برنا: به گفته‌ی ناسا ماه ژوئیه سال ۲۰۲۳ گرمترین ماه زمین از سال ۱۸۸۰ تاکنون بوده است.
یک سال این چنینی به ما نگاهی اجمالی از تاثیر افزایش دما و باران‌های شدید بر جامعه و زیرساخت‌های حیاتی می‌دهد که در دهه‌های آینده تحت فشار قرار می‌گیرند.
در پی آتش‌سوزی‌های غم‌انگیز هاوایی که باعث مرگ بیش از ۹۰ نفر شد، کارشناسان ناسا روز دوشنبه(۱۴ اوت) گردهم آمدند تا درباره‌ی وضعیت اضطراری آب و هوایی سیاره ما بحث کنند. این گفتگو کاملا شوکه‌کننده بود.
نه تنها اعضای این میزگرد تایید کردند که ماه ژوئیه سال جاری گرمترین ماه از اواخر دهه‌ی ۱۸۰۰ تاکنون بوده، بلکه پنج ژوئیه اخیر، گرمترین ماه‌های ژوئیه در پایگاه داده ناسا هستند. آژانس فضایی ناسا همچنین پیش‌بینی می‌کند که سال آینده گرم‌تر نیز خواهد بود.
به طور خاص، بیانیه‌ای که بلافاصله پس از کنفرانس منتشر شد، بیان می‌کند که ماه ژوئیه ۰.۴۳ درجه فارنهایت(۰.۲۴ درجه سانتیگراد) گرم‌تر از هر ژوئیه دیگری در موارد ثبت شده‌ی ناسا بود که به سال ۱۸۸۰ برمی‌گردد و ۲.۱ درجه فارنهایت(۱.۱۸ درجه سانتیگراد) گرم‌تر از میانگین دمای ماه ژوئیه بین سال‌های ۱۹۵۱ و ۱۹۸۰ بوده است.
سارا کاپنیک(Sarah Kapnick)، دانشمند ارشد اداره ملی اقیانوسی و جوی، در این کنفرانس گفت: این ژوئیه گرمترین ماه ژوئیه بوده و یک نکته مهم در گفتگوی روز گذشته این بود که بشر افسار این حقیقت ناگوار را در دست دارد.
گاوین اشمیت(Gavin Schmidt)، مدیر موسسه‌ی مطالعات فضایی گادرد ناسا، می‌گوید: پدیده‌های بلندمدتی که از قرن نوزدهم، به ویژه از دهه ۱۹۷۰ شاهد آنها بوده‌ایم، همه ناشی از اثرات فعالیت‌های انسانی است.
اصطلاح «انسان زاد»(anthropogenic) به فعالیت‌های انسان محور مانند سوزاندن زغال سنگ برای تولید برق، قطع درختان برای ایجاد زیرساخت‌ها و افزایش آلودگی هوا اشاره دارد.
اشمیت توضیح داد که داده‌های ناسا به وضوح سایر عوامل تغییرات آب و هوایی مانند رویدادهای ال نینو که الگوهای آب و هوایی طبیعی هستند که منجر به گرم شدن سطوح اقیانوس‌ها می‌شوند و فعالیت‌های آتشفشانی را نشان می‌دهد که در مقایسه با مولفه‌های انسانی تأثیرات «بسیار بسیار کوچک‌تری» بر گرمایش جهانی می‌گذارند.
برای مثال، طبق داده‌های این آژانس فضایی، ال نینو می‌تواند منجر به افزایش موقت دما در حدود ۰.۱ درجه سانتیگراد شود، اما گرمایش جهانی که تاکنون مشاهده شده است، بسیار بیشتر از این مقدار است.
اشمیت گفت: بدون کمک انسان به محرک‌های تغییرات آب و هوایی، ما شاهد دمایی که در حال حاضر مشاهده می‌کنیم، نخواهیم بود.
مشاهدات دراز مدت این تیم از مدل‌های آماری مملو از اطلاعات مربوط به تکامل دمای زمین به دست می‌آید زیرا با فرآیندهای مختلفی که در سراسر کره زمین اتفاق می‌افتند، چه طبیعی و چه غیر طبیعی، مرتبط است.
کاپنیک می‌گوید: دماهایی که ما اکنون تجربه می‌کنیم، تنها در صورتی می‌توانند ایجاد شوند که انتشار گازهای گلخانه‌ای در جو و تغییر کاربری زمین را که ما ایجاد کرده‌ایم، در نظر بگیرید.
