اهواز یکی از گرمترین شهر‌های جهان است؛ جایی که خورشید سوزان، آسفالت را ترک می‌اندازد، پوست آدم را برشته و جان را رنجور می‌کند و حتی رنگ از روی فلز سخت ماشین‌ها می‌پراند. مردم در خیابان‌ها عرق‌ریزان برای فرار از شعله‌های آفتاب و بوی سنگین شرجی به ماشین‌ها پناه می‌برند، ماشین‌ها هم برای در امان ماندن از داغی هوا در پارچه‌هایی مثل لباس پوشانده می‌شوند؛ با هر چه که بتوان پوشاندشان. برای جنوبی‌ها با این گرمای طاقت‌فرسا استفاده از چادر ماشین، حتی به اندازه لباس تن ضروری است. راه‌راه، چهل‌تکه و گاهی گلدار؛ وصله پینه‌هایی روی هم تا راهی برای عبور پرتو‌های خورشید به داخل ماشین باقی نماند، در شهری که آفتابش فلز را داغ، پلاستیک را بی‌رنگ، مچاله و گاهی ذوب می‌کند. آنجا که هر چقدر زور آفتاب بیشتر باشد، ماشین‌ها داغ‌تر و غیرقابل تحمل‌تر می‌شوند و راهی جز پوشاندنشان نیست.
