شهرستان شوش یکی از مهمترین تمدن‌های تاریخ باستان و پیش از تاریخ، در ایران و جهان است. شوش از نظر جغرافیایی و کشاورزی در وضعیت بسیار مطلوب و رابط میان تمدن بین النهرین و ایران بوده است. با وجود قدمت و اهمیت تاریخی و جغرافیایی شهرستان شوش برای قرن‌ها خالی از سکنه و متروکه بوده است. بررسی سفرنامه‌های چندین مستشرق و باستان شناس نشان دهنده آن است که شهر شوش کاملا متروکه و خالی از سکنه بوده و فقط تپه‌های باستانی و آرامگاه دانیال نبی (ع) در آن زمان وجود داشته است. در این زمینه «مارسل دیولافوا» هنگامی که در سال ۱۸۸۴ میلادی به شوش سفر کرد در کتاب خود نوشت به جز چند خانه کپری در اطراف بقعه دانیال نبی (ع) که ظاهراً به منظور اسکان زائران ساخته شده بود مکانی برای زیست وجود نداشت. با ورود و استقرار باستان شناسان و آغاز کاوش‌های دامنه دار "ژاک دمورگان" و "رولان دومکنم" و استخدام بیش از هزار کارگر از روستاها و شهرهای اطراف، اولین گروه از مردم در اطراف حرم ساکن شدند. با گذشت زمان تجار با حضور از شهرهای دیگر در شوش به فعالیت اقتصادی و ساخت کاروان سراها در اطراف حرم دانیال نبی (ع)، به تأمین مایحتاج کارگران و باستان شناسان پرداختند. سکونت کارگران و کسبه‌های اطراف حرم و ساخت کاروان‌سراها، آغاز شهرنشینی جدید در شهرستان شوش است که با احداث موزه در سال ۱۳۴۵ و اهمیت کاوش‌های باستانی و توسعه کشاورزی این محله به سرعت توسعه یافت. محله‌ی حرم در نزدیکی رودخانه شاوور قرار دارد و دارای سه خیابان اصلی با نام‌های امام خمینی (ره)، طالقانی و ساحلی است. این محله در مرکز شهرستان و در کنار موزه و محوطه تاریخی شوش واقع شده است.
