غلامرضا بنی اسدی: داده های تلفن همراه را مدام تغییر می دهم از همراه اول به ایرانسل و باز از ایرانسل به همراه اول. یک جا این بهتر آنتن می دهد و جای دیگر آن یکی یک جا هم هر دو می شود هیچ! قصد برقراری تماس ندارم بلکه می خواهم از اینترنت استفاده و خبرخوانی کنم اما نمی شود. گاه آنقدر کلافه کننده می شود که از خیر کار می گذرم و گوشی را به کناری می گذارم و به دوستانم می گویم نکنه اتفاقی افتاده و ما بی خبریم؟
یکی که رسانه ای است، صحبت های یکی از حضرات نماینده مسئول در همین قضیه طرح صیانت- که جامعه محدود سازی می فهمد- را نشانم می دهد که گفته است کوتاه نمی آید. انگار اینترنت ما در قله دماوند است که کوتاه نمی آید. زیر پاست و با هر لگد هم محدود تر می شود.
دیگر دوست ما که مدرس دانشگاه است از شرایط سخت برگزاری کلاس آنلاین می گفت که بسیاری از دانشجویان نمی توانند کانکت شوند و گاه خود استاد هم به مشکل می خورد. سومین نفر هم از مصائبی گفت که دو پسر دانش آموزش با آن درگیر بودند و نتیجه حرف ها همان تردید من می شود که نکند اتفاقی افتاده است و ما بی خبریم؟ مثلا طرح محترم صیانت، با چراغ خاموش به جاده" پهنای باند" زده و راه را باریک کرده است.
آخر صبح که راهی محل نشست با دوستان بودم، بلوار را با ترافیکی سنگین یافتم. به هزار زحمت و فرسایش روح که مقداری جلوتر رفتیم اتوبوسی را مشاهده کردیم که کنار خیابان خراب شده و از "پهنای خیابان" کاسته بود. لاجرم آنانی که باید از این مسیر عبور می کردند در ترافیکی فرساینده و ازدحامی روان فرسا رانندگی می کردند. کسانی هم که امکان تغییر مسیر داشتند به جاده ای دیگر می زدند. این طبیعی ترین واکنش مردم است. به خانه برنمی گردند بلکه از راهی دیگر خود را به مقصد می رسانند. در قصه اینترنت هم همین ماجرا صادق است؛ به خانه برنمی گردند، راه خود را تغییر می دهند...
