پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سید مهدی فاطمی: مرگ زود هنگام و غم انگیز مهرداد میناوند فضای رسانه ای رسمی و مجازی را دچار التهاب شدید کرده است. کاربران عادی و خاص در صفحات خود به شکل بی سابقه ای به این‌موضوع مهم پرداخته اند نه اینکه از بازیکن شاخص سال‌های نچندان دور تیم ملی گفتن و نوشتن محل اشکال باشد که زیاده روی و افراط مان در هر مساله ای و پرداختن به حاشیه به جای متن به یکی از عادت های غلط و آزار دهنده ما تبدیل شده است.
مهرداد میناوند با تمام دغدغه ها و دل مشغولی هایش. رخ‌در‌نقاب خاک کشیده وزندگانی جاوید را برگزید. او دیگر به دنیای فانی باز نخواهد گشت! برای مهرداد در قید حیات و سر زنده که همیشه و در هر محفلی می نشست تصویری شاد و پر اانرژی از خود به جای می گذاشت چه کردیم که با رفتنش همه یار غار و‌رفیق دیرین شده ایم؟! چه گلی به سر او زدیم؟! آیا نمی شد حمایتش کرده و در‌گوشه ای از فوتبال مشغولش. می‌کردیم؟! چرا در پرسپولیس و یا تیمهای دیگر نباید جایی برای او می بود؟! او که متعلق به نسل طلایی فوتبال ایران بود، بازی در لیگ های معتبر اروپایی و تیم ملی را در کارنامه داشت. چرا در میان اینهمه تیم های داخلی حتی یک تیم دسته های پایین تر و حتی پایه ها را نیز به او ندادند؟!
حال که رفته همه عزیزش می‌داریم بی آنکه به خاطر بیاوریم زنده او از‌چندان ارج و قربی حتی در نزد فوتبالی ها بر‌خوردار نبود !
مهرداد چهره مطرود فوتبال ایران بود. او همچون بسیاری از ستاره های دور و نزدیک تیم ملی هیچ دستی بر آتش فوتبال ایران نداشت و حضوری هم اگر خود خواسته داشت در قالب یک هوادار پرسپولیس بود و بس! که این اواخر از این فضای پر از حرف و حدیث هم خسته شده و تصمیم به فاصله گرفتن از آن را داشت . به راستی سهم او و همنسلان او از فوتبال ایران همین هواداری صرف و حضور معنوی باید باشد؟! چرا عابد زاده ها ، خاکپور ها ، زرینچه ها ، علی دایی ها ، منصوریان ها ، نادر محمد خانی ها و بسیاری از بهترین های دوران بازیگری هیچ نقش و حضوری در فوتبال ایران ندارند؟! چرا ثبت نام و اعلام حضور علی کریمی در انتخابات فدراسیون فوتبال اینقدر تعجب برانگیز شده است؟! یعنی کار به جایی رسیده که فوتبالی ها در میان مشتاقان غیر فوتبالی ریاست احساس غریبی می کنند!
بیائیم از این رفتار فریب کارانه دست کشیده و به جای از خود بی خود شدن در مرگ عزیزی که در زنده بودنش کمترین فرصت را برایش قائل نشدیم به فکر آنها که هنوز هستند و نفس می کشند باشیم. اطراف ما پر است از مهرداد هایی که چون نمرده اند ارج و قربی ندارند! پیشکسوتانی که منتظر بیماری و مرگ شان نشسته ایم تا مثل آقایان دکتر و پرستار بیمارستان محل بستری به طور لحظه به لحظه از دست و پنجه نرم کردنشان با مرگ مصاحبه کرده و پست و لایو بگذاریم و با اشک تمساح ریختن بدنبال افزایش دنبال کنندگان مان در فضای مجازی باشیم!
انسان ها را تا زنده اند عزیز بداریم که زیر تابوت شان فریاد وا مصیبتا سر دادن مصداق بارز دغل کاری و فریب است!
