شرق نوشت، سبیل های مردان تهرانی درگذشته مانند ریش و مو انواع مختلفی داشت.
سبیل خان ها، حاکمان، فراشباشی ها، مشدی ها، لوطی باشی ها، امینه ها،
راهزنان و یاغیان به صورت دو دسته جار و چزه (خار مخصوص) بود که از دو طرف
بینی شان کشیده شده گاهی سرازیر و گاهی سربالامی کردند که به این سبیل ها،
سبیل فراشی می گفتند.
دوم، سبیل های پیر شاهزاده ها، حضرت والاها، خان نواب ها و رییس الوزرا
ها بود که با موهای دو طرفه چانه به همان سبیل نوع اول افزوده می شد. این
سبیل در واقع از ریش پیوند سبیل می شد و به آن سبیل پیوندی می گفتند.
سوم، سبیل داش مشدی ها، کهنه ورزشکارها و پهلوانان زورخانه بود که تمام
پشت لب را تا چاک دهن گرفته می شد و اندکی از سبیل به طرف پایین و روی لب
بالاآویخته می شد.
چهارم، سبیل دراویش بود که علامت شان آویختگی شان بود، یعنی تمام لب بالاتا چاک دهان و قسمتی از لب پایین را می پوشاند.
پنجم، سبیل جوجه مشدی ها بود که نازک تر از سبیل داش مشدی ها به چشم می آمد و نوک آنها تیز و تابیده بود.
ششم، سبیل بچه اعیان ها، بچه تاجرها و پسر حاجی ها بود که دو طرف سبیل
را کوتاه و باریک می کردند و به آن شکل های مدادی و ابرویی می دادند.
هفتم، سبیل فکلی و قرتی ها بود که به اسم قیطانی نامیده می شد و نازک و باریک بود.
هشتم، سبیل اداری ها و پشت میز نشین ها بود که روی لب پر، اما از دو طرف کوتاه بود.
نهم، سبیل های مدرنی که با اتحاد لباس و کلاه پهلوی مد شده بود که از دو
طرف پشت لب به تدریج کم و کوتاه می شد تا به اندازه ناخنی در زیر بینی در
فرو رفتگی لب بالاقرار می گرفت.
اما مهم ترین نکته اینکه نوع سبیل برای مردان تهرانی، نقش حیاتی داشت و برای هر ضمانت و تعهدی یک تار آن گرو گذاشته می شد.
