آرش هاشمی: دوم مرداد بود که خبر عزل سوپروایزر بیمارستان پاستور مشهد منتشر شد و از فردای آن روز، دانشگاه علوم پزشکی این شهر و معاونت پرستاری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قول بازگشت منصوره رنجبر به سِمت قبلی‌اش را دادند اما بیمارستان پاستور مشهد تاکنون به پادرمیانی‌های مقامات بهداشت و درمان پاسخی نداده است.
وساطت‌ها برای بازگشت به کار منصوره رنجبر از سوم مرداد آغاز شد؛ امیررضا صالح مقدم، مدیر امور پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد با بیان این که «بیمارستان پاستور مشهد یک بیمارستان خصوصی است و ارتباط تشکیلاتی با دانشگاه علوم پزشکی ندارد» اظهار کرد: احساس من این است که دلیل پایین آمدن رتبه کاری، مطالبه خانم منصوره رنجبر برای حق و حقوق همکار پرستار خود بوده است. با مدیر بیمارستان و پرستاری بیمارستان پاستورنو صحبت کردم تا خانم منصوره رنجبر تا یک الی دو روز آینده به مرتبه شغلی خود باز گردند.
پنجم مرداد هم صداوسیما در بخش خبری ساعت 20:30 از تماس تصویری معاون وزیر بهداشت با این پرستار مشهدی خبر داد. عباس عبادی، معاون پرستاری وزارت بهداشت و درمان در این تماس از منصوره رنجبر دل‌جویی کرد و قول داد او طی یک الی دو روز آینده به سمت سوپروایزری بازخواهد گشت.
این پادرمیانی‌ها در حالی صورت می‌گرفت که همکاران منصوره رنجبر به نقل از او بیان می‌کردند که دغدغه سوپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد بازگشت به سمت مدیریتی‌اش نیست و او خواهان تحقق یافتن مطالبات پرستاران است.
پاسخ منفی بیمارستان مشهد به پیگیری‌های وزارت بهداشت
منصوره رنجبر، سورپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد در گفت‌وگو با انتخاب درباره وضعیت خود و نتیجه پیگیری‌های وزارت بهداشت برای بازگشت به جایگاه قبلی‌اش بیان کرد: پیگیری‌های دکتر صالح مقدم و عبادی دقیقا به همان شکلی بود که رسانه‌ای شد اما متاسفانه برخی همکاران در مقابل مسیر درست و اصلاح امور مقداری مقاومت نشان می‌دهند. تماس دکتر عبادی برای من به‌عنوان یک پرستار خیلی دل‌گرم کننده بود و این که یک مقام وزارت بهداشت پشتیبان پرستاران باشد اتفاق ارزنده‌ای است. این تماس‌ها یعنی صدای ما در وزارت بهداشت شنیده شده است.
وی افزود: اگر چه پیگیری‌هایی توسط مقامات وزارت بهداشت و درمان به‌عنوان بالاترین سیستم بهداشت و درمان صورت گرفت اما مسئولین بیمارستان پاستور هنوز تصمیمی اتخاذ نکرده‌اند. حتی چند روز پس از تماس دکتر عبادی هم مجددا از وزارت بهداشت با من تماس گرفته شد که آیا به شغلم برگشته‌ام یا خیر؛ یعنی افراد وزارتخانه پیگیر بودند اما تغییری رخ نداده است و مدیران بیمارستان پاسخ مثبتی به پیگیری‌ها ندادند.
پرسنل برای حفظ شغل خود از شکایت صرف نظر می‌کنند
رنجبر با بیان این که «مطالبات همکاران پرستار از سِمت شخصی من خیلی مهم‌تر است» عنوان کرد: منصفانه نیست که در زمان اعتراض و مطالبه‌ی احقاق حق، مسائل شخصی را مطرح کنیم و من هم در طرح مطالباتم سعی کردم که دغدغه‌های تمام همکارانم را پیگیری کنیم. در حالی که تمام مسائل و مشکلات ما این روزها رسانه‌ای شده است اما وزارت کار آنها را پیگیری نمی‌کند؛ شاید هم سیستم آنها به شکلی است که حتما باید یک نفر شکایتی را ثبت کند تا پیگیری کنند ولی افراد به خاطر حفظ شغل فعلی‌شان و نانی که در می‌آورند کمتر به سمت ثبت شکایت رسمی می‌روند.
