غلامرضا بنی اسدی: کلی ادعا داریم ما انقلابی ها و سیاسی ها و اعظان و قلم به دستان و تریبون داران. کاش به اندازه کسری ازاین همه ادعا و بزرگی -که می پندارذیم- هوشِ درس آموزی داشتیم. یاد می گرفتیم از جماعت فوتبالیست درسِ همدلی را. آنان به رغمِ کری خوانی های چندین و چند ساله، به رغم پیچیدن به هم در مستطیلِ سبز، به رغمِ دعواهای گاه به گاهِ رسانه ای و حتی به هم پریدن در میدان بازی، به وقتش، یک دل می شوند و برادر. همه کدورت ها را به آبِ رفاقت می شویند بی آنکه ادعای اخلاق و معلمی اخلاقی داشته باشند. ماجرای مرگِ تلخ و نابهنگامِ مهرداد میناوند و علی انصاریان، دم دست ترین نمونه این رفتار جوانمردانه است. قرمز و آبی، سیاه پوشیدند در ماتم این دو فوتبالیست قرمز. دیگر رنگ ها و تیم ها هم همراهی کردند در این سوگ. فضای رسانه ای اعم از رسمی و غیر رسمی و فضای مجازی، پر شد از رسم همدلی. حتی دل شان برای کری خوانی ها هم تنگ شد تا جایی که یک روزنامه ورزشی در روزهای بیماری میناوند این تیتر را یک کرد که؛ پاشو مهرداد کری بخوان! بعد مرگ این دو هم همدلی به هملباسی و سیاه پوشی و اشکباری رسید. حق هم همین است اما دریغ که مدعیانی که جای خود را در تاق آسمان می پندارند، رسم دیگری در پیش می گیرند.
ببینید و بخوانید که بعد از مرگِ بزرگان- در هر دوجناح، به ویژه خود انقلابی پندارها- اصلا خبری از این مردانگی ها نیست. متلک و توهین و تحقیر و نسبت های گوناگون، نقل محافل شان است. حتی مرگ هم نتوانسته است زبان شان را از بدگفتن بازدارد. مستند هایی -هم حتی- که می سازند هم باز از همین جنس است] توهین و تحقیر نه واقع نمایی. دریغا که برای تحریر کارنامه ای چنین زشت از خدا و خلقش هم طلبکاری می کنند.
کاش یاد بگیرند و بیاموزیم از جماعت ورزشکار و کینه و عداوت را تا مرگ و بعد از مرگ ادامه ندهیم. کاش بدانیم که رفتارهایی چنین، مرده را نمی آزارد، زشتی طینت خودمان را نشان می دهد. کاش اگر نه برای دیگران، برای خود حرمت قائل باشیم و حرمت شکنی نکنیم. کاش....
