از بیرون، صدای جمعیت را که می‌شنیدم، انگار صدایشان از میان گردباد می‌گذشت و به گوش می‌رسید. در حالت اسلوموشن پیچ راهرو را گذشتم و به یکباره دریای جمعیت را دیدم که تا آسمان نشسته‌اند و هلهله می‌کنند. طبیعتا هنگ کردم و لحظه‌ای بعد یک گالن اندروفین بود که به تمام رگ‌هایم ریخته شد. و لحظه‌ای بعد داغ شده بودم از خجالت که دوستانم پایشان میان در ورودی «آزادی» شکسته بود که از حقشان برای ورود به استادیوم و دیدن فوتبال دفاع کنند و من مجانی آمده بودم.
نمی‌گویم
که کنجکاو تماشای فوتبال در استادیوم نبودم ولی رفتم که استادیوم مردانه
را هم ببینم. رفتم غیاب زن‌ها را هم ببینم. دیدم. همین را بگویم، جایمان
خالی بود... بچه‌ها که به داخل زمین می‌دویدند اشک نمی‌گذاشت که ببینم چه
کسی هست و چه کسی نیست...
پی‌نوشت:
1- من به عنوان ستون پنجم در بین کره‌ای‌ها، طرفدار ایران بودم. گل را که زدند دیوانه شدم!
2- خواستند از شبکه سه مصاحبه کنند، گفتم فقط با دوربین 90 حرف می‌زنم.
3- به کرّات از ما می‌خواستند که به سوسانو سلام برسانیم. من جومونگ ندیدم. من جومونگ یا سوسانو یا یانگوم نیستم.
4- کلا خیلی در آسمان بودم!!
