کورتیزول به بدن شما کمک می کند تا در تولید گلوکز از پروتئین ها موثرتر و کارآمدتر شود و به افزایش سریع انرژی بدن در مواقع استرس کمک می کند.
به نقل از وری ول هلث، کورتیزول یک هورمون کلیدی در متابولیسم است و پاسخ بدن شما به استرس را تحت تاثیر قرار می دهد، اما رابطه آن با افزایش وزن و کاهش وزن پیچیده تر از آن است که ما فکر می کنیم.
برای برخی افراد، سطوح بالای کورتیزول می تواند منجر به پرخوری و افزایش وزن شود.
هدف قرار دادن کورتیزول ساده است و اگر محصولاتی که تبلیغ می شوند تأثیر قابل توجهی بر سطح کورتیزول داشته باشند، احتمالاً عوارض جانبی جدی نیز خواهند داشت.
درک نقش کورتیزول در بدن می تواند به شما کمک کند تا صحت ادعاهای سلامتی را که تأثیرات آن بر کورتیزول را مشخص می کند، ارزیابی کنید.
کورتیزول چه کاری انجام می دهد؟
کورتیزول یک هورمون مهم است که به بدن شما کمک می کند تا بسیاری از عملکردهای حیاتی از جمله سطح انرژی شما را مدیریت کند. بدن شما کورتیزول را هر روز، در طول روز و شب می سازد و از آن استفاده می کند.
هیپوتالاموس شما، از طریق غده هیپوفیز، غدد فوق کلیوی را برای ترشح کورتیزول و آدرنالین هدایت می کند.
این هورمون‌ها همچنین می‌توانند در واکنش به استرس (چه فیزیکی و چه احساسی) به عنوان بخشی از پاسخ جنگ یا گریز که برای بقا ضروری است، آزاد شوند.
کورتیزول به بدن شما کمک می کند تا در تولید گلوکز از پروتئین ها موثرتر و کارآمدتر شود و به افزایش سریع انرژی بدن در مواقع استرس کمک می کند.
آدرنالین شما را پرانرژی و هوشیار می کند و متابولیسم را افزایش می دهد و همچنین به سلول های چربی کمک می کند تا انرژی آزاد کنند.
هنگامی که تولید کورتیزول به طور مکرر برای مدت طولانی افزایش می یابد، همانطور که در حالت استرس ثابت اتفاق می افتد، می تواند اثرات زیادی بر سلامتی داشته باشد. افزایش وزن می تواند یکی از اثرات کورتیزول بالا مزمن باشد.
اثرات کورتیزول اضافی
کورتیزول اضافی تولید گلوکز را تحریک می کند؛ این گلوکز اضافی معمولاً به چربی تبدیل شده که در بدن شما ذخیره می شود. به عنوان مثال، افرادی که دارای شرایط متابولیک جدی هستند که شامل تولید بیش از حد کورتیزول می شود، مانند سندرم کوشینگ، افزایش ناسالم چربی شکمی را تجربه می کنند.
سطح بالای کورتیزول در گردش، ذخیره چربی را افزایش و خطر چاقی را افزایش می دهد. هنگامی که آدرنالین بیش از حد در بدن خود دارید، سلول های چربی در نهایت واکنش کمتری به تحریک آدرنال برای آزاد کردن چربی نشان می دهند و در نهایت یکی از خطرناک‌ترین انواع چاقی که به افزایش خطر ابتلا به سندرم متابولیک، دیابت و بیماری قلبی منجر می شود را به همراه دارند.
برخی از مطالعات نشان داده اند که سطوح کورتیزول ناشی از استرس می تواند باعث شود افراد مقدار غذایی را که می خورند افزایش دهند.
