طبق یافته‌های تحقیقی جدید، افراد میان‌سالی که خواب منقطع و بریده‌بریده دارند با خطرات بیشتری در رشد مغزی و قدرت شناختی آن در آینده مواجه می‌شوند.
این پژوهش، که گزارش آن روز چهارشنبه در نشریه نورولوژی منتشر شد، نشان می‌دهد افرادی که بیشترین اختلال خواب را دارند، در مقایسه با افرادی که با کمترین اختلال مواجه‌اند، دو برابر در معرض خطر زوال شناختی قرار دارند.
دکتر یو لنگ، نویسنده این پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، می‌گوید: «با توجه به اینکه تراکم علامت‌های بیماری آلزایمر در مغز چند دهه قبل از ابتلای افراد به آن آغاز می‌شود، زودتر درک کردن رابطه بین خواب و قدرت شناخت در زندگی، به‌منظور شناخت نقش مشکلات خواب به‌عنوان عامل خطر در بیماری آلزایمر، بسیار مهم است.»
او تاکید کرد: «کیفیت خواب به‌جای کمیت آن در سلامت شناختی میان‌سالی بیشترین اهمیت را دارد.»
بنا به گزارش نیویورک پست، محققان کیفیت و مدت خواب ۵۲۶ نفر با میانگین سنی ۴۰ سال را به‌مدت ۱۱ سال زیر نظر گرفتند و بررسی و تحلیل کردند.
شرکت‌کنندگان در این پژوهش در دو نوبت، به فاصله یک سال، به مدت سه روز، دستگاهی روی مچ دست خود می‌بستند که فعالیتشان را زیر نظر می‌گرفت تا میانگین مدت خوابشان را که حدود شش ساعت بود تعیین کند.
داوطلبان علاوه بر استفاده از این دستگاه مچی، زمان به خواب رفتن و بیدار شدن را ثبت می‌کردند و همچنین یک آزمون شناختی را تکمیل می‌کردند.
محققان علاوه بر این میزان «منقطع شدن خواب» شرکت‌کنندگان را بررسی کردند و دریافتند که میزان قطع شدن خواب آن‌ها ۱۹ درصد است.
داوطلبان همچنین پرسش‌نامه کیفیت خواب را با نمره‌های صفر تا ۲۱ پر کردند که نمره بیشتر نشان‌دهنده خواب ضعیف‌تر بود. طبق این پرسش‌نامه‌ها، ۲۳۹ نفر نمره‌ای بیشتر از پنج گزارش کردند.
از ۱۷۵ شرکت‌کننده‌ای که بیشترین اختلال خواب را داشتند، ۴۴ نفر در آزمون‌های شناختی یک دهه بعد عملکرد ضعیفی از خود نشان دادند و فقط ۱۰ نفر از این شرکت‌کنندگان کمترین اختلال خواب را داشتند.
به گفته لنگ، تحقیق بیشتری برای تعیین ارتباط بالقوه بین خواب منقطع و زوال شناختی در مراحل بعدی زندگی لازم است. پژوهش‌های آینده فرصت‌های جدیدی را برای پیشگیری از بیماری آلزایمر فراهم خواهد آورد.
