انتشار مطالب رسانه های خارجی با هدف اطلاع رسانی از نوع نگاه و برداشت آنان از تحولات صورت می گیرد و به منزله تایید آن از سوی «انتخاب» نیست.
أحمد الدرزي در المیادین نوشت: پیش از اسلام، مسیحیان در مشرق زمین از کمیت زیادی برخوردار بودند و با وجود سیطره مسلمانان در دوره خلفای راشدین، دوره اموری و سپس عباسی، اغلب ساکنان منطقه مسیحیانی بودند که در تشکیل دولتها هم سهیم بودند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: پس از پیروزی غرب در حملات صلیبی، مسیحیان شرق در معرض فشار شدیدی بودند. در این شرایط، با اینکه مسلمانان اکثریت ساکنان منطقه را تشکیل می دادند، اما مسیحیان هم نسبت متوازنی از تمام ساکنان را تشکیل می دادند.
تاثیر بزرگ غرب بر مسیحیان شرق، با ورود ناپلئون بناپارت به مصر در سال 1798 و شروع درگیری بین فرانسه و بریتانیا در تمام منطقه بود. در واقع غرب به دنبال خالی کردن مشرق زمین از مسیحیانش بود و برای این مهم، مهاجرت را آسان کرده و از طریق قتل و انفجار کلیساها به بهانه اسلام سیاسی و تکفیری، به مسیحیان فشار وارد می کرد. هدف آنها رهایی از مشرقی بود که مخالف یهودیت و ایجاد کننده آن، یعنی اسرائیل بود.
غرب همچنین به دنبال آمیختگی مسیحیان مهاجر شرق در جامعه غربی بود، تا به این شکل، مشرق تنها یک رنگ دینی داشته باشد و راههای بنا نهادن یک دولت با استناد به دین اسلام هموار شود تا به این ترتیب، بقای دولت صهیونیستی براساس اینکه یک دولت یهودی خالی از مسلمانان و مسیحیان است، مشروع شود و تل آویو بتواند درگیریها را به نفع خود اداره کرده و به لطف برتری اش در زمینه تکنولوژی، دستاوردهای اقتصادی داشته باشد.
مسیحیان عراق نیز در این هدف غرب، از مسیحیان سوریه، لبنان، اردن، فلسطین و مصر جدا نیستند. پس از اشغال عراق توسط آمریکا، مسیحیان هم در معرض فشارهای زیادی قرار گرفتند. این فشارها نتیجه تشکیل سازمانهای تکفیری با حمایت عربستان و قطر به نفع ایالات متحد و نیز انفجارهایی بود که دیگر مردم عراق را هدف گرفته بود. در سال 2010 کلیسای «نجاة» در بغداد ویران شد، تا پیام واضحی را متوجه مسیحیان کند مبنی بر اینکه باید از عراق مهاجرت کنند.
سفر پاپ واتیکان به عراق در یک فضای سیاسی بین المللی شدیدا پیچیده انجام شد، بویژه پس از بازگشت دولت پنهان در آمریکا به رأس امور در این کشور و تلاش آن برای از بین بردن باقی مانده سیاستهای ترامپ که باعث نابسامانی سیاست جهانی شده بود. این در شرایطی است که روسیه و چین در شرایط عداوت آمیز سختی با آمریکا قرار دارند.
در این شرایط است که اهمیت کنترل ایران و ضرورت تفاهم با آن، مشخص می شود. آمریکا می خواهد ایران را از ائتلاف غیر علنی اش با چین و روسیه خارج کرده و به توافق هسته ای بازگردد. لازمه این کار آن است که عراق از موقعیت جغرافیایی سیاسی خود در غرب آسیا خارج شود، تا مسیر زمینی سواحل مدیترانه و ایران و سپس چین و روسیه، قطع شود. زیرا طرح روسیه و چین تمرکز زیادی بر موقعیت جغرافیایی سیاسی ایران دارد و از نظر آمریکا، لازم است عراق از محور تهران-دمشق تحت عنوان تبدیل آن به میدانی برای مذاکره با تهران، خارج شود و دیگر میدانی برای درگیری نباشد. همین مساله، مقاومت عراق را به سمت خلع سلاح و گفتگو سوق می دهد، همانطور که در صحبتهای برهم صالح در جریان استقبال از پاپ فرانسیس، شاهد آن بودیم.
هدف، رسیدن به توافقی برای خارج شدن عراق از میدان درگیری بین محور مقاومت و عراقی های مخالف طرح آمریکا از یک سو و بین ایالات متحده و عراقی های موافق حضور آمریکایی ها در این کشور عربی، از سوی دیگر است.
این موارد می تواند انگیزه های پنهانی سفر پاپ فرانسیس به عراق باشد، تا تهران را برای دیدار با واشنگتن آماده تر کند.
