سرویس تاریخ «انتخاب»: سازمان پیمان مرکزی (به انگلیسی: Central Treaty Organization) (سنتو) (به انگلیسی: CENTO) در دوران جنگ سرد و با هدف مبارزه با شوروی و نفوذ مارکسیسم تشکیل شد. جرج اف. کنان سفیر ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۴۷ در مقاله‌ای به دولت آمریکا پیشنهاد کرد برای مقابله با خطر توسعه‌طلبی شوروی، سیاست سد نفوذ را به دور شوروی به مرحلهٔ اجرا گذارد تا با گذشت زمان، نظام شوروی فروپاشد. پیمان‌های ناتو، سیتو و سنتو بر اساس این راهکار به وجود آمدند. پس از فروپاشی بلوک شرق این سازمان‌ها فلسفهٔ وجودی خود را از دست دادند
پیمان سنتو نام اختصاری سازمان پیمان مرکزی و یکی از اتحادیه‌های نظامی منطقه‌ای به شمار می‌آمد که در دهه ۱۳۳۰ خورشیدی با هدف دفاع از منافع غرب در برابر نفوذ کمونیسم شکل گرفت و به دلیل جایگاه مرکزی و محوری ایران در این پیمان، مسوولیت اصلی دفاع از منافع غرب در منطقه و در چارچوب سنتو بر عهده ایران قرار گرفت. خستین بار نوری سعید نخست‌وزیر عراق در اوایل فوریهٔ ۱۹۵۵ (بهمن ۱۳۳۳) از تشکیل اتحادیه‌ای مرکب از آمریکا، انگلستان، ترکیه، پاکستان، ایران و عراق خبر داد که دولت ایران نه آن را تأیید و نه تکذیب کرد. به دلیل نقش آمریکا در این بین به محض خروج ایران از سنتو در پنجم فروردین ۱۳۵۸ خورشیدی این پیمان فرو پاشید.
