کار کردن از خانه به بخش ثابت فرهنگ کاری استرالیا تبدیل شده است، اما تأثیر آن بر سلامت روان همچنان بحثبرانگیز باقی مانده است.
به گزارش انتخاب و به نقل از sciencealert؛ آیا کار در خانه میتواند سلامت روان شما را تقویت کند؟ اگر بله، چند روز در هفته بهترین حالت است؟ چه کسانی بیشترین سود را از این شیوه میبرند؟ و آیا دلیلش فقط حذف رفتوآمد است؟
اینها بخشی از پرسشهایی هستند که ما در مطالعهی جدید خود، با استفاده از دادههای بلندمدت بیش از ۱۶ هزار کارمند استرالیایی، به آنها پاسخ دادیم.
ما دریافتیم کار کردن از خانه تأثیر بیشتری بر بهبود سلامت روان زنان دارد تا مردان.
ما ۲۰ سال داده از نظرسنجی ملی «پویایی درآمد، اشتغال و خانوار در استرالیا» (HILDA) را تحلیل کردیم؛ دادههایی که به ما اجازه میداد وضعیت شغلی و سلامت روان بیش از ۱۶ هزار کارمند را در طول زمان دنبال کنیم.
دو سال دوران همهگیری کووید (۲۰۲۰ و ۲۰۲۱) از تحلیل خارج شدند، زیرا سلامت روان مردم در این دوره ممکن بود تحت تأثیر عوامل دیگری غیر از کار در خانه قرار گرفته باشد.
این دادهها به ما امکان داد تغییرات سلامت روان افراد را همزمان با تغییرات الگوی رفتوآمد و میزان کار در خانه بررسی کنیم.
مدلهای آماری ما تغییراتی را که توسط رویدادهای بزرگ زندگی ایجاد میشد (مثلاً تغییر شغل یا تولد فرزند)، حذف کردند.
ما روی دو عامل تمرکز کردیم تا ببینیم آیا تأثیری بر سلامت روان دارند یا خیر:
۱) مدت زمان رفتوآمد
۲) میزان کار کردن از خانه
همچنین بررسی کردیم که آیا این تأثیرات در میان افرادی که سلامت روان خوب یا ضعیف دارند متفاوت است یا نه؛ این بخش، ویژگی نوآورانهی مطالعهی ما بود.
تأثیر رفتوآمد بر زنان و مردان متفاوت است
برای زنان، مدت زمان رفتوآمد هیچ اثر قابل تشخیصی بر سلامت روان نداشت. اما برای مردان، رفتوآمد طولانی با وخامت بیشتر سلامت روان در کسانی که از ابتدا سلامت روان ضعیفی داشتند همراه بود.
این اثر البته کوچک بود. برای مردی در میانهی طیف سلامت روان (نزدیک به حد متوسط)، اضافه شدن ۳۰ دقیقه به مسیر یکطرفهی رفتوآمد، تقریباً به اندازهی کاهش ۲ درصدی درآمد خانوار بر سلامت روان تأثیر منفی داشت.
بهترین حالت برای زنان: کار ترکیبی (Hybrid)
کار کردن از خانه تأثیر بسیار مثبتی بر سلامت روان زنان داشت، اما فقط در شرایط خاص.
بیشترین بهبود زمانی مشاهده شد که زنان بیشتر هفته را در خانه کار میکردند، اما همچنان یک تا دو روز نیز در دفتر حضور داشتند.
برای زنانی که سلامت روان ضعیفی داشتند، این الگو نسبت به حضور کامل در محل کار، بهبود چشمگیری ایجاد میکرد؛ به اندازهی اثری مشابه با افزایش ۱۵ درصدی درآمد خانوار.
این یافته یادآور نتایج مطالعهای پیشین است که نشان میداد همین الگوی «کار ترکیبی» باعث افزایش رضایت شغلی و بهرهوری میشود.
بهبود سلامت روان زنان تنها ناشی از حذف زمان رفتوآمد نبود. چون در تحلیل ما تأثیر رفتوآمد جداگانه بررسی شد، این نتایج نشاندهندهی مزایای دیگری از کار در خانه است؛ مانند کاهش استرس کاری یا کمک به مدیریت بهتر مسئولیتهای خانوادگی.
کار سبک یا گهگاه از خانه تأثیر مشخصی بر سلامت روان زنان نداشت. دربارهی کار تماموقت در خانه نیز شواهد قطعی نبود، چون تعداد زنانی که تماموقت از خانه کار میکردند کم بود.
برای مردان، کار در خانه هیچ تأثیر آماری قابلاعتمادی بر سلامت روان نداشت—نه مثبت و نه منفی—قطعنظر از تعداد روزهایی که در خانه یا محل کار بودند.
این نتیجه ممکن است به تقسیم جنسیتی کارهای خانه در استرالیا مربوط باشد یا این واقعیت که شبکههای اجتماعی و دوستی مردان بیشتر بر مبنای محیط کار شکل میگیرد.
پیام اصلی چیست؟
کارمندانی که سلامت روان ضعیفتری دارند، بیش از دیگران نسبت به رفتوآمد طولانی حساساند و بیشترین سود را از شیوهی کار از خانه میبرند.
تا حدی به این دلیل که افراد با سلامت روان ضعیف، ظرفیت کمتری برای مواجهه با استرس دارند.
برای زنان با سلامت روان ضعیف، کار در خانه میتواند بهبود قابلتوجهی در رفاه ایجاد کند.
برای مردانی که سلامت روان ضعیفی دارند، کاهش زمان رفتوآمد میتواند کمککننده باشد.
اما افرادی که سلامت روان قویتری دارند، در برابر الگوهای رفتوآمد و کار در خانه حساسیت کمتری نشان میدهند.
آنها شاید همچنان ارزش انعطافپذیری را بدانند، اما اثر آن بر سلامت روانشان کمتر است.
گام بعدی چیست؟
پیشنهادهای ما بر اساس یافتهها:
اگر کارمند هستید:
• ببینید رفتوآمد و الگوهای مختلف کار در خانه چگونه بر سلامت خودتان تأثیر میگذارند؛ تصور نکنید یک نسخه برای همه مناسب است.
• اگر با سلامت روان مشکل دارید، وظایف سختتر را برای روزهایی برنامهریزی کنید که در محیطی کار میکنید که برای شما راحتتر است.
اگر کارفرما هستید:
• گزینههای انعطافپذیر کار در خانه را فراهم کنید، مخصوصاً برای کارکنانی که با سلامت روان درگیرند.
• مدلهای ترکیبی شامل خانه و محل کار را در نظر بگیرید؛ چون بیشترین فایده را دارند.
• زمان رفتوآمد را در برنامهریزی حجم کار و گفتوگوهای مربوط به رفاه کارکنان در نظر بگیرید.
• از سیاستهای یکسان برای همه دربارهی بازگشت به دفتر اجتناب کنید.
اگر سیاستگذار هستید:
• در کاهش ترافیک و افزایش ظرفیت حملونقل عمومی سرمایهگذاری کنید.
• چارچوبهایی را تقویت کنید که الگوهای کاری انعطافپذیر را تشویق میکنند.
• دسترسی به خدمات سلامت روان را حمایت و تقویت کنید.
