«اسمایلودون»، یا همان ببر دندانخنجری، یکی از معروفترین شکارچیان دوران عصر یخبندان بوده که بین ۱۰ هزار تا ۲.۵ میلیون سال پیش در قارههای آمریکای شمالی و جنوبی زندگی میکرده است. این حیوان با دندانهای نیش بلند و خنجریشکلش بهراحتی شناسایی میشود؛ دندانهایی که طولشان میتوانست به ۲۰ سانتیمتر برسد. برخلاف باور عمومی، اسمایلودون شبیه ببرهای امروزی نبوده و جثهای عضلانی و سنگینتر داشته، که به آن اجازه میداد تا طعمههای بزرگ و سنگین، مانند گاوهای وحشی و بیزونها را شکار کند. این شکارچی قدرتمند بیشتر به کمین کردن و حمله ناگهانی متکی بود، و از نیروی فک قوی و دندانهای خنجریاش برای وارد کردن زخمهای کشنده به طعمه استفاده میکرد.
اسمایلودونها در گروههای اجتماعی زندگی میکردند، مشابه آنچه که امروزه در شیرها دیده میشود، و این احتمالاً به آنها کمک میکرده تا طعمههای بزرگتری را با هم شکار کنند. زیستگاه اصلی این حیوانات، علفزارهای وسیع و مناطق جنگلی بود که منابع غذایی کافی برای جمعیتهای بزرگشان فراهم میکرد. با شروع تغییرات آب و هوایی و کاهش تعداد طعمهها، و همچنین رقابت با انسانهای اولیه، جمعیت اسمایلودونها به تدریج کاهش یافت و در نهایت بهطور کامل منقرض شدند. فسیلهای متعدد و اسکلتهای کامل از اسمایلودون بهویژه در منطقهٔ «گودالهای تار» لسآنجلس کشف شده، که تصویری دقیق از این شکارچیان باشکوه و رفتارهای شکارشان به دانشمندان ارائه داده است.
