نیویورکتایمز نوشت: رابرت ردفورد، ستاره محبوب سینما که بعدها به کارگردان برنده اسکار تبدیل شد ــ و فیلمهای موفقش اغلب به آمریکا کمک میکرد تا خود را بهتر درک کند و در خارج از پرده نیز مدافع سرسخت محیطزیست بود و جنبش سینمای مستقل متمرکز بر «ساندنس» را پروراند ــ صبح سهشنبه در خانهاش در ایالت یوتا درگذشت. او ۸۹ سال داشت.
به گزارش انتخاب، مرگ او در کوههای اطراف پرووو، در بیانیهای از سوی سیندی برگر، مدیرعامل شرکت روابطعمومی «راجرز اند کووان پیامکی» اعلام شد. او گفت ردفورد در خواب درگذشته است اما دلیل مشخصی ذکر نکرد.
آقای ردفورد که از رویکرد سطحینگر هالیوود به فیلمسازی دل خوشی نداشت، معمولاً میخواست آثارش بار فرهنگی داشته باشند. او در بسیاری از موارد موضوعات جدی مانند اندوه و فساد سیاسی را طوری به تصویر میکشید که با مخاطبان ارتباط برقرار کند، و این موفقیت تا حد زیادی مرهون قدرت ستارهای عظیم او بود.
بهعنوان بازیگر، بزرگترین فیلمهای رابرت ردفورد شامل «بوچ کسیدی و ساندنس کید» (۱۹۶۹) بود که تصویری دلنشین از یاغیان در غرب رو به زوال ارائه میکرد، و «همه مردان رئیسجمهور» (۱۹۷۶) که درباره پیگیریهای روزنامهنگاران علیه ریچارد نیکسون در دوران واترگیت بود. در فیلم «سه روز کندور» (۱۹۷۵)، او نقش رمزگشای درونگرای سازمان سیا را بازی میکرد که در یک بازی مرگبار تعقیب و گریز گرفتار میشود. فیلم «نیش» (۱۹۷۳) درباره کلاهبرداران دوران رکود بزرگ، نخستین و تنها نامزدی اسکار بازیگری را برای ردفورد به همراه داشت.
ردفورد برای دههها یکی از چهرههای محبوب و پرطرفدار هالیوود بود؛ چه در کمدی، چه درام و چه تریلر. استودیوها اغلب او را بهعنوان یک نماد جنسی معرفی میکردند. کارنامه او بهعنوان معشوقه رمانتیک سینما، بخش زیادی از جذابیت خود را مدیون بازیگرانی بود که در کنار او قرار گرفتند: جین فوندا در «پا برهنه در پارک» (۱۹۶۷)، باربارا استرایسند در «آنطور که بودیم» (۱۹۷۳)، و مریل استریپ در «خارج از آفریقا» (۱۹۸۵).
منتقد مشهور، پالین کیل در نشریه نیویورکر نوشت: «ردفورد هرگز بهاندازه زمانی که او را از خلال نگاه شیفتهوار باربارا استرایسند میدیدیم، چنین درخشان و خیرهکننده نبوده است.»
