اکونومیست نوشت: پنج یا شش سال پیش، هنگامی که بسیاری از چینی‌ها فرهنگ آمریکایی برایشان تازگی داشت و آن را سرگرم کننده می‌دیدند، هالووین تجارت بزرگی در کائوکسیان Caoxian چین بود. این بخش روستایی ادعا می‌کند که بزرگترین منبع لباس ارزان چین برای مهمانی‌های کودکان، کنسرت‌های مدارس و همچنین برای مراسم‌های نمایشی بزرگ است که گاهی اوقات در محل کار چینی‌ها از کارخانه‌های کوچک گرفته تا وزارتخانه‌های دولتی برگزار می‌شود. رن یافنگ، یک تاجر لباس محلی می‌گوید: چندی پیش، کارآفرینان این شهرستان می‌توانستند از فروش کدو تنبل و دیگر لوازم هالووین درآمدی به دست آورند که یک سال با آن زندگی کنند. البته شاید اظهارات وی کمی اغراق آمیز باشد.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: در سه سال گذشته، وجهه آمریکا صدمه دیده و مصرف کنندگان چینی تحت تأثیر تبلیغات حزب کمونیست این کشور و چهار سال سر و صدای ترامپ، ملی گراتر شده اند. علائم بازار به سرعت در کائوکسیان دریافت شد، زیرا این قطب تولیدی در استان شرقی شاندونگ از طریق تجارت الکترونیکی با مشتریان در ارتباط است. مقامات دهکده سونژوانگ که زادگاه آقای رن است، گزارش دادند که تقریباً سه چهارم خانوار‌ها کالا‌هایی را به صورت آنلاین در فروشگاه‌هایی همچون تائوبائو، پین دودو و... می‌فروشند.

این ماه صدمین سالگرد تاسیس حزب کمونیست چین است. در تمام سال، سفارشاتی برای کپی لباس‌های ارتش سرخ که توسط چریک‌های کمونیست پوشیده شده بود، به کائوکسیان داده شده است. مدارس نیز بیش از یک دهه است که از این لباس‌ها برای کودکان سفارش می‌دهند تا در نمایش‌ها مورد استفاده قرار بگیرد. اما فقط کودکان نیستند که این لباس‌ها را می‌پوشند، بلکه این لباس‌ها توسط بازدیدکنندگان بخش‌هایی با نام "گردشگری سرخ" که مورد تأیید حزب هستند نیز استفاده می‌شود. به طور مثال، افراد لباس‌هایی می‌پوشند که در طول مارس طولانی و در جبهه‌های جنگی که کمونیست‌ها متحمل خسارات وحشتناک، اما الهام بخشی شدند، توسط ارتش سرخ مورد استفاده قرار می‌گرفت. گفتنی است، از ماه ژانویه آقای رن ۱۰۰ هزار لباس ارتش متحد سرخ را به فروش رسانده است. او امیدوار است قبل از پایان سال دوباره همین تعداد را بفروشد.

مردان و زنان بالغی که لباس سربازان دهه ۱۹۳۰ را پوشیده اند، حالا یکی از چشم انداز‌های چین مدرن به شمار می‌روند. آن‌ها لباس‌های آبی مایل به خاکستری و کلاه‌های هشت ضلعی که یک ستاره قرمز بر قسمت بالای آن قرار دارد، به تن دارند. آن‌ها را می‌توان در حالی که نفس نفس می‌زنند در مسیر نفوذ ارتش سرخ در جینگ گانگ شان، کوهی در جنوب چین که گهواره انقلاب نامیده می‌شود، مشاهده کرد. شنیده می‌شود که آن‌ها شعر‌های مائو را در یان آن (Yan'an)، یک مرکز مهم حزب می‌خوانند و در اطراف ظرف‌های سوپی که سربازان ممکن است مدت‌ها قبل در آن‌ها غذا خورده باشند، سرود می‌خوانند.

این‌ها را می‌توان زائر نامید، زیرا حزب گرچه ملحد است، اما بی وقفه درباره مکان‌های مقدس، شهدا و پر کردن قلب‌ها از آتش انقلابی صحبت می‌کند. این لباس‌ها به ایمان افراد کمک می‌کند. اسناد رسمی در مورد الهام گرفتن گردشگران با پوشیدن لباس‌های سربازان ارتش سرخ، خوردن وعده‌های غذایی آن‌ها و قدم زدن در مسیر‌هایی که سربازان طی می‌کردند، صحبت می‌کنند. برخی از بازدید کنندگان، دیوان سالارانی هستند که از دولت حقوق می‌گیرند و در قالب تور‌های آموزشی به این منطقه می‌آیند. برخی نیز کارگران شرکت‌های خصوصی هستند که مشتاق اند وفاداری شان را به حزب نشان دهند. راهنما‌های تجاری نیز به اجاره یا فروش یونیفرم‌ها به گردشگران می‌پردازند. میزان وفاداری افراد به اصالت متفاوت است، به طوری که برخی از بازدیدکنندگان لباس‌های خود را با مربیانشان ست کرده اند و کیسه‌های پلاستیکی پر از میان وعده‌های امروزی با خود به همراه دارند. کسانی که به تیپ اسپرت خود بسیار توجه دارند، دمپایی‌های پارچه‌ای به سبک قدیمی می‌پوشند، کیف‌هایی به دست دارند که از پارچه‌ی مخصوص نقاشی ساخته شده است و اسلحه‌های اسباب بازی با خود حمل می‌کنند.