چنین افزایش دمایی ارزش نگرانی دارد زیرا به ایجاد شرایط عالی برای بلایای طبیعی شدید مانند خشکسالی، طوفان‌ها و آتش سوزی‌های جنگلی از جمله بحران هاوایی که در چند روز گذشته در حال وقوع بوده است کمک می‌کند.
بیل نلسون(Bill Nelson)، مدیر ناسا در این کنفرانس گفت: فقط به اطراف خود نگاه کنید و خواهید دید که چه اتفاقی افتاده است. ما سیل بی‌سابقه را در ورمونت داریم. ما در فونیکس و میامی گرمای بی سابقه‌ای تجربه می‌کنیم. بخش‌های عمده‌ای از کشور توسط دود آتش‌سوزی پوشیده شده است و البته آنچه در لحظه در حال تماشای آن هستیم فاجعه‌ای است که در هاوایی رخ داده است.
اشمیت با اشاره به این نکته که موقعیت‌های محلی در جزیره مائویی هاوایی وجود دارد که به خطر آتش سوزی کمک می‌کند، مانند مزارع شکر رها شده و علف‌های غیر بومی، توضیح داد که گرم شدن کره‌ی زمین قطعا در اینه مورد نقش دارد. برای مثال، تغییرات آب و هوایی طوفان‌ها را مجبور به حرکت به سمت شمال کرده است که منجر به بارش کمتر در این جزیره و ایجاد شرایط خشک‌تر شده است.
اشمیت می‌گوید: به طور کلی، تغییرات اقلیمی نوعی تهدید برای ایجاد آتش‌سوزی‌های جنگلی به حساب می‌آید.
در آینده، ناسا قصد دارد تا درک دقیق‌تری از تغییرات آب و هوایی در ایجاد این آتش‌سوزی‌های هاوایی به‌عنوان یک علت خاص و اولیه داشته باشد که هنوز به طور رسمی اعلام نشده است.
بحث روز دوشنبه همچنین به تاثیرات تغییر آب و هوا بر سلامت دریایی پرداخت. کارلوس دل کاستیلو(Carlos Del Castillo)، رئیس آزمایشگاه اکولوژی اقیانوس در مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا در این کنفرانس گفت: اقیانوس‌ها حدود ۹۰ درصد از گرمایش جهانی را تجربه می‌کنند. هنگامی که اقیانوس‌ها گرم می‌شوند، آب منبسط می‌شود. هنگامی که آن را با ذوب شدن یخ در خشکی ادغام کنید، سطح دریاها افزایش خواهد یافت.
پیامدهای چنین افزایش سطحی که با گذشت سال‌ها شتاب می‌گیرد شامل سیل و حتی فرسایش سواحل است. کاستیلو(Castillo) ساحل میامی فلوریدا را مثال زد. او گفت: آنها سیل‌های ساحلی مکرر را تجربه کرده‌اند، پنج برابر بیشتر از آنچه ۵۰ سال پیش تجربه می‌شد.
کاستیلو همچنین به این واقعیت اشاره کرد که باتلاق‌های لوئیزیانا در حال ناپدید شدن هستند و تاکید کرد که چرا باید از مرگ صخره‌های مرجانی و علف‌های دریایی نگران باشیم.
او گفت: متاسفانه، صخره‌های مرجانی نمی‌توانند از جای خود بلند شده و دور شوند. بنابراین باید در جای خود بمانند و گرمایش جهانی را تجربه کنند. ۲۵ درصد گونه‌های دریایی با مرجان‌ها ارتباط دارند. آنها به علم پزشکی کمک می‌کنند. آنها به معیشت میلیون‌ها نفر کمک می‌کنند. آنها از خط ساحلی در برابر موج‌های جزر و مدی و طوفان محافظت می‌کنند.
ماموریت آینده ناسا به نام PACE که سرواژه‌ی کلمات پلانکتون، آئروسل، ابر و اکوسیستم اقیانوسی است، بارقه‌ای از امید را بر این وضعیت می‌تاباند.
این برنامه که یکی از بسیار راه‌حل‌های آب و هوایی است که آژانس فضایی ناسا روی آن کار می‌کند، قرار است در سال ۲۰۲۴ با پرتاب یک کاوشگر آغاز شود و برای شناسایی تغییراتی مانند رنگ اقیانوس‌ها، داده‌هایی ارسال کند.
