ناسا تصویرهای یک کهکشان دورافتاده و تنها را ثبت کرده که اشعه نور 13.2 میلیارد سفر کرده تا این تصویر ثبت شده است.

به علت ویژگیهای نور در سرتاسر کیهان، ما می توانیم کهکشانی را با قدمتی بسیار طولانی و فاصله ای بسیار دور مشاهده کنیم، درحالی که نور این کهکشان زمانی به بیرون تابیده است که سن آن تنها 500 میلیون سال بوده است، اما امروز در تاریکی فرورفته است.

این کهکشان از پشت یک خوشه بزرگ عبور کرده و این خوشه مثل یک لنز بسیار بزرگ عمل کرده و این نور را 15 برابر کرده است و برای ما یک نگاه اجمالی از نخستین روزهای کیهان فراهم کرده است.

دورترین جسم کیهانی که تاکنون مشاهده شده است: هابل با نگاه به تاریکی اشعه های تقویت شده کهکشان MACS J1149+2223 را ثبت کرده است

در این تصویر بزرگ در سمت چپ کهکشانهای بسیاری از خوشه بزرگ  MACS J1149+2223 تمام تصویر را به خود اختصاص داده اند.

همگرایی گرانشی توسط خوشه بزرگ نور کهکشان تازه کشف شده را 15 برابر کرده است.

در تصویر بالا بزرگنمایی جزئی نشان دهنده جزئیات کهکشان MACS 1149-JD و بزرگنمایی عمیق در تصویر سمت راست پایین به چشم می خورد.

این کهکشان بسیار دور در یک دوره زمانی مهم وجود داشته است، وقتی که کیهان از دوره ای که به اصطلاح قرون تاریک نامیده می شود عبور کرده است.

در طول این دوره کیهان از دوره تاریک و بی ستاره به دوره ای پر از کهکشان حرکت کرده است. کشف این کهکشان کوچک و کم نور دریچه ای را به عمیق ترین و دوردست ترین دوره های تاریخ کیهانی باز می کند.

وی ژنگ محقق اصلی دپارتمان فیزیک و نجوم دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور اظهار داشت: این کهکشان دورترین جسمی است که ما تاکنون با قطعیت بالا مشاهده کرده ایم. مطالعات آینده روی این کهکشان و کهکشانهای مشابهی که امیدواریم کشف کنیم به ما این امکان را می دهد که نخستین اجسام کیهانی و چگونگی خاتمه قرون تاریک کیهان را مورد بررسی قرار دهیم.

تصویری از هابل که در بالای اتمسفر زمین شناور شده و کیهان را بررسی می کند

نورهای این کهکشان باستانی 13.2 میلیار سال سفر کرده تا به تلسکوپ ناسا برسد. به عبارت دیگر نور ستاره که به تلسکوپ هابل و اسپیتزر رسیده در زمانی صورت گرفته که کیهان تنها 3.6 درصد از عمر کنونی خود را داشته است.

از نظر فنی سرخگرایی این کهکشان به 9.6 می رسد. انتقال به سرخ یا سرخگَرایی (Redshift)، پدیده ‌ای است که در آن نور گسیل شده از یک جرم (امواج مرئی، فرابنفش، اشعه ایکس، اشعه گاما ) به سمت طول موج قرمز در انتهای طیف می ‌رود.

یعنی نوری که توسط طیف ‌سنج ثبت می ‌شود طول موجی بلن دتر و بسامدی کمتر از نور گسیل‌ شده از منبع دارد. به طور مثال این پدیده هنگامی رخ می‌دهد که منبع تولید نور در حال دور شدن از بیننده باشد.

اجسام در فاصله های بسیار دور فراتر از حساسیت آشکار سازی تلسکوپهای امروزی هستند و ستاره شناسان برای گرفتن نوری از این اجسام قدیمی صرفا بر همگرایی گرانشی اتکا می کنند.

همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمه درخشان بسیار دور (مانند یک اختروش) در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری (مانند یک خوشهٔ کهکشانی) بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود. این پدیده یکی از پیش‌بینی‌های نظریه نسبیت عام انیشتین است.

براساس مشاهدات هابل و اسپیتزر، ستاره شناسان دریافتند که این کهکشان کوچک و فشرده بوده و جرم آن حدود 1 درصد از جرم کهکشان راه شیری است.

تلسکوپ فضایی اسپیتزر یک تلسکوپ فضایی در طول موج مادون قرمز است. این چهارمین پروژه از آخرین پروژه بزرگ ناسا است. در حال حاضر تیم نجومی این تلسکوپ تحت سرپرستی دکتر رابرت گوترموث از مرکز فیزیک نجومی هاروارد-اسمیت‌سونیان اداره می‌شود.

تلسکوپ فضایی هابل در آوریل سال 1990 میلادی به فضا پرتاب شد. هابل در طول این سال‌ها با نمایان کردن جلوه‌های شگفت‌انگیزی از کیهان پاسخگوی سوالات متعدد ستاره شناسان بوده است.

منبع: خبرگزاری مهر