علی، یک رای‌دهنده: نصفِ ایران، به من می‌گویند وسط‌باز!

بخشی از گزارش روزنامه هم میهن راجع به کسانی که رای دادند را بخوانید:

علی، یکی از کسانی است که ابتدا برای رأی دادن مردد بود اما درنهایت در هر دو دور انتخابات شرکت کرد؛ او به «هم‌میهن» می‌گوید، اولین دلیل رأی دادنش انتخاب بین بودن و نبودن ایران بود، انتخاب میان اندکی عقلانیت در مقابل توهم و بی‌عقلی: «رأی دادن در چشم من مسئله بغرنجی نبود.

من به‌واسطه حرفه‌ام از نوجوانی وابسته به دنبال‌کردن اخبار و فعالیت انتخاباتی بودم. تا جایی که حتی به عبدالناصر همتی هم رأی دادم. اما در این انتخابات دغدغه‌های اخلاقی هم ضمیمه این مسئله شد. اینجا همان جایی بود که دچار تردید شدم.

روزها و شب‌ها با خودم فکر می‌کردم آیا شرکت در انتخابات امری اخلاقی است یا نه. من دوستان و نزدیکانی داشتم که بابت رفتارهای دور از عقلانیت در دو سال اخیر دچار چالش‌های جدی شده بودند. اگر به عقب‌تر هم نگاه می‌کردم دلبسته کسانی بودم که همچنان دچار حصر و آوارگی‌اند. الان که دارم این حرف‌ها را به شما می‌گویم در چشم ۳۰ میلیون نفر از مردم خاکستری‌ام یا یک ابله ساده‌لوحم یا یک وسط‌باز بی‌شرف یا یک وا داده فرصت‌طلب.

نمی‌خواهم در مقام دفاع از خودم دربیایم. واقعیت اما این است که من هیچ‌کدام از رفتارهای غیرمتعارف و به دور از عقلانیت سیستم را فراموش نکرده‌ام. خیلی اوقات سر موقعش حرف‌هایم را هم زده‌ام؛ این‌که گوش شنوایی نبوده تقصیر من نیست. من بعد از کشمکش‌های درونی زیاد به این نتیجه رسیدم که سیاست جای سانتیمانتالیسم نیست. سیاست امروز جای دعواست.