سرویس تاریخ «انتخاب»؛ در دهه‌ی ۴۰ مجله‌ی جوانان امروز بخشی داشت با عنوان «سنگ صبور» که در آن درددل‌های جوانان و نوجوان در رابطه با مسائل عاطفی‌شان با مشاور مجله منعکس می‌شد. گاهی در میان این نوشته‌ها موارد جالبی به چشم می‌خورد، که نشان از نوع دیدگاه جوانان آن روز به جنس مخالف داشت. از جمله نامه‌ی ۵۰ دختر دانش‌آموز پایه‌ی سوم نظری [به زبان همان‌وقت‌ها] که در شماره‌ي ۲۲۲ این مجله به تاریخ ۲۱ دی ۱۳۴۹ منتشر شد. آن‌ها در این نامه ویژگی‌های پسرهایی را که به عنوان شریک زندگی قبول نداشتند، برشمردند. متن نامه از این قرار بود:
شما پسر خوب را چگونه پسری می‌دانید؟
- که بعد از انتخاب یک دوست‌دختر یا نامزد کردن، به دنبال دختران دیگر نرود!
- سراپای وجودش را مکر، حیله و دروغ و تظاهر، چاخان، فرا نگرفته باشد!
- یک پارچه آقا و بالاخره یک آقای واقعی باشد...!
درست است؟ بسیار خوب!
ما دخترها همین را می‌خواهیم... مبادا فکر کنید که کمبود پسر برای ما دخترها عقده شده... نه والله! ما همه یک‌صدا می‌گوییم اصولا پسر خوب وجود ندارد. پسری که کارآمد، صاحب فکر و قدرت درآمد باشد، هرزه و چشم‌چران هم نباشد در حکم کیمیاست.
من این نامه را از طرف دوستانم و به نمایندگی دانش‌آموزان کلاس سوم پنجاه‌نفری می‌نویسم و عرض می‌کنم:
تا پسرها و جوانان ما سست و دمدمی‌مزاج هستند، ما ازدواج نخواهیم کرد. ما از این عروسک‌های کوکی و مقلد که خود را به شکل ماتادورهای اسپانیا می‌آرایند، واقعا نفرت داریم. حتی اگر این افراد برادران تنی خودمان باشند باز هم متنفریم.
ما از صفت گول زدن، و تملق بی‌جای پسران متنفریم.
از تماشای شلوار لوله‌تفنگی و چسبان و پاهای هم‌چون نی قلیان این پسران که با تظاهر به معرض نمایش می‌گذارند، سخت متنفریم.
ما از پسری که به خاطر دختری گریه کند متنفریم. ما هیچ‌وقت اعتصاب غذا نمی‌کنیم، ولو غذا غیرماکول باشد، ولی اعتصاب دوست‌پسر می‌کنیم چون که پسر خوب وجود ندارد.
ما به دوستی با این پسرها عطسه می‌کنیم...
آقای باهر [مشاور مجله] مبادا فکر کنید که ما هم مثل آن آقا روباهه هستیم که دستش به خوشه‌ی انگور نمی‌رسید، می‌گفت ولش، غوره‌س، ترشه!
امیدوارم که اکثریت دخترخانم‌ها به جمع ما بپیوندند، تا این دون ژوان‌ها به اپیدمی «سماق مکیدن» مبتلا گردند، ولاعلاج، سر جای خود بنشینند.
سنگ صبورم!
محض رضای خدا، بیایید تا آن‌جا که ممکن و میسر هست، این پسرها، این عروسک‌های رنگ‌پریده و این ماتادورهای نیم‌بند را ارشاد کنیم.
