از دیرباز تاکنون عسل طبیعی را برای درمان بسیاری از بیماری‌ها مفید دانسته و بر این باورند که به علت داشتن آنتی‌بیوتیک و آنزیم دیاستاز ضدمیکروب می‌باشد. علاوه بر آن، به علت آنتی‌آکسیدان‌های موجود در عسل این ماده غذایی برای سلامت قلب و عروق مفید است.
متخصص تغذیه نوشت: همچنین عسل طبیعی از پوست محافظت کرده و به عنوان ماده ضدپیری معرفی می‌گردد. حتی در برخی از اظهارنظرها ادعا شده که عسل دستگاه گوارش را پاک نموده و در تقلیل عفونت‌های معده، به خصوص عفونت‌های ناشی از هلیکوباکترپیلوری اثربخش است.
ضمنا صمغ موجود در عسل از سفت شدن دیواره عروق جلوگیری کرده و حالت ارتجاعی آنها را افزایش می‌دهد و با خون‌رسانی بهتر به مغز و اعصاب به افزایش حافظه و یادآوری بهتر کمک می‌کند
در عسل‌های فرآوری نشده در کنار موم ماده‌ای به نام ترموم نیز وجود دارد که دارای خاصیت ضدسرطانی و ضدقارچی است و حتی در پاره‌ای از کشورهای تولید و عرضه‌کننده عسل از صمغ درختان برای تولید قرص و کپسول‌های آنتی بیوتیک و انواع کرم‌های پوستی و خمیر دندان نیز استفاده می‌شود.
گرچه خاصیت ضدمیکروبی عسل پس از گرم شدن یا در معرض آفتاب قرار گرفتن کاهش می‌یابد، ولی در برخی موارد احتمال آلوده شدن عسل طبیعی به اسپور عامل بوتولیسم وجود دارد و به همین دلیل مصرف آن برای کودکان زیر یک سال ممنوع می‌باشد. همچنین، در عسل تصفیه و پاستوریزه نشده دانه‌های گرده گل‌ها و گیاهان وجود دارد که در برخی افراد که زمینه آلرژی و حساسیت دارند، ممکن است ایجاد کهیر یا راش‌های پوستی، خس‌خس سینه و آسم کند.
این حالت‌ها در کودکان با وسعت و شدت بیشتری ایجاد می‌شود و از این نظر بهتر است به کودکان زیر چهار سال عسل داده نشود. برعکس، بعد از سن چهار سالگی نباید عسل را از برنامه غذایی کودک حذف نمود.
در خاتمه یادآوری می‌شود عسل تصفیه نشده با موم حاوی مقدار کمی از ویتامین‌های 1 B(تیامین)، 2 B(ریبوفلاوین)، 3 B(نیاسین)، 5 B(اسید پانتوتنیک)، 6 B(پیرویدوکسین) و اسید آسکوربیک (ویتامین C) و اسید کلوکورنیک می‌باشد و جداسازی موم(شان) از عسل با هر شرایطی موجب کاهش ویتامین‌ها و سایر ترکیبات طبیعی آن می‌گردد.
