محمد امین غلامیاری، خواننده و آهنگساز جوان، از آن دسته هنرمندانیست که مسیر موسیقی را نه با هیاهو، بلکه با صبر، تلاش و عبور از چالشهای فراوان طی کرده است. او که سالهاست بهصورت جدی در حوزه موسیقی فعالیت میکند، اعتقاد دارد موسیقی بیش از آنکه شهرت باشد، «تحمل، تعهد و عشق» میطلبد.
غلامیاری در گفتوگویی صمیمی از روزهای آغازین فعالیتش میگوید:
خیلیها فقط خروجی کار رو میبینن؛ یه آهنگ، یه صدا، یا یه اجرا. اما پشت هر قطعه ساعتها تنهایی، ناامیدی، تمرین و حتی تردید خوابیده. موسیقی برای من هیچوقت مسیر سادهای نبوده
او معتقد است یکی از بزرگترین چالشهای یک هنرمند مستقل، کمبود حمایت واقعی است:
اوایل نه امکانات داشتم، نه ارتباطات خاص. بارها شده با حداقل تجهیزات ضبط کردم، بارها شده هزینهها از جیب خودم بوده و حتی مجبور شدم از چیزهای مهم زندگی بزنم تا بتونم موسیقی رو ادامه بدم.
این خواننده و آهنگساز، فشارهای روحی را یکی دیگر از واقعیتهای کمتر دیدهشده این حرفه میداند:
تو موسیقی، خیلی وقتها قضاوت میشی بدون اینکه کسی مسیرت رو بدونه. گاهی یه اثر رو با تمام وجودت میسازی ولی بازخوردی که انتظار داری رو نمیگیری. اونجاست که باید با خودت کنار بیای و تصمیم بگیری ادامه بدی یا نه.
محمد امین غلامیاری تأکید میکند که ثبات و موندگاری از استعداد مهمتر است:
استعداد مهمه، اما کافی نیست. خیلیها بااستعدادن ولی وسط راه خسته میشن. من یاد گرفتم حتی وقتی انگیزه ندارم، متوقف نشم. بعضی روزها فقط نظم و تعهد آدم رو جلو میبره.
او درباره آهنگسازی نیز نگاه عمیقی دارد:
برای من آهنگسازی فقط ساخت ملودی نیست؛ ترجمهی احساساته. خیلی از قطعاتم بازتاب تجربههای شخصی، شکستها، امیدها و لحظههای سخت زندگیه. شاید به همین دلیله که ارتباط عاطفی با کارهام برام از هر چیز دیگهای مهمتره.
با وجود تمام دشواریها، غلامیاری آینده را روشن میبیند:
اگر دوباره به عقب برگردم، باز هم موسیقی رو انتخاب میکنم. چون باور دارم هر سختیای که کشیدم، بخشی از هویت هنری من شده. هنوز راه زیادی مونده و من با تمام وجودم برای رشد و یادگیری آمادهام.
