در ونزوئلا خودرو ارزان نمی‌شود. می‌توان آن را خرید، ۵، ۶ سال هم سوار شد و باز به همان قیمت اول فروخت. بنزین هم که قیمتی ندارد. می‌توان با یک دلار باک را پر کرد.
بانک‌ها برای جراحی پلاستیک هم وام می‌دهند. درآمد رانندگان تاکسی از پزشکان بیشتر است. برای برخی زندگی دائم در هتل ارزان‌تر از دادن اجاره خانه است.
این کشور در سال ۲۰۱۵ آنقدر نفت داشت که می‌توانست نیاز آمریکا را تا ۴۰ سال به تنهایی تامین کند، اما دستمال کاغذی در کشور پیدا نمی‌شد. در کنار کمبود برنج، شکر و شامپو، برق هم برای مدتی طولانی قطع می‌شد. در اینزمان زندگی ۳۰ میلیون نفر بدون دسترسی به کالا‌های اولیه می‌گذشت.
تنها دریک سال یک سوم اقتصاد از بین رفت و ۷ میلیون نفر از کشور فرار کردند.
اما چرا کار به اینجا کشید؟ قیمت نفت تاثیر زیادی بر اقتصاد این کشور دارد. در سال ۲۰۱۳ حدود ۹۶ درصد صادرات ونزوئلا نفت بود، اما در صنعت نفت همیشه روز مبادا وجود دارد.
این وضعیت یعنی صعود و سقوط‌های متوالی همیشه در صد سال اخیر در ونزوئلا وجود داشته، اما تحریم آمریکا سقوط اخیر را طولانی‌تر از همیشه کرده. راهکار دولت هم چاپ پول بیشتر بود که باعث تورم بیشتر شد و در سال ۲۰۱۹ به ۱۳۰ هزار درصد رسید.
ویدیوی زیر را تماشا کنید.
