بر اساس پژوهشی تازه، باکتری استافیلوکوک اورئوس با فعال‌سازی پروتئینی موسوم به وی۸ خارش شدید ایجاد می‌کند.
خارش یکی از علائم شایع عارضه‌های پوستی گوناگون است، اما علتش روشن نبودــ البته تا الان.
به گزارش نیویورک پست، پژوهش جدید دانشکده پزشکی هاروارد ممکن است پاسخ این سوال و همین‌طور راه تسکین بیماران مبتلا به اگزما باشد.
یافته‌های این پژوهش که در نشریه سل (Cell) منتشر شده است، نشان می‌دهد که عامل اصلی استافیلوکوک اورئوس است، نوعی باکتری معمولی که روی پوست یافت می‌شود.
ایزاک چیو، استاد ایمنی‌شناسی در موسسه بلاواتنیک دانشکده پزشکی هاروارد، گفت: «ما سازوکار کاملا جدیدی شناسایی کرده‌ایم که عامل خارش است‌ــ باکتری استاف اورئوس، که تقریبا در تمام بیماران مبتلا به عارضه مزمن درماتیت آتوپیک [اگزما] مشاهده می‌شود. ما نشان داده‌ایم که خود این میکروب می‌تواند خارش ایجاد کند.»
پژوهشگران با بررسی موش‌های آزمایشگاهی، دریافتند که این باکتری با فعال‌سازی پروتئینی موسوم به وی۸ (V8)، موجب خارش شدید می‌شود. این پروتئین مسئول ارسال پیام‌های حسی لامسه به مغز است و احساساتی مانند درد، گرما، و خارش را ایجاد می‌کند.
پروتئین وی۸ در لخته شدن خون نیز نقشی کلیدی بازی می‌کند. بنابراین، فرضیه پژوهشگران این بود که شاید داروی رقیق‌کننده خون مانع این روند و بروز خارش شود. و این فرضیه درست بود.
آزمایش‌های بیشتر روی سلول‌های انسانی نتایج مشابهی نشان داد. نمونه‌های پوست بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک در مقایسه با پوست سالم میزان بیشتری از باکتری استاف اورئوس و سطح بالاتری از پروتئین وی۸ داشت.
اکنون، پژوهشگران معتقدند که داروهای رقیق‌کننده خون را می‌توان برای درمان خارش به کار برد.
بنا بر یافته‌های پژوهشگران، خاراندن پوستی که دچار خارش مداوم است به آسیب پوستی‌ــ و حتی خارش بیشترــ منجر می‌شود که به سایر نواحی گسترش پیدا می‌کند.
کارشناسان پیش‌تر تصور می‌کردند که خارش در اثر التهاب ایجاد می‌شود، اما یافته‌های پژوهش جدید حاکی از آن است که التهاب لزوما با خارش همراه نیست، گرچه ممکن است آن را تشدید کند.
به عقیده پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد، این باکتری هنگامی که تعادل پوست فرد بر هم می‌خورد، افزایش پیدا می‌کند. آن‌ها اکنون در نظر دارند بررسی کنند آیا سایر میکروب‌ها هم خارش ایجاد می‌کنند و آیا این خارش فوایدی هم دارد.
دکتر لیون دنگ، یکی از نویسندگان این پژوهش، می‌گوید: «در حال حاضر در حد فرضیه است، اما چرخه خارش‌ـ‌خاراندن ممکن است به‌نفع میکروب‌ها باشد و گسترش آن‌ها به قسمت‌های دورتر بدن و به میزبان‌های غیرآلوده را ممکن کند.»
«چرا خارش داریم و می‌خارانیم؟ آیا به ما کمک می‌کند، یا به میکروب کمک می‌کند؟ این موضوعی است که می‌توانیم در پژوهش آتی دنبال کنیم.»