وی ضمن بیان این مطلب که «افراد شاغل به خاطر ترس از اخراج به اداره کار مراجعه نمی‌کنند» خاطرنشان کرد: طرح ارتقا بهره‌وری که توسط مقامات بهداشتی کشور خیلی درباره آن صحبت می‌شود، در اجرا توسط مدیران بیمارستان‌ها دور زده می‌شود. مثلا پرستاری که در شیفت شب فعالیت می‌کند، باید 18 ساعت کار برای او محاسبه شود اما بیمارستان‌ها آن را به صورت 12 ساعته محاسبه کرده و 6 ساعت دیگر را در قالب «اضافه کار 2» و حتی با نرخ‌های کمتر در فیش‌های حقوقی ثبت می‌کنند. آیا اداره کار چیزی به نام «اضافه کار 2» دارد؟ اگر ندارد چرا به این مسائل که رسانه‌ای شده ورود نمی‌کند. همچنین بیمارستان‌ها با اضافه کردن محدودیت‌های سلیقه‌ای، مثلا فقط هشت شب را به‌عنوان اضافه کار لحاظ می‌کنند و اگر کسی 9 شب کار کند، آن روز آخر در طرح ارتقا بهره‌وری لحاظ نمی‌شود.
لباس سفید پرستاران به ابزار تنبیه تبدیل شده است
سوپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد تاکید کرد: سال‌ها است که از روپوش سفید ما به‌عنوان ابزاری برای تو سری خوردن ما استفاده می‌شود. مطالبات ما همیشه سرکوب شده و روپوش سفید را در مقابل دریافت حق و حقوق قرار می‌دهند. افراد شب تا صبح بی‌خوابی کشیده‌اند تا بتوانند وارد دانشگاه علوم پزشکی شوند و روپوش سفید را بپوشند اما امروز این لباس به وسیله تنبیه مدیران بیمارستانی، خصوصا بخش خصوصی تبدیل شده است تا از طریق آن پرستاران را تنبیه کنند. در حالی که در تجمع تیر ماه، ما فقط حقوق خودمان را مطالبه کردیم، اما این‌گونه و با عزل از سِمت پاسخ داده شد. عزل از سمت مدیریتی مانند سوپروایزری برای من اهمیت چندانی ندارد و مساله من این است که چرا با آن اعتراض‌ها اینطور برخورد کردند؛ حداقل مطالبات پرستاران را تامین می‌کردند و سپس چنین رفتارهایی انجام می‌دادند. حرمت و کرامت پرستاری را از بین برده‌اند؛ تنبیه و برخورد برای زمانی است که کار اشتباهی صورت بگیرد، نه این که وقتی پس از مدت‌ها سکوت و فعالیت سنگین در ایام کرونا مطالبات خود را مطرح می‌کنیم با این تنبیه‌ها مواجه شویم.
افزایش 57 درصدی حقوق با کاهش 50 درصدی کارانه‌ها همراه شد
رنجبر ادامه داد: پرستاران در موج‌های کرونایی به صورت داوطلبانه و با عشق خدمت‌رسانی کردند و حق‌شان این نیست حالا که پیک کرونا کمتر شده است این طور با آنها رفتار شود و مثلا اضافه‌کارها به صورت ناگهانی قطع شود. طبق ماده 26 قانون کار، هر نوع تغییر عمده در شرایط کار ممنوع است اما کارانه‌ی پرستاران پس از فروردین نصف شد؛ آیا خرج و مخارج ما نسبت به سال 1400 نصف شده است. کارانه‌ای که البته اصول درستی هم ندارد، یک نفر 50 هزار تومان و یک نفر دیگر 5 میلیون تومان دریافت می‌کند. افزایش 57 درصدی حقوق‌ها اعمال شد اما از آن طرف کارانه‌ها 50 درصد کم شد. همچنین مالیات‌های خارج از ضوابطی که در پرستاران کسر شده بود هم در نهایت به آنها پرداخت نشد. بازخریدهای مرخصی در دو سال اخیر هم از دیگر مطالبات پرستاران است. چرا در یک روز تعطیل، برای پرستاران مرخصی درج می‌شود. اینها مطالبی است که اداره کار باید به آنها ورود کند.
