در ایران مشغول شدن جوانان در رشته‌های ورزشی بیشتر بر پایه فرهنگ محلی، آرزو‌ها و علایق فردی استوار است. فوتبال، پرطرفدارترین ورزش جهان است که در دورافتاده‌ترین نقاط سرزمین‌ها نیز می‌توان ردی از آن را جستجو کرد. در جوامعی همچون ایران که از لحاظ استعداد انسانی بسیار غنی هستند باید تلاش شود تا استعداد یابی به صورت تصادفی، علاقه شخصی و خانوادگی نباشد بلکه با بکارگیری روش‌های علمی و استفاده از شاخص‌های طبقه‌بندی شده صورت گیرد چرا که در این صورت علاوه بر صرفه جویی در وقت و هزینه می‌توان به موفقیت‌های بیشتری دست پیدا کرد. منطقه «میرآباد» شهر چابهار خود یکی از مناطق حاشیه‌نشین است که با وجود امکانات اندک هنوز فعالیت‌های فوتبالی در کالبد این منطقه در جریان است. شاید برای بسیاری از فوتبال دوستان تصور بازی در زمینی که تیرک آن تعادل نداشته و در طول یک بازی چند بار دچار شکستگی می‌شود؛ کار دشواری باشد، اما عشق و علاقه به ورزش و بویژه فوتبال موجب می‌شود تا همه این کاستی‌ها نادیده گرفته شود. بنابر آمار سرانه ورزشی شهر و روستا‌های چابهار در سال ۹۷ در حدود ۱۶ صدم متر مربع بوده که این عدد خود نشان از عمق محرومیت این شهرستان دارد. بدیهی است که توسعه سرانه ورزشی برای شهر‌ها مساوی با کاهش آمار اعتیاد و بزهکاری و دیگر معضلات اجتماعی است. از دیگر سو عدم توجه به توسعه زیرساخت‌های اولیه ورزشی می‌تواند بر آمار جرم و جنایت و اعتیاد بی‌فزاید. تاسیس مدارس فوتبال و فراهم ساختن شرایط سرمایه گذاری می‌تواند هم زمان هم به توسعه پایدار منطقه کمک کند و هم به استعداد یابی دقیق‌تر ورزش فوتبال بینجامد.
