روزنامه اطلاعات نوشت: حاج آقا دعایی به خیلیها کمک کرد اما کمتر کسی این مهم را متذکر شده است که بزرگ‌ترین کمک او، به عنوان یک روحانی، به خود روحانیت بود.
او با زندگی ساده و زاهدانه‌اش، با دستگیری از کسانی که افتاده سیاسی بودند، با کمک به آدم‌های گرفتار، بدون لحاظ کردن جناح سیاسی و فکری و باور دینی آنها، به روحانیت آبرو داد.
متأسفانه در زمان ما تبلیغات و جوسازی منفی درباره روحانیت به نحو اغراق‌آمیزی اوج گرفته است. این در حالی‌است که در طول تاریخ، روحانیت مرجع و ملجاء و رازدار و محرم مردم بوده است و سبب محبوبیت روحانیت شیعه میان مردم، ساده‌زیستی و مردمی بودن آنها بوده است. خود روحانیون هم با توجه به این پایگاه مردمی، مواظب رفتار خویش و فرزندان و خانواده خود بوده‌اند که با آبروی آنها بازی نکنند. همین پرهیزکاری روحانیون موجب شده است که آنان، حامی ستمدیدگان باشند.
مرحوم آقای دعایی به پیروی از همین سنت حسنه روحانیت در گذشته، همواره در این فکر بود که نکند کسی به خاطر بی‌مهری افراط‌گرایانی که عمل ناپسند خود را به اسلام نسبت می‌دهند، با اسلام و انقلاب زاویه پیدا کند. کسانی که در خلوت پای درد دل آن مرحوم نشسته بودند خوب می‌دانند که آن مرحوم چقدر از رفتار تند ریاکاران تازه به دوران رسیده‌ای که با افراط‌کاری‌های خود تیشه به ریشه اسلام و انقلاب می‌زدند، آزرده‌خاطر و دلشکسته بود.