قراردادهای پرستاران یک یا سه ماهه تنظیم می‌شود
وی با اشاره به مشکلات قراردادهای پرستاران تصریح کرد: همیشه قراردادهای پرستاران با تاخیر چندماهه و به صورت یک ماهه، سه ماهه و یک ساله بسته می‌شود. مثلا من نوعی که حدود 11 سال سابقه کار دارم و بیش از 9 سال است در بیمارستان پاستور فعالیت می‌کنم، قرارداد یک ساله دارم. امروز اگر فردی در جامعه ما بخواهد وام بگیرد، خریدی انجام دهد یا برنامه مالی داشته باشد، آیا می‌تواند در یک سال برنامه‌ریزی انجام دهد و هیچ اطمینان خاطری از سال آینده خود نداشته باشد. حداقل انتظار پرسنل این است که قراردادها براساس سنوات افراد تنظیم شود و امنیت و حمایت شغلی وجود داشته باشد. مشکلات دیگری هم وجود دارد که چون درون سازمانی است، اخلاقی نیست آن را مطرح کنیم. پرستاران با تمامی این مشکلاتی که وجود دارد از ابتدای کرونا خدمت‌رسانی کردند و الان هم با شروع پیک جدید در خط مقدم مقابله با ویروس قرار دارند. مردم اطمینان داشته باشند که علی‌رغم تمامی مشکلاتی که وجود دارد، پرستاران حضور خود را ترک نمی‌کنند و از این بابت دغدغه‌ای نداشته باشند.
آرش هاشمی: دوم مرداد بود که خبر عزل سوپروایزر بیمارستان پاستور مشهد منتشر شد و از فردای آن روز، دانشگاه علوم پزشکی این شهر و معاونت پرستاری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قول بازگشت منصوره رنجبر به سِمت قبلی‌اش را دادند اما بیمارستان پاستور مشهد تاکنون به پادرمیانی‌های مقامات بهداشت و درمان پاسخی نداده است.
وساطت‌ها برای بازگشت به کار منصوره رنجبر از سوم مرداد آغاز شد؛ امیررضا صالح مقدم، مدیر امور پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد با بیان این که «بیمارستان پاستور مشهد یک بیمارستان خصوصی است و ارتباط تشکیلاتی با دانشگاه علوم پزشکی ندارد» اظهار کرد: احساس من این است که دلیل پایین آمدن رتبه کاری، مطالبه خانم منصوره رنجبر برای حق و حقوق همکار پرستار خود بوده است. با مدیر بیمارستان و پرستاری بیمارستان پاستورنو صحبت کردم تا خانم منصوره رنجبر تا یک الی دو روز آینده به مرتبه شغلی خود باز گردند.
پنجم مرداد هم صداوسیما در بخش خبری ساعت 20:30 از تماس تصویری معاون وزیر بهداشت با این پرستار مشهدی خبر داد. عباس عبادی، معاون پرستاری وزارت بهداشت و درمان در این تماس از منصوره رنجبر دل‌جویی کرد و قول داد او طی یک الی دو روز آینده به سمت سوپروایزری بازخواهد گشت.
این پادرمیانی‌ها در حالی صورت می‌گرفت که همکاران منصوره رنجبر به نقل از او بیان می‌کردند که دغدغه سوپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد بازگشت به سمت مدیریتی‌اش نیست و او خواهان تحقق یافتن مطالبات پرستاران است.
