غلامرضا بنی اسدی: وعده ها از شمار بیرون است. چه آن ها که مدیران دولتی و سازمانی جلوی دوربین خبرنگار ها گفتند و چه آنها که مسئولان کانون های باز نشستگی اعلام کردند. همه باد هوا شد و رفت. اردیبهشت هم جای خود را داد به خرداد تا داد از جانِ بازنشستگان برخیزد که ما را ببینید لطفا! یکشنبه ها بعد از ظهر و چهارشنبه ها را طرف صبح، نه ساعت به ساعت که دقیقه به دقیقه انتظار کشیدند تا شاید دولت مردمی آنان را هم در شمار مردم ببیند و با تایید مصوبه میئت مدیره تامین اجتماعی، بر استرس فراگیر و اضطراب فرساینده شان نقطه پایانی بگذارد اما... اما دریغ که انگار کسی باور نمی کند که" ما هم مردمانیم!"
ما را به رسمیت نمی شناسد. انگار قد و قواره و همت ما را در خیابان می خواهند اندازه بگیرند حال آنکه ما گفته ایم خیابان را به رسمیت نمی شناسیم. ما مردمانیم و از دولتیان داد می خواهیم.
گفته ایم و نوشته ایم که ما را رسم، بر جای ایستادن و حق خواستن است. خیابان اگر رسمیت دارد در نظام های لیبرال است نه نظامی که خود را دینی می داند. در نظامی بر پایه دین باید حق آحاد مردم احیا و احقاق شود پیش از آنکه به زبان آورند. حق مردم است و مصداق تام و تمام حق الناس. کسی نمی تواند به هیچ عنوان در باره آن چون و چرا کند. اما و اگر آوردن، پا گذاشتن روی حق الناس است که خدا هرگز از ان نمی گذرد. شاید آقایان یا "حق" را نمی دانند یا "ناس " را نمی شناسند و گرنه نسبت به "حق الناس" چنین رفتاری نداشتند.
برخی در این توهم اند که افزایش مستمری بازنشستگان می تواند عامل تورم باشد حال آنکه معلول تورم های دولت ساخته و ناظر به کارنامه اقتصادی سال 1400 است. گذشته از این، افزایش دستمزد کارگران و مستمری بازنشستگان بدون ریالی از بودجه دولت و از محل نقدینگی کارفرمایان، کارگران و سرمایه‌گذاری‌های ده‌ها ساله آنها در شرکت‌های تحت پوشش سازمان تامین اجتماعی پرداخت می‌شود و به قول یوسفِ پرژک، فعال بخش خصوصی، فرد اگر با حداقل‌های دانش و فهم مفاهیم اقتصاد آشنا باشد، متوجه می‌شود که افزایش دستمزد و مستمری منجر به تورم نمی‌شود.
حرفِ "خلقِ پول" نیست، کاری که دولت ها می کنند و تورم می زاید. منبعی دیگر هم در کار نیست جز پس انداز دیروز خود بازنشستگان. چون و چرا کردن دولت معنایی جز پا نهادن در حریمی که به او مربوط نیست ندارد. اردیبهشت جای خود را به خرداد سپرد و به تاریخ پیوست اما مطالبه بازنشستگان از دولت همچنان به تاریخ امروز، پا بر جاست. چه جواب دارد دولت. چه می کنید آقای رئیسی؟!
غلامرضا بنی اسدی: وعده ها از شمار بیرون است. چه آن ها که مدیران دولتی و سازمانی جلوی دوربین خبرنگار ها گفتند و چه آنها که مسئولان کانون های باز نشستگی اعلام کردند. همه باد هوا شد و رفت. اردیبهشت هم جای خود را داد به خرداد تا داد از جانِ بازنشستگان برخیزد که ما را ببینید لطفا! یکشنبه ها بعد از ظهر و چهارشنبه ها را طرف صبح، نه ساعت به ساعت که دقیقه به دقیقه انتظار کشیدند تا شاید دولت مردمی آنان را هم در شمار مردم ببیند و با تایید مصوبه میئت مدیره تامین اجتماعی، بر استرس فراگیر و اضطراب فرساینده شان نقطه پایانی بگذارد اما... اما دریغ که انگار کسی باور نمی کند که" ما هم مردمانیم!"
ما را به رسمیت نمی شناسد. انگار قد و قواره و همت ما را در خیابان می خواهند اندازه بگیرند حال آنکه ما گفته ایم خیابان را به رسمیت نمی شناسیم. ما مردمانیم و از دولتیان داد می خواهیم.
گفته ایم و نوشته ایم که ما را رسم، بر جای ایستادن و حق خواستن است. خیابان اگر رسمیت دارد در نظام های لیبرال است نه نظامی که خود را دینی می داند. در نظامی بر پایه دین باید حق آحاد مردم احیا و احقاق شود پیش از آنکه به زبان آورند. حق مردم است و مصداق تام و تمام حق الناس. کسی نمی تواند به هیچ عنوان در باره آن چون و چرا کند. اما و اگر آوردن، پا گذاشتن روی حق الناس است که خدا هرگز از ان نمی گذرد. شاید آقایان یا "حق" را نمی دانند یا "ناس " را نمی شناسند و گرنه نسبت به "حق الناس" چنین رفتاری نداشتند.
برخی در این توهم اند که افزایش مستمری بازنشستگان می تواند عامل تورم باشد حال آنکه معلول تورم های دولت ساخته و ناظر به کارنامه اقتصادی سال 1400 است. گذشته از این، افزایش دستمزد کارگران و مستمری بازنشستگان بدون ریالی از بودجه دولت و از محل نقدینگی کارفرمایان، کارگران و سرمایه‌گذاری‌های ده‌ها ساله آنها در شرکت‌های تحت پوشش سازمان تامین اجتماعی پرداخت می‌شود و به قول یوسفِ پرژک، فعال بخش خصوصی، فرد اگر با حداقل‌های دانش و فهم مفاهیم اقتصاد آشنا باشد، متوجه می‌شود که افزایش دستمزد و مستمری منجر به تورم نمی‌شود.
حرفِ "خلقِ پول" نیست، کاری که دولت ها می کنند و تورم می زاید. منبعی دیگر هم در کار نیست جز پس انداز دیروز خود بازنشستگان. چون و چرا کردن دولت معنایی جز پا نهادن در حریمی که به او مربوط نیست ندارد. اردیبهشت جای خود را به خرداد سپرد و به تاریخ پیوست اما مطالبه بازنشستگان از دولت همچنان به تاریخ امروز، پا بر جاست. چه جواب دارد دولت. چه می کنید آقای رئیسی؟!
