این روزها جاده‌ها و ایلراه های کوهستانی و پرپیچ و خم استان چهارمحال و بختیاری میزبان عشایری است که از گرمای سوزان قشلاق بی تاب شده و به خنکای سرزمین‌های ییلاقی خود پناه آورده اند. بهار، موسم کوچ ایل بزرگ بختیاری یکی از بزرگترین طوایف عشایر کشور است. بختیاری‌ها از پاییز به سمت سرزمین‌های قشلاقی خود در استان خوزستان کوچ می‌کنند و در بهار هر سال به ییلاق خود در استان چهارمحال و بختیاری باز می‌گردند. هریک از این طوایف از ایل راه‌هایی استفاده می‌کنند که از نیاکان خود یاد گرفته‌اند. تا دهه‌های پیش عشایر به همراه اعضای خانواده و احشام و دام‌های خود از مسیرهای صعب‌العبور کوهستانی و رودهای خروشان عبور می‌کردند که این سفر ممکن بود بیش از یک ماه طول بکشد، اما امروزه تعداد قابل توجهی از عشایر کوچ ماشینی را انتخاب کرده‌اند. هرچند هنوز هم برخی رنج کوچ را به جان خریده و با پای پیاده این مسیرهای دشوار را طی می‌کنند. «بنگ کردن» در زبان بختیاری به معنای «به آوای بلند صدا زدن و فراخوان کردن» و معادل «بانگ» در زبان فارسی است.