پاسخ منفی بیمارستان مشهد به پیگیری‌های وزارت بهداشت
منصوره رنجبر، سورپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد در گفت‌وگو با انتخاب درباره وضعیت خود و نتیجه پیگیری‌های وزارت بهداشت برای بازگشت به جایگاه قبلی‌اش بیان کرد: پیگیری‌های دکتر صالح مقدم و عبادی دقیقا به همان شکلی بود که رسانه‌ای شد اما متاسفانه برخی همکاران در مقابل مسیر درست و اصلاح امور مقداری مقاومت نشان می‌دهند. تماس دکتر عبادی برای من به‌عنوان یک پرستار خیلی دل‌گرم کننده بود و این که یک مقام وزارت بهداشت پشتیبان پرستاران باشد اتفاق ارزنده‌ای است. این تماس‌ها یعنی صدای ما در وزارت بهداشت شنیده شده است.
وی افزود: اگر چه پیگیری‌هایی توسط مقامات وزارت بهداشت و درمان به‌عنوان بالاترین سیستم بهداشت و درمان صورت گرفت اما مسئولین بیمارستان پاستور هنوز تصمیمی اتخاذ نکرده‌اند. حتی چند روز پس از تماس دکتر عبادی هم مجددا از وزارت بهداشت با من تماس گرفته شد که آیا به شغلم برگشته‌ام یا خیر؛ یعنی افراد وزارتخانه پیگیر بودند اما تغییری رخ نداده است و مدیران بیمارستان پاسخ مثبتی به پیگیری‌ها ندادند.
پرسنل برای حفظ شغل خود از شکایت صرف نظر می‌کنند
رنجبر با بیان این که «مطالبات همکاران پرستار از سِمت شخصی من خیلی مهم‌تر است» عنوان کرد: منصفانه نیست که در زمان اعتراض و مطالبه‌ی احقاق حق، مسائل شخصی را مطرح کنیم و من هم در طرح مطالباتم سعی کردم که دغدغه‌های تمام همکارانم را پیگیری کنیم. در حالی که تمام مسائل و مشکلات ما این روزها رسانه‌ای شده است اما وزارت کار آنها را پیگیری نمی‌کند؛ شاید هم سیستم آنها به شکلی است که حتما باید یک نفر شکایتی را ثبت کند تا پیگیری کنند ولی افراد به خاطر حفظ شغل فعلی‌شان و نانی که در می‌آورند کمتر به سمت ثبت شکایت رسمی می‌روند.
وی ضمن بیان این مطلب که «افراد شاغل به خاطر ترس از اخراج به اداره کار مراجعه نمی‌کنند» خاطرنشان کرد: طرح ارتقا بهره‌وری که توسط مقامات بهداشتی کشور خیلی درباره آن صحبت می‌شود، در اجرا توسط مدیران بیمارستان‌ها دور زده می‌شود. مثلا پرستاری که در شیفت شب فعالیت می‌کند، باید 18 ساعت کار برای او محاسبه شود اما بیمارستان‌ها آن را به صورت 12 ساعته محاسبه کرده و 6 ساعت دیگر را در قالب «اضافه کار 2» و حتی با نرخ‌های کمتر در فیش‌های حقوقی ثبت می‌کنند. آیا اداره کار چیزی به نام «اضافه کار 2» دارد؟ اگر ندارد چرا به این مسائل که رسانه‌ای شده ورود نمی‌کند. همچنین بیمارستان‌ها با اضافه کردن محدودیت‌های سلیقه‌ای، مثلا فقط هشت شب را به‌عنوان اضافه کار لحاظ می‌کنند و اگر کسی 9 شب کار کند، آن روز آخر در طرح ارتقا بهره‌وری لحاظ نمی‌شود.