مقاومت به انسولین و کورتیزول
مقاومت به انسولین یکی دیگر از مشکلات احتمالی است که می تواند به دلیل سطوح بالای کورتیزول مزمن ایجاد شود. افزایش مداوم کورتیزول، مانند مصرف داروهای استروئیدی، می تواند منجر به مقاومت به انسولین شود. علل دیگر مقاومت به انسولین عبارتند از:
ژنتیک
چاقی
عدم فعالیت بدنی
در مقاومت به انسولین، پاسخ مغز و برخی از سلول های بدن به انسولین کاهش یافته است، بنابراین گلوکز بیش از حد به گردش در جریان خون ادامه می دهد که می تواند منجر به دیابت نوع 2 شود. مقاومت به انسولین گاهی اوقات پیش دیابت نامیده می شود.
سندرم متابولیک زمانی تشخیص داده می شود که مقاومت به انسولین منجر به چاقی شکمی، سطوح پایین کلسترول HDL، فشار خون بالا و سطح بالای گلوکز ناشتا شود.
کاهش کورتیزول
از آنجایی که کورتیزول به چاقی شکمی دامن می زند، ممکن است فرد از این تفکر پیروی کند و به این نتیجه برسد که برای جلوگیری از چربی شکم یا تشویق به کاهش وزن باید اقداماتی را برای جلوگیری از آن انجام دهد اما به این سادگی نیست.
کاهش کورتیزول با دارو به آرامی و با دقت زیادی انجام می شود؛ به عنوان مثال، اگر برای شما یک داروی کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون (که کورتیزول را افزایش می‌دهد) تجویز شود، به شما توصیه می‌شود که مقدار آن را در طی چند روز به آرامی کاهش دهید نه صرفاً دارو را قطع کنید.
این به این دلیل است که حلقه بازخورد محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال به سطوح بالای کورتیزول با متوقف کردن تولید کورتیزول در بدن شما واکنش نشان می‌دهد که برای تامین سوخت و ساز بدن کافی زمان می‌برد تا دوباره افزایش یابد.
کاهش ناگهانی می تواند منجر به مشاهده علائمی مانند خستگی، تب، درد عضلات و مفاصل و علائم روانی شود.
سندرم کوشینگ توسط یک تومور تولید کننده هورمون ایجاد می شود. قبل از برداشتن تومور ممکن است یک داروی کاهنده کورتیزول تجویز شود. با این حال، این داروها نیاز به نظارت دقیق دارند زیرا نوسانات ناگهانی کورتیزول می تواند عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد کند.
این به این دلیل است که داروهایی که برای کاهش کورتیزول در سندرم کوشینگ استفاده می شوند می توانند باعث افزایش قند خون، دیابت و سطوح خطرناک پتاسیم پایین شوند.
ادعاهای مکمل ها
مکمل‌هایی که ادعا می‌کردند اثرات کورتیزول را به منظور کاهش وزن کاهش می‌دهند، در اوایل دهه 2000 به شدت تبلیغ شدند. با این حال FDA اطلاع داد که ادعاهای آنها مبنی بر اینکه این محصول کورتیزول را در محدوده سالمی کنترل می کند و به کاهش وزن کمک می کند، اثبات نشده است.
به گفته سازمان غذا و داروی آمریکا، ادعای مکمل های کاهش دهنده کورتیزول کارساز نبوده است.
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) و سایر مقامات بهداشتی به جای مکمل، تغییرات رفتاری را توصیه می کنند که سطح استرس شما را کاهش می دهد و به معکوس کردن مقاومت به انسولین کمک می کند.
این موارد عبارتند از:
استرس را کنترل کنید: یکی از بهترین چیزها برای کاهش استرس و بهبود حساسیت به انسولین، به عنوان مثال، ورزش منظم، حتی یک پیاده روی سریع روزانه است.
تکنیک های آرامش بخش را امتحان کنید: تکنیک های کاهش استرس مانند یوگا، تای چی، مدیتیشن، تمرینات تنفسی، درمان کنترل خشم، ماساژ درمانی، گوش دادن به موسیقی آرام بخش و یا سایر روش ها را تمرین کنید. این نوع رویکردها می تواند به کاهش پاسخ فیزیولوژیکی بدن شما به استرس های روزانه کمک کند.
خواب کافی داشته باشید: به اندازه کافی بخوابید . کم خوابی مزمن استرس را افزایش می دهد.
