شناسی ایران در همین رابطه به «فراز» می‌گوید: «طرح توسعه فولاد مبارکه خیانت است و کارخانه‌های تولید فولاد باید کنار دریا بروند. در هیچ کجای دنیا کارخانه فولاد را در دشت بنا نمی‌کنند بلکه در کنار دریا بنا می‌کنند چرا که این کار برای صادرات نیز آسانتر است.»
پرویز کردوانی، کارشناس منابع آب و پدر علم کویر شناسی ایران در ادامه سخنانش نیز به «فراز» می‌گوید: « به دلیل این که می خواهند رده جهانی خود را در تولید فولاد بالا ببرند و آب را تمام کنند. همه این صنایع باید برود کنار دریا همان جا از طریق کشتی ها صادرات نیز انجام شود.»
کردوانی در ادامه سخنانش نیز می گوید:« رضاشاه اشتباه کرد که در اصفهان و در جوار زاینده رود چنین پروژه ای را آغاز کرد چرا که مهم ترین مساله زاینده رود کارخانه ذوب آهن است. حالا با اندکی بارندگی فکر می کنند مشکل آب برطرف شده اما هنوز هم ۴۰۰ الی ۵۰۰ متر از چاه ها آب ندارند. در یزد نیز که میانگین بارندگی ۶۰ میلیمتر است ۳ کارخانه فولاد وجود دارد.»
این کارشناس حوزه آب و محیط زیست در ادامه با اشاره به خطا بودن این روند می گوید:« این اشتباه است. درست است که سنگ خام را نباید بفروشند ولی باید بدانند که فولاد را باید ببرند کنار دریا. در هیچ کجای دنیا کارخانه فولاد در دشت بنا نمی شود بلکه در کنار آب های آزاد قرار دارد چرا که کار صادرات را هم آسانتر می کند. متاسفانه با اینکار تمام منابع آبی را تمام می کنند و بعد می گویند آب بدهید و بعد می روند ۹۰۰ کیلومتر از دریا لوله کشی می کنند که آب برسانند اما آن هم بی فایده است.»
به نظر می رسد خطای آشکار که صنایع آب بر را در کویر و دشت های مرکزی ایران بنا کردند حالا وارد روند تازه ای شده است و خظای احداث این صنایع در حال ترکیب با توسعه ای است که می توان آینده زیست محیطی ایران و بیش از همه بحران آبی در مرکز و فلات ایران را تشدید کند.
