آقایان مسئول؛ شکستن چوب هنر یک زن مسلمان نیست!

بحث حضور زنان در اجتماع بحث جدیدی نیست و در محافل مذهبی از گذشته بحث های زیادی درباره آن مطرح شده است. عده ای از مذهبیون سنتی به کل مخالف حضور زن در اجتماع هستند که این دید در کشورهای عرب منطقه بیشتر به چشم می خورد و برخی از مذهبیون دیگر که شیوه اعتدال را در پیش می گیرند، خواستار حضور زن در اجتماع در کنار حفظ شان و شخصیت خود هستند.

این نگاه دوم که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی شکوفا شد توسط رهبر فقید انقلاب اسلامی امام خمینی(ره) بین علما ورود پیدا کرد و حتی همین نگاه روشنگرانه و اعتدالی امام(ره) مورد انتقاد عده ای از علمای سنتی قرار گرفت.

اما امام(ره) تاکید داشتند همان طور که زنان در انقلاب اسلامی نقش اساسی داشتند باید به بالندگی اجتماع کمک برسانند، هر چند تفاوت زن مسلمان و یک زن غیر مسلمان این است که این حضور او در جامعه نباید موجب کنار گذاشتن اصول شریعت شود. این نوع نگاه بعد از رحلت امام(ره) توسط مقام معظم رهبری ادامه پیدا کرد و در ارکان نظام نهادینه شد که زن با حفظ کرامت و شان اسلامی خود در جامعه نقش اش را ایفا کند.

با این نگاه بود که خانواده های مذهبی هم به این اطمینان رسیدند که دخترانش را برای تحصیل به مدرسه و دانشگاه بفرستند و آمار دختران تحصیل کرده بعد از انقلاب رشد چشمگیری داشت و بالطبع حضور آنها در مشاغل اجتماعی پررنگتر از قبل شد. مشخص است که این رشد زنان تحصیل کرده علاوه بر حضور در مشاغل، در تربیت نسل های بعد چه تاثیرات مهمی داشته و خواهد داشت چون مشخص است مادران تحصیل کرده در تربیت فرزندان شایسته موفق تر خواهند بود.

 

اما باید این سوال را مطرح کرد که آیا حضور زن در جامعه یعنی اینکه زن هر کاری که مردان انجام می دهند باید انجام دهد؟ یا اینکه بر اساس توانایی ذاتی و فیزیولوژکی باید یک تقسیم وظایف بین مرد و زن در جامعه صورت پذیرد تا نه زن، مرد شود و نه مرد، زن. با این صحبت ها شاید عده ای را به این ظن برسند که پس یک زن فقط باید به قول رایج عامیانه در آشپزخانه بماند و مرد بیرون از خانه، در حالی که این هم یک برداشت نادرست است.

اتفاق منطقی این است که زن باید در جامعه نقش خود را ایفا کند نه نقش یک مرد را. گویی اینکه اگر زن ها را به کارهای یدی همانند حمل بار ببریم، نشانگر رشد زنان جامعه ما شود که این گونه نخواهد بود بلکه نشانگر نگاه غلط ما به حضور زن در جامعه است. باید توجه داشت که تجربه های این چنینی در برخی کشورهای دنیا شده و به بن بست رسیده است و ما نباید خواسته یا ناخواسته وارد این ورطه شویم. 

همانند تجربه فمینیست های افراطی که با واکنش فمینیست های متاخرتر مواجه شدند که به آنها می گفتند برابری حقوق زن و مرد به معنی مرد شدن زن ها نیست و لازم نیست که یک زن برای اثبات شخصیت خود کارهای یک مرد را انجام دهد چون این خود نوعی مردسالاری است که مرد را محور قرار دهیم و فکر کنیم هر کسی نتواند کارهای یک مرد را انجام دهد یک انسان کامل نیست. خلاصه کلام این عده این بود که بگذارید یک زن، زن باشد.

ما هم باید توجه داشته باشیم که قرار نیست برای نشان دادن توانایی های یک زن بسیجی کارهای مردان بسیجی را به او بسپاریم بلکه باید به دنبال این باشیم که ببینیم که زن بسیجی در جامعه می تواند ایفاگر چه نقش هایی باشد که یک مرد بسیجی توانایی آن را ندارد.