لباس سفید پرستاران به ابزار تنبیه تبدیل شده است
سوپروایزر سابق بیمارستان پاستور مشهد تاکید کرد: سال‌ها است که از روپوش سفید ما به‌عنوان ابزاری برای تو سری خوردن ما استفاده می‌شود. مطالبات ما همیشه سرکوب شده و روپوش سفید را در مقابل دریافت حق و حقوق قرار می‌دهند. افراد شب تا صبح بی‌خوابی کشیده‌اند تا بتوانند وارد دانشگاه علوم پزشکی شوند و روپوش سفید را بپوشند اما امروز این لباس به وسیله تنبیه مدیران بیمارستانی، خصوصا بخش خصوصی تبدیل شده است تا از طریق آن پرستاران را تنبیه کنند. در حالی که در تجمع تیر ماه، ما فقط حقوق خودمان را مطالبه کردیم، اما این‌گونه و با عزل از سِمت پاسخ داده شد. عزل از سمت مدیریتی مانند سوپروایزری برای من اهمیت چندانی ندارد و مساله من این است که چرا با آن اعتراض‌ها اینطور برخورد کردند؛ حداقل مطالبات پرستاران را تامین می‌کردند و سپس چنین رفتارهایی انجام می‌دادند. حرمت و کرامت پرستاری را از بین برده‌اند؛ تنبیه و برخورد برای زمانی است که کار اشتباهی صورت بگیرد، نه این که وقتی پس از مدت‌ها سکوت و فعالیت سنگین در ایام کرونا مطالبات خود را مطرح می‌کنیم با این تنبیه‌ها مواجه شویم.
افزایش 57 درصدی حقوق با کاهش 50 درصدی کارانه‌ها همراه شد
رنجبر ادامه داد: پرستاران در موج‌های کرونایی به صورت داوطلبانه و با عشق خدمت‌رسانی کردند و حق‌شان این نیست حالا که پیک کرونا کمتر شده است این طور با آنها رفتار شود و مثلا اضافه‌کارها به صورت ناگهانی قطع شود. طبق ماده 26 قانون کار، هر نوع تغییر عمده در شرایط کار ممنوع است اما کارانه‌ی پرستاران پس از فروردین نصف شد؛ آیا خرج و مخارج ما نسبت به سال 1400 نصف شده است. کارانه‌ای که البته اصول درستی هم ندارد، یک نفر 50 هزار تومان و یک نفر دیگر 5 میلیون تومان دریافت می‌کند. افزایش 57 درصدی حقوق‌ها اعمال شد اما از آن طرف کارانه‌ها 50 درصد کم شد. همچنین مالیات‌های خارج از ضوابطی که در پرستاران کسر شده بود هم در نهایت به آنها پرداخت نشد. بازخریدهای مرخصی در دو سال اخیر هم از دیگر مطالبات پرستاران است. چرا در یک روز تعطیل، برای پرستاران مرخصی درج می‌شود. اینها مطالبی است که اداره کار باید به آنها ورود کند.
قراردادهای پرستاران یک یا سه ماهه تنظیم می‌شود
وی با اشاره به مشکلات قراردادهای پرستاران تصریح کرد: همیشه قراردادهای پرستاران با تاخیر چندماهه و به صورت یک ماهه، سه ماهه و یک ساله بسته می‌شود. مثلا من نوعی که حدود 11 سال سابقه کار دارم و بیش از 9 سال است در بیمارستان پاستور فعالیت می‌کنم، قرارداد یک ساله دارم. امروز اگر فردی در جامعه ما بخواهد وام بگیرد، خریدی انجام دهد یا برنامه مالی داشته باشد، آیا می‌تواند در یک سال برنامه‌ریزی انجام دهد و هیچ اطمینان خاطری از سال آینده خود نداشته باشد. حداقل انتظار پرسنل این است که قراردادها براساس سنوات افراد تنظیم شود و امنیت و حمایت شغلی وجود داشته باشد. مشکلات دیگری هم وجود دارد که چون درون سازمانی است، اخلاقی نیست آن را مطرح کنیم. پرستاران با تمامی این مشکلاتی که وجود دارد از ابتدای کرونا خدمت‌رسانی کردند و الان هم با شروع پیک جدید در خط مقدم مقابله با ویروس قرار دارند. مردم اطمینان داشته باشند که علی‌رغم تمامی مشکلاتی که وجود دارد، پرستاران حضور خود را ترک نمی‌کنند و از این بابت دغدغه‌ای نداشته باشند.