لباس‌های کودکان هنوز بیشتر فروش آقای رن را تشکیل می‌دهند، اما سفارشات بزرگسالان نیز در حال رونق است. ارزان‌ترین لباس‌های ارتش سرخ به قیمت ۲۵ یوان (۳.۹۰ دلار) به فروش می‌رسد در حالی که لباس‌های با دوام‌تر را می‌توان با ۱۰۰ یوان تهیه کرد که شامل کمربند و کلاه نیز می‌شوند. او گزارش می‌دهد که شاهد اولین موج جهشی در سال ۲۰۱۵ همزمان با هفتادمین سالگرد پیروزی بر ژاپن و سفارشات دائمی از پایگاه‌های انقلابی در دو یا سه سال گذشته بوده است.

به خصوص سال گذشته، هنگامی که تعطیلی‌های اجباری ناشی از کووید-۱۹ لغو اجرا‌ها را به دنبال داشت، بسیاری از تولیدکنندگان لباس کائوکسیان به تولید یک مدل وطن پرستانه دیگر روی آوردند. آن‌ها به تولید لباس‌های ظاهراً باستانی معروف به هان فو (Hanfu) پرداختند و آن‌ها را به خریداران می‌فروختند. این لباس‌های گشاد و تونیک مانند بر اساس سبک‌های تاریخی اختراع شده اند. هنوز هم این مدل لباس‌ها توسط بسیاری از هان‌های چین که بیش از ۹۰ ٪ از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. گفتنی است، آن‌ها برخلاف تبتی‌ها یا اقلیت‌های دیگر فاقد لباس قومی بودند و می‌توانستند لباس شخصی مورد نظر خود را بپوشند. حتی لباس‌های کودکان نیز در حال میهن پرستانه‌تر شدن هستند. مثلاً لباس‌هایی که براساس حماسه‌ی معروف و عامیانه‌ی "سفر به غرب" یا مجموعه‌ی کارتونی هفتاد برادر ساخته شده اند، به سرعت در چین به فروش می‌رسند. در سونژوانگ، مردم محلی غرور ملی را نشانه پیشرفت می‌دانند و این حاکی از آن است که هرچه چینی‌ها ثروتمندتر می‌شوند و دیگر نگران وعده غذایی بعدی خود نیستند، ذهن شان به سمت چیز‌های بالاتر مانند تاریخ خودشان می‌رود. سون زوئپینگ، یکی از مسئولان روستایی، مردم محلی را ترغیب می‌کرد تا به عنوان کارگران مهاجر به دنبال کار بروند. اکنون او از آن‌ها می‌خواهد که در سونژوانگ بمانند و با فروش کالا‌های آنلاین پول بیشتری کسب کنند. وی به فروشندگان می‌گوید که اگر این محصولات نشان دهنده‌ی عشق به کشور و حزب باشد، این یک پیروزی است.

گردشگری سرخ، فرصت‌های طلایی
پایین انبار آقای رن، یک سری شلوار‌ها به رنگ بژ دیده می‌شود که نشان از تجارت کاملاً تخصصی تری دارد. گفتنی است، در یک کارگاه ده نفر برای تولید لباس‌هایی استخدام شده اند که توسط نیرو‌های دشمن مورد استفاده قرار می‌گرفته است. همچنین در داخل انبار، کلاه‌هایی حاوی نشانه‌های آبی و سفید رژیم ناسیونالیستی را می‌بینیم که ارتش سرخ در سال ۱۹۴۹ آن‌ها را سرنگون کرد. گمان می‌رود که رن، صاحب کارگاه، این لباس‌ها را برای استفاده در ویدئو‌ها یا نمایش‌های صحنه‌ای تولید می‌کند. او سفارشات این لباس‌ها را فقط برای بزرگسالان دریافت می‌کند، شاید به این دلیل که والدین نمی‌خواهند بچه‌ها بازی‌های شرورانه انجام دهند.

البته آشکار است که فروش لباس‌های آبی یا خاکستری که توسط سربازان ارتش سرخ در اولین دهه‌های تأسیس حزب مورد استفاده قرار می‌گرفت، رونق بیشتری دارد. از سوی دیگر، تقاضای کمتری برای لباس‌های سبز که در سال‌های بعد در دوران مائو در طول انقلاب فرهنگی طی سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ پوشیده می‌شد، می‌بینیم.

در کائوکسیان، مانند هرجای دیگر مردم نمی‌خواهند خاطرات تلخی مانند شکنجه‌ی افراد با پیشینه‌ی طبقاتی خاص یا کسانی که ارتباط با خارج داشتند و شکنجه می‌شدند را به یاد بیاورند. در واقع، امروز استفاده از نوستالژی در چین مورد تأیید حزب است و سودآوی دارد. همچنین به صورت انتخابی مورد استفاده قرار می‌گیرد.