ایسنا:آگاه بودن درباره تاثیر مواد غذایی بر قند خون برای همه افراد به خصوص کسانی که از چاقی و دیابت رنج می‌برند، اهمیت زیادی دارد.
افت یا افزایش قندخون، هر دو خطرناک بوده و منجر به کاهش حساسیت به انسولین، نوسانات خلقی، استرس، سردرد و افسردگی می‌شوند.
این درحالی است که در پیش گرفتن شش عادت سالم، می‌تواند منجر به حفظ تعادل قندخون شده و باعث بهبود سلامت شما در طولانی مدت شود:
_ مصرف چربی‌های سالم: مصرف چربی‌های سالم مانع افزایش قندخون می‌شود. برای ثبات قندخون، شما نیاز به مصرف چربی‌هایی از جمله روغن نارگیل، دانه‌های چیا، آجیل، زرده تخم مرغ، آووکادو و روغن زیتون دارید.
_ اجتناب از تحمل گرسنگی: وقتی وعده‌ها را جا می‌اندازید و معده برای مدت طولانی خالی می‌ماند، باعث افزایش تولید هورمون مرتبط با پرخوری یعنی "گرلین" می‌شود. گرلین باعث می‌شود به طور ناخواسته به دنبال غذای بیشتر باشید. سعی کنید فاصله بین وعده‌ها بیشتر از ۴ تا ۵ ساعت نشود. حتی اگر از صبحانه متنفر هم هستید باز سعی کنید صبح‌ها چیزی میل کنید؛ مثلا ماست، کره بادام زمینی، چند قطعه سیب و یا شیر سویا.
_ مصرف پروتئین: پروتئین‌ها نیز مانند چربی جذب قند را در خون کاهش می‌دهند. اگر از یک خوراکی شیرین مانند یک عدد سیب لذت می‌برید، سعی کنید به طور هوشمندانه آن را با پروتئینی مانند ماست یونانی ترکیب کنید. این ترکیب ساده می‌تواند منجر به پایداری قندخون شود.
_ لذت بردن از میوه‌ها: میوه‌ها منبع عالی از کربوهیدرات‌ها هستند. مصرف کربوهیدرات‌های پیچیده موجود در سیب زمینی شیرین و مصرف میوه‌های غنی از فیبر برای بهبود فرایند هضم و بهبود سطح قندخون مفید است.
_ بهبود کیفیت خواب: تعادل قندخون و حفظ وزن در محدوده سالم، فقط منوط به رژیم غذایی نیست. مطالعات نشان داده‌اند که خواب ضعیف می‌تواند خطر ابتلا به دیابت و چاقی را افزایش دهد. کاهش کیفیت خواب حساسیت به انسولین را کاهش می‌دهد. برای بهبود تعادل قندخون سعی کنید ۷ تا ۹ ساعت خواب شبانه را تجربه کنید.
_ ورزش کافی: بنابر اعلام دفتر آموزش و ارتقای سلامت وزارت بهداشت، مطالعات نشان می دهد که استراحت و عدم فعالیت برای مدت حداقل ۷ روز سبب اختلال در متابولیسم قندخون می‌شود. ورزش باید در توانبخشی بیماران دیابتی برای کاهش میزان قندخون مورد استفاده قرار گیرد. ورزش نیاز به انسولین را در بیماران وابسته به انسولین کاهش می‌دهد. ورزش منظم در بیماران دیابتی اساس درمان است.
