سرویس بین الملل - روح الله گوهربین - مرسی کاندیدای اخوان المسلمین در انتخابات، چندی است که مسند ریاست جمهوری را کسب کرده است ولی همچنان در جنگ و جدال با ژنرال ها برای بازپس گیری اختیارات از دست رفته اش است.
جدا از نبرد فعلی مرسی با امرای ارتش، مسئله ی رابطه با تهران ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده و البته بسیاری را به برقراری رابطه و حتی اتحاد با ایران به طرز خوش بینانه ای امیداور کرده است.
این در حالی است که رئیس جمهور جدید مصر چندین بار مستقیم و ضمنی به ایران و سیاست هایش حمله کرده است.
شاید مرسی در درونیاتش، علاقه مند به بازگرداندن روابط قاهره و تهران به 30 سال پیش است، اما شرایط فعلی کشورش به او اجازه نمی دهد که دست از پا خطا کند و طرف تهران بیاید.
اقتصاد مصر آنچنان ویران و بیمار است که کمک های مالی عربستان سعودی و کشورهای حاشیه خلیج فارس برای حداقل جلوگیری از مرگ آن حیاتی است.
کشورهای عرب خلیج فارس از جمله عربستان با کمک های مالی نفوذ خود را در مصر وسعت داده و موافقت و مخالفت آنها در هر تحرک مصر در حوزه ی خارجی با مشورت آنها انجام می شود.
این نفوذ به حدی است که مرسی چندین روز پیش در گفتگو با روزنامه عکاظ عباراتی را به زبان آورد که یاداور هشدارهای اعراب خلیج فارس به ایران است: امنیت خلیخ فارس خط قرمز مصر است.
رئیس جمهور اسلامگرای مصر روز چهارشنبه به دیدار ملک عبدالله پادشاه عربستان رفت. سفر به کشور دشمن ایدئولوژیک اخوان المسلمین نشان دهنده ی قدرت و نفوذ عربستان در مصر است. در همین حال، سابق مصر در عربستان و معاون سابق وزیر خارجه مصر عنوان کرد که روابط تهران و قاهره محور اصلی مذاکرات است.
از سوی دیگر مرسی نظر ارتش را هم نمی تواند در این زمینه نادیده بگیرد، چراکه آنها با اختیاراتی که از رئیس جمهور سلب کرده ند و سپس به خود تفویض کرده ند عملا پست رئیس جمهور را به جایگاهی «سمبلیک» تقلیل داده و در حقیقت خود را به «همه کاره ی مصر» مبدل کرده اند.
در حقیقت، سخنان مرسی علیه ایران و سفر او به عربستان در جهت اطمینان و تضمین به ملک عبدالله و دیگر پادشاهان کشورهای خلیج فارس برای عدم ارتباط و اتحاد با ایران است.
ارتش مصر هم مسلما تمایلی به رابطه با ایران ندارد، چراکه نزدیکی به ایران می تواند به گونه ای به توافق صلح با اسرائیل لطمه زند و در نهایت کمک میلیار دلاری ارتش امریکا به ارتش مصر از دست برود.
رئیس جمهور مصر حداقل زمانی می تواند با ایران فقط «ارتباط» برقرار کند [و نه اتحاد] که اقتصاد کشورش کمی قد علم کرده باشد.
با این تفاسیر، انتظار می رود که در اجلاس نم که چندی دیگر در تهران برگزار
خواهد شد، مرسی تنها نماینده ای از جانب دولت مصر به ایران اعزام کند.
دلایل نویسنده محترم به هیچ روی مبتنی بر واقعیات نیست. به ایشان توصیه می کنم اگر عربی نمی دانند، یک نفر آشنا به زبان عربی را بگمارند تا مقالات سایتهای خبری مصر و سایر کشورهای عربی را برای ایشان ترجمه کند بلکه اندکی دستشان بیاید که آنچه می گویند، نه تحلیل بلکه متن دفاعیه یک وکیل برای دفاع از موکل خویش است!