یک تیم تحقیقاتی از دانشمندان به شواهدی دست یافته است که نشان می‌دهد انسان‌های نخستین در ۳۰۰ هزار سال پیش از پوست خرس برای محافظت از خود در برابر هوای سرد استفاده می‌کرده‌اند.
در این تحقیق پژوهشگران دانشگاه توبینگن آلمان استخوان‌های یافت‌شده از یک خرس در غاری در ناحیه شونینگن ایالت نیدرزاکسن متعلق به عصر پارینه‌سنگی را مورد مطالعه قرار دادند.
ایوو ورهیژن، محقق در مرکز تکامل انسان دانشگاه توبینگن، در این خصوص می‌گوید: «علامت بریدگی روی استخوان ها اغلب در باستان‌شناسی به عنوان نشانه‌ای از استفاده از گوشت تفسیر می‌شود، با این حال با توجه به علائم برش دقیقی که بر جا مانده می‌توانیم آن را به کندن با دقت پوست نسبت دهیم».
خرسها، از جمله خرس‌های غارنشین که اکنون منقرض شده‌اند، برای خواب زمستانی به یک پوشش بسیار عایق نیاز داشتند و لایه محافظتی بدن آنها چنینی امکانی را برایشان تهیه می‌کرد. پژوهشگران می‌گویند پوشش زمستانی بدن خرس شامل موهای بیرونی بلندی است که از یک لایه محافظ هوا به علاوه موهای کوتاه و متراکم تشکیل شده و ترکیب آنها عایق خوبی را در برابر هوای سرد ایجاد می‌کند.
به گفته محققان، علائم برش تازه کشف‌شده نشان می‌دهد که مردم شمال اروپا در حدود ۳۰۰ هزار سال پیش تا حدی توانسته‌اند به لطف پوست گرم خرسها در زمستان زنده بمانند.
آقای ورهیژن در این باره می‌گوید: «ناحیه باستان‌شناسی شونینگن نقش مهمی در موضوع منشأ شکار دارد چرا که قدیمی‌ترین نیزه‌های جهان در اینجا کشف شده‌اند.»
اما از آن‌جا که نشانه‌ای از گوشت و بافت چربی روی استخوان‌ها باقی نمانده، چگونه دانشمندان متوجه می‌شوند که این یک منطقه شکار خرس بوده و نه محل مرگ اتفاقی تعدادی خرس؛ محققان می‌گویند گه اگر در یک سایت باستان‌شناسی تنها حیوانات بالغ یافت شوند، این معمولاً نشانه شکار در نظر گرفته می شود. در شونینگن، تمام استخوان‌ها و دندان‌های به جا مانده از خرسها متعلق به خرس‌های بالغ است.
پوست خرس باید مدت کوتاهی پس از مرگ حیوان برداشته شود در غیر این صورت موها از بین می‌روند و پوست غیرقابل استفاده می‌شود. از آنجایی که حیوان پوست کنده شده است، پژوهشگران نتیجه گرفته‌اند که قاعدتا نمی‌توانسته مدت زیادی از مرگ آن جانوران گذشته باشد.
پروفسور نیکلاس کونارد، رئیس پروژه تحقیقاتی شونینگن، می‌گوید که یافته‌های جدید چشم‌انداز تازه‌ای را در خصوص زندگی انسان‌های نخستین در شمال اروپا باز می‌کند.
وی گفت: «حیوانات نه تنها برای غذا استفاده می‌شدند، بلکه پوست آنها نیز برای زنده ماندن در سرما به کار گرفته می‌شد. استفاده از پوست خرس احتمالاً کلید نحوه سازگاری انسان‌های اولیه با آب و هوای شمال است.»
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Human Evolution» منتشر شده است.
منبع: یورونیوز
یک تیم تحقیقاتی از دانشمندان به شواهدی دست یافته است که نشان می‌دهد انسان‌های نخستین در ۳۰۰ هزار سال پیش از پوست خرس برای محافظت از خود در برابر هوای سرد استفاده می‌کرده‌اند.
در این تحقیق پژوهشگران دانشگاه توبینگن آلمان استخوان‌های یافت‌شده از یک خرس در غاری در ناحیه شونینگن ایالت نیدرزاکسن متعلق به عصر پارینه‌سنگی را مورد مطالعه قرار دادند.
ایوو ورهیژن، محقق در مرکز تکامل انسان دانشگاه توبینگن، در این خصوص می‌گوید: «علامت بریدگی روی استخوان ها اغلب در باستان‌شناسی به عنوان نشانه‌ای از استفاده از گوشت تفسیر می‌شود، با این حال با توجه به علائم برش دقیقی که بر جا مانده می‌توانیم آن را به کندن با دقت پوست نسبت دهیم».
خرسها، از جمله خرس‌های غارنشین که اکنون منقرض شده‌اند، برای خواب زمستانی به یک پوشش بسیار عایق نیاز داشتند و لایه محافظتی بدن آنها چنینی امکانی را برایشان تهیه می‌کرد. پژوهشگران می‌گویند پوشش زمستانی بدن خرس شامل موهای بیرونی بلندی است که از یک لایه محافظ هوا به علاوه موهای کوتاه و متراکم تشکیل شده و ترکیب آنها عایق خوبی را در برابر هوای سرد ایجاد می‌کند.
به گفته محققان، علائم برش تازه کشف‌شده نشان می‌دهد که مردم شمال اروپا در حدود ۳۰۰ هزار سال پیش تا حدی توانسته‌اند به لطف پوست گرم خرسها در زمستان زنده بمانند.
آقای ورهیژن در این باره می‌گوید: «ناحیه باستان‌شناسی شونینگن نقش مهمی در موضوع منشأ شکار دارد چرا که قدیمی‌ترین نیزه‌های جهان در اینجا کشف شده‌اند.»
اما از آن‌جا که نشانه‌ای از گوشت و بافت چربی روی استخوان‌ها باقی نمانده، چگونه دانشمندان متوجه می‌شوند که این یک منطقه شکار خرس بوده و نه محل مرگ اتفاقی تعدادی خرس؛ محققان می‌گویند گه اگر در یک سایت باستان‌شناسی تنها حیوانات بالغ یافت شوند، این معمولاً نشانه شکار در نظر گرفته می شود. در شونینگن، تمام استخوان‌ها و دندان‌های به جا مانده از خرسها متعلق به خرس‌های بالغ است.
پوست خرس باید مدت کوتاهی پس از مرگ حیوان برداشته شود در غیر این صورت موها از بین می‌روند و پوست غیرقابل استفاده می‌شود. از آنجایی که حیوان پوست کنده شده است، پژوهشگران نتیجه گرفته‌اند که قاعدتا نمی‌توانسته مدت زیادی از مرگ آن جانوران گذشته باشد.
پروفسور نیکلاس کونارد، رئیس پروژه تحقیقاتی شونینگن، می‌گوید که یافته‌های جدید چشم‌انداز تازه‌ای را در خصوص زندگی انسان‌های نخستین در شمال اروپا باز می‌کند.
وی گفت: «حیوانات نه تنها برای غذا استفاده می‌شدند، بلکه پوست آنها نیز برای زنده ماندن در سرما به کار گرفته می‌شد. استفاده از پوست خرس احتمالاً کلید نحوه سازگاری انسان‌های اولیه با آب و هوای شمال است.»
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Human Evolution» منتشر شده است.
منبع: یورونیوز